Z głową w chmurach

Jejku, nie wiedziałam, że to będzie taka wspaniała książka:-) Przeczytałam ją jednym tchem, a wszystko przez kilka rzeczy. Po pierwsze druk jest tutaj duży. Po drugie opowieść naprawdę wciąga, gdyż jest opisane małe miasteczko, gdzie wszyscy wiedzą o sobie wszystko. Tutaj ludzie żyją tak, aby sąsiad im zazdrościł, aby jeśli już plotkują, to robili to o rzeczach dobrych. Nie chcą skandali i momentami żyją tak, by inni widzieli ich z jak najlepszej strony. Po trzecie autorka nie unika tematów typowo związanych z wsią. Tutaj trzeba zajmować się zwierzętami, oprzątać je oraz leczyć, jeśli tego wymagają. Najbardziej rozbroiła mnie sytuacja, kiedy pani weterynarz musiała przyjąć mężczyznę, któremu sposób zbliżenia zaszkodził na tyle, że trzeba było zająć się jego osobistym sprzętem:-) W tym momencie osoby młode mogą poczuć zażenowanie, ale właśnie tak kiedyś ludzie sobie radzili. Weterynarz skoro leczy zwierzęta, to i ludzi również może:-) Takich typowo wiejskich sytuacji było tutaj sporo, więc ci, którzy mieszkają w mieście, czy też mało znają wiejskie obyczaje, to mogę mniej zrozumieć zabawne sytuacje tutaj występujące. Postacie są tutaj naprawdę różne. Oprócz głównej postaci, która jest weterynarzem, mamy ukazanego też jej byłego męża. Ogromnego flirciarza, który zakochuje się wraz z zakwitem każdego rodzaju kwiatu. Po skoku w bok oddała mu wolność pozostając sama z jego synkiem. Obecnie zakochany na zabój w Ewelinie, próbuje ją zdobyć i omotać, lecz po pierwszych większych czułościach ponownie uderza do swojej byłej żony. Jego słowom się nie wierzy jak letniej pogodzie. Był ukazany z bardzo niedojrzałej strony i jak znam życie, ta osobowość jest odwzorowaniem wielu innych prawdziwych mężczyzn. On był tutaj taką pomyłką, którą ona musiała przeboleć. Dzięki tej rozłące zaczęła bardziej skupiać się na sobie. Powstawała na nowo kształtując się od podstaw. Uważam, że autorki zamiarem było pokazanie, że nawet po upadku mamy prawo wstać. Po przewrocie otrzepujemy kolana, strzepujemy łzy i uczymy się gdzie i w jaki sposób stąpać, aby ponownie nie upaść. Uwielbiam takie budujące książki, które płynął czasem normalnego życia. Nie da się z chwili na chwilę przestawić trybiki w głowie. Tutaj też postać dorastała w swoim czasie. Bardzo spodobało mi się przesłanie jakie za sobą niosła. Uważam, że warto po nią sięgnąć choćby po to, aby znaleźć miejsce na myśli o sobie i iść tam, gdzie kieruje nas serce:-)

"Z głową w chmurach" autorstwa Mirosławy Kubiak to ciepła, refleksyjna powieść obyczajowa, która przenosi czytelnika do malowniczych Jezioran – miejsca, gdzie codzienność, choć spokojna, skrywa emocjonalne zawirowania i rodzinne sekrety. To książka o ludziach z krwi i kości, którzy – jak każdy z nas – szukają miłości, zrozumienia i swojego miejsca na ziemi.
Główną bohaterką powieści jest Teresa – weterynarka z powołania, kobieta silna, choć poraniona przez przeszłość. Życie na wsi daje jej ukojenie, a pomoc zwierzętom i relacje z sąsiadami stają się źródłem codziennej radości. Jednak spokój ten burzy przyjazd Romana – eleganckiego, nieco tajemniczego architekta, który przyjeżdża do Jezioran, by rozwikłać własne rodzinne zagadki. Ich spotkanie nie jest przypadkowe – staje się początkiem czegoś głębszego, delikatnego, ale i niepewnego.
Kubiak zręcznie splata ze sobą kilka wątków – historię miłosną, relacje rodzinne, cienie przeszłości i pytania o przyszłość. Uwagę przyciąga także wątek teściów Teresy, którzy świętują złote gody. Autorka z empatią pokazuje, że nawet długoletnie małżeństwa skrywają niedopowiedzenia i ból. Obok nich pojawia się także Wojtek – były mąż Teresy, uwikłany w nową relację, która wystawia na próbę jego niedojrzałość i życiowe wybory.
"Z głową w chmurach" to opowieść o tym, że nawet po trudnych doświadczeniach można odnaleźć spokój i miłość. To historia o nadziei, dojrzewaniu do zmian i o tym, że czasem najważniejsze rzeczy dzieją się wtedy, gdy się ich najmniej spodziewamy.