Za przyjaźń!

Jakiś czas temu obiecałam sobie, że nie zapomnę o książkach Anny Sakowicz i tak właśnie się stało. Cieszę się, że sięgnęłam po powieść pt. „Za przyjaźń!”, gdyż dziś jest to bardzo ważna, lecz zapomniana i trudna wartość w życiu człowieka. Czytanie tej książki mogę uznać za dobrze zagospodarowany czas. Podobało mi się, że autorka zastosowała coś w rodzaju antycznej zasady decorum, a zatem dobrze dopasowała gatunek do tematu i stylu. Co więcej, charakterystyczny język używany w małych miasteczkach czy wsiach nie psuje całej fabuły, a raczej nadaje jej autentyczności.
Sęplice to małe miasteczko, a nie wieś, i to właśnie tam autorka ulokowała całą fabułę. Początkowo akcja rozgrywa się w latach osiemdziesiątych. Grupa uczniów rozpoczyna naukę w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Lucyna, Olga, Monika i Krysia dość szybko tworzą zgraną grupę i obiecują sobie dozgonną przyjaźń. Jak to jednak w życiu bywa, obietnice to jedno, a praktyka robi swoje. Każda z dziewczyn dorasta, zaczyna żyć swoim życiem i przejmować się własnymi zmartwieniami. Tym samym autorka szybko zmienia czas akcji i po trzydziestu latach dochodzi do ponownego spotkania się wszystkich bohaterek. Co będą mogły sobie powiedzieć? Jak teraz żyją i jak potoczyły się ich plany, marzenia? Czy mówią sobie prawdę? Jakby tego było mało, całą żeńską grupę łączy jeden bardzo istotny sekret. Kobiety nie mogły dobrze funkcjonować, miewały koszmary, wyrzuty sumienia. Co wydarzyło się trzydzieści lat temu w Sęplicach i czy kobiety będą mogły swobodnie wrócić do sprawy? Zachęcam do lektury, bo jest to bardzo ciekawy wątek.
Obecnie każda z kobiet zajmuje się zupełnie czymś innym, ale nie dziwi to trwałych mieszkańców miasteczka. Niegdyś grupka przyjaciółek nazywana była dość specyficznie. Były to bowiem zołzy, a jeszcze lepsze określenie ich teamu brzmiało: czterej jeźdźcy Apokalipsy. Lucyna pozostała mieszkanką Sęplic i jest starszą aspirant komisariatu policji, Monika to polonistka i aktywistka walcząca o obronę natury, Olga to wdowa, poliglotka i tłumaczka, a Krysia to bizneswoman w branży hotelarskiej i mieszkanka Warszawy. Każda z nich stara się jak najlepiej przedstawić swoją sytuację życiową, ale jak jest naprawdę? Jakie dramaty przechodziła każda z bohaterek? Pytania te skłonią czytelnika do refleksji. Czy już zawsze jest tak, że czujemy ulgę w chwili, kiedy ktoś z nas wiedzie gorsze życie? Czy nigdy nie będziemy wobec siebie szczerzy? Czy nie potrafimy otwarcie prosić o pomoc, gdy jej potrzebujemy?
Jeśli o mnie chodzi, najbardziej interesowało mnie życie Olgi- wdowy, która samotnie wychowuje nastoletnią Małgosię. Mocno zastanawiałam się, czy kobieta, która straciła męża, ma prawo do ponownej miłości? Sama nie rozumiem tego dosłownie, gdyż nie przechodziłam takiej traumy, niemniej jednak pokonanie samotności na pewnie nie jest grzechem czy też czynem haniebnym.
Mocno wciągająca okazała się też historia Piotra Kowalskiego nazywanego przez wszystkich Pietrkiem. Autorka stworzyła postać lokalnego pijaczka, który był udręką dla rodziny i totalnie zatracił się w alkoholu. Anna Sakowicz doskonale podkreśliła, że Pietrek stanowi stuprocentowy przykład osoby, na którą mocno wpłynęły traumy z dzieciństwa. Jego postać pomoże też uzmysłowić czytelnikom, że nie da się pomóc komuś na siłę, a już zwłaszcza osobie uzależnionej. Czy Pietrek sięgnie po oferowaną mu pomoc? Dlaczego życie nigdy go nie oszczędzało? Co wspólnego ma jego osoba z grupą głównych bohaterek? Warto samemu się tego dowiedzieć.
Celowo nie opisuję wszystkich wątków plecionych w fabułę, ale jestem przekonana, że książka spodoba się zarówno początkującym czytelnikom, jak i totalnym zapaleńcom. Dla mnie była to miła odskocznia od znacznie trudniejszych powieści. Sama książka nie jest obszerna, ma niewiele ponad 300 stroni jedynie trzy mocno rozbudowane rozdziały. Druk nie jest zbity, a odpowiednia czcionka ułatwia czytanie. Sama pysznie bawiłam się podczas poznawania całej historii. Niekiedy się uśmiechałam, kibicowałam bohaterkom, a czasem nastrój stawał się bardziej poważny, nawet dramatyczny. Myślę, że to bardzo udany miks nastrojowy.
Książkę mogę polecić każdemu. „Za przyjaźń!” nie jest arcydziełem, ale z całą pewnością nie zawiera nudnych czy nierealnych opisów. Wielu czytelników może też zastanowić się nad kontaktami z przyjaciółmi sprzed lat. Może warto odszukać przyjaciela czy przyjaciółkę, odnowić kontakt lub zakopać topór wojenny? Jest to bardzo ważna kwestia przeznaczona dla każdego czytelnika z osobna.

Która z was ma przyjaciółki z dzieciństwa, z którymi do tej pory utrzymujecie bliskie relacje? A może macie przyjaciółki, z którymi urwał wam się kontakt i odnowiłyście go po kilku latach?
Bohaterki książki „Za przyjaźń” spotykają się po latach w miasteczku, w którym się wychowały. Mają sobie wiele do powiedzenie. Każda z nich chwali się tym, co w życiu osiągnęła. Jednak im dłużej ze sobą przebywają, tym więcej szczegółów z ich życia wychodzi na światło dzienne. I nagle okazuje się, że ich życie wygląda zupełnie inaczej niż twierdzą. Przyjaciółki są pewne, że wszystko co je spotkało to kara za to co zrobiły w przeszłości.
Krysia, Lucyna, Olga i Monika będą musiały rozliczyć się z przeszłością, żeby w końcu iść do przodu.
Historia opisana w książce daje do myślenia i przede wszystkim skłania do refleksji.
Świetna fabuła, różnorodność bohaterów oraz tajemnica w tle sprawiają, że książka jest bardzo interesująca, czyta się szybko i przyjemnie.
Nie liczcie na sielankową i spokojną historię o przyjaźni, która przetrwa wszystko. Nie zabraknie tu emocji oraz trudnych tematów.
Polecam.