Zaczaruj mnie

"Zaczaruj mnie" Karoliny Frankowskiej to lekka i relaksująca powieść ze sporą dawką optymizmu, niekoniecznie niepoprawnego, gdyż bohaterowie muszą zmagać się z różnymi przeciwnościami losu.

Po książkę tę sięgnęłam nieskażona serialem, który powstał na jej podstawie. Nie obejrzałam ani jednego odcinka. Co więcej – nawet nie wiedziałam, że takowy serial istnieje, bo w ogóle rzadko oglądam telewizję.
Może dlatego powieść podziałała na mnie ożywczo i relaksująco. Nie ukrywam, że nieźle się przy niej bawiłam, mimo iż nie jest to literatura z górnej półki. Czasem jednak potrzebuje się lektury, która odpręża, zwłaszcza gdy sięga się po nią po przerażającym "Czerwonym głodzie" Anne Applebaum.

Narratorką i główną bohaterką "Zaczaruj mnie" jest Zośka, świeżo upieczona absolwentka psychologii, która szuka pracy w swoim zawodzie. Szuka też szczęścia i prawdziwej miłości, co w ogarniętej wyścigiem szczurów Warszawie wydaje się marzeniem ściętej głowy.

W życiowych perypetiach wspierają Zosię przyjaciele, z którymi dzieli wynajmowane mieszkanie. Wszystko komplikuje się, gdy na horyzoncie najpierw pojawia się młodszy brat Zośki ze swoimi szalonymi pomysłami, a potem jej ...mama.
Gdy dodamy do tego przygarniętego psa, pewnego wymagającego opieki emeryta i aktora będącego gwiazdą telewizyjnego tasiemca, mamy całość, która raz rozbraja, a innym razem irytuje.

Powieść Karoliny Frankowskiej czyta się lekko i przyjemnie. Trudno nie uśmiechnąć się podczas śledzenia burzliwych perypetii bohaterów, którzy mają dziwną skłonność do pakowania się w różne tarapaty.

Oprócz bieżących zdarzeń śledzimy przeszłość Zosi i jej przyjaciół. To, co było, przeplata się z tym, co jest i czasem zapowiada to, co dopiero nastąpi.
Niektóre wydarzenia można przewidzieć, ale autorka przygotowała dla czytelników kilka fabularnych niespodzianek. I to na pewno jedna z zalet fabuły.
Akcja rozwija się w szybkim tempie, pod koniec jest najciekawiej, ale zanim pozna się finał, trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Frankowskiej. Całkiem udane i poprawiające humor.
BEATA IGIELSKA