Zapach frezji

To już czwarta i nie ostatnia kryminalna odsłona Nataszy Sochy. Jej cykl książkowy o nazwie DEMONY PRZESZŁOŚCI warto czytać po kolei- mam tu na myśli szczególnie parę policjantów z sekcji archiwum x- Klarę Majewską i Antoniego Praszyńskiego. Ich zawodowe sprawy mogą początkowo wydawać się dziwne i nie warto zachodu, bo jak odnaleźć winnego na przykład po 30 latach? Konkretna historia z mordem w tle mogła się zatrzeć w pamięci świadków, a sam sprawca może już dawno nie żyć. Druga strona medalu jest jednak szalenie ważna- bliskie i kochające osoby nigdy nie spoczną, dopóki nie dowiedzą się prawdy. Bardzo cenię sobie taką postawę. Praca w sekcji archiwum x może być więc fascynująca, ale też niebezpieczna. Skusisz się, Czytelniku? Ja raczej nie…
Frezje to przepiękne kwiaty o dość intensywnym zapachu. Natasza Socha z czegoś tak pięknego w świecie natury stworzyła symbol strachu i jednej wielkiej niewiadomej. Okazuje się bowiem, że były to ulubione kwiaty Lucyny, a teraz lezą one na jej grobie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie jedna ważna kwestia. Lucyna nie żyje już od 30 lat, a zatem ktoś musiał kiedyś znać upodobania florystyczne Lusi. Kto i dlaczego zaniósł te kwiaty? Sytuacja ta bardzo dręczy Ilonę Zduńską- matkę dziewczyny. Jej córka miała tylko 19 lat, kiedy zmarła, a tyle sobie obiecywała, tyle planów zakładała na przyszłość. Kochała chemię, pragnęła studiować ten ścisły przedmiot, a na dodatek była zakochana. Dlaczego zatem ktoś automatycznie i brutalnie przekreślił to wszystko i zakończył życie dziewiętnastolatki? To naprawdę bardzo interesująca historia. Na dodatek, nie jest stuprocentową fikcją. Autorka podkreśla, że kiedyś podobna sprawa miała miejsce naprawdę, a sama Socha poczyniła tylko korekty, by jakakolwiek zbieżność imion czy miejsc była przypadkowa.
Celowo nie wspominam o osobach podejrzanych- powiem tylko, że jest ich kilka, dlatego nie będziemy mogli od razu wpaść na to, jakie będzie zakończenie. Im dalej w las, tym więcej drzew- to przysłowie perfekcyjnie tutaj pasuje. Opowieści kryminalne właśnie takie powinny być- niejednoznaczne, trudne, szokujące, mające drugie dno.
Poza świetną treścią trzeba też docenić inne aspekty tej książki. Duży druk, mały format, a także niewielka liczba stron (213)- powieść Sochy można przeczytać wszędzie, jest w stanie zrobić to nawet najbardziej aktywna zawodowo osoba. Czas poświęcony „Zapachowi frezji” na pewno nie okaże się zmarnowanym. W przypadku niemal wszystkich opowieści Nataszy Sochy (nie tylko kryminalnych) nie grozi nam uczucie znużenia czy powtarzalności. Autorka doskonale wie, jak zainteresować odbiorcę i tym razem także jej się to udało.
Dziękuję autorce także za to, że znowu z zamiłowaniem wraca ona do swojego rodzinnego Poznania. Jest to i moje rodzinne miasto, tu się urodziłam, wychowałam i nadal mieszkam. Prawdziwą atrakcją było zatem dla mnie spacerowanie wokół najważniejszych miejsc miasta, a dla Nataszy Sochy jest to coś rodzaju powrotu do korzeni.
Dostrzegam też jedną istotną sprawę: w przypadku utraty najbliższej osoby często używamy słów typu: rozumiem cię, wiem, co czujesz. Myślę, że powinniśmy się ich wyzbyć z naszej psychiki. Naprawdę, tak traumatyczne wydarzenia mogą rozumieć TYLKO ci, którzy sami przeszli podobną historię. W innych przypadkach rozumienie dusz po prostu się wyklucza. Pamiętajmy o tym i nie serwujmy załamanym ludziom takich wyświechtanych frazesów.
Jedno jest pewne- policjant z zamiłowania, jeśli tylko chce, znajdzie winnego. Liczy się dosłownie każdy szczegół, nawet z pozoru banalny. Swoją drogą, stróż prawa wcale nie musi być nieskazitelny pod względem moralnym i fakt ten autorka podkreśla tu bardzo, bardzo mocno.
„Zapach frezji” można też potraktować jak przeplatankę gatunkową. Owszem, jest zagadka, mord w tle, ale czytelnicy dopatrzą się też wielu elementów obyczaju. Kolejne w karierze Nataszy Sochy połączenie kryminału z obyczajem uważam za bardzo udane.