Zatańcz ze mną

Jednym z moich ulubionych gatunków książek są powieści obyczajowe. Oczywiście nie ja jedna je wielbię, ale jest też masa głosów, która twierdzi, że przecież to nic ciekawego czytać o cudzym życiu (nawet jeśli jest ono fikcyjne). Ja zaś mam zawsze wrażenie, że nie którzy bohaterowie są niemalże jak ja, ze swoimi odruchami, myślami czy też zachowaniem (chodź ostatnimi czasy nawet wydoroślałam!). Taka literatura powoduje, że mam nadzieję, iż nie tylko ja mam swoje wątpliwości czy obawy.

Historie, z którymi się tutaj spotykamy, na pewno każdy z nas gdzieś już spotkał. W sumie to jedna fabuła powiązana z każdym bohaterów, ale można też przyjąć, że to powieść o każdym z osobna. Spotykamy tutaj powroty do pierwszej miłości, kiedy jest jeszcze taka niedojrzała, pełna zagadek i różnych pułapek. Mamy również walkę o rodzinę, o zainteresowanie, o to by być ze sobą, a nie być obok siebie. Perypetie Adama są mi bardzo bliskie, bo jego historia opiera się właściwie na pytaniu – czy warto układać sobie życie na nowo? Czy trzeba mieć dużo odwagi? A ja mogę śmiało odpowiedzieć – TAK. Osobiście sama tak zaryzykowałam (ponownie wyszłam za mąż, niżeli niszczyć sobie wzajemnie życie), chodź oczywiście nie z dnia na dzień, ale warto i uważam, że nie ma sensu się męczyć, tylko otwarcie być egoistą i zadbać o własne dobro. Cieszy mnie to ogromnie, że Małgosia poruszyła ten temat, bo mimo że on się gęsto przewija przez fabuły obyczajowe, rzadko są dobrze napisane. A tu Autorka uderza w struny naszych uczuć, dokładnie tak jak sama je przeżyłam na własnej skórze. Zupełnie jednak nowością był dla mnie motyw Artura i jego historia – ryzyko związku z kobietą, która już ma dziecko. To dość delikatna kwestia jeśli chodzi o społeczności wiejskie czy też małomiasteczkowe. Wiadomo, że ludzie zaraz mają na językach to, iż dana osoba ma partnera z potomstwem i nie zastanawiają się czy komuś bliski nie umarł czy też nie zginął na wojnie, ale ludzka mentalność nie bierze pod uwagę zwykłego ludzkiego szczęścia.

Całość jest napisana rewelacyjnie – pióro Małgosi jest lekkie i przyjemne do czytania. Widać, że pisze od serca i nie boi się poważnych tematów. Nie ucieka się również przed tematami, których jest niewiele na naszym rynku. Jest mi niezmiernie miło, że mogłam ją poznać i spotkać i gwarantuje Wam, że to nie ostatni raz kiedy piszę o jej powieści ♥