Zaułki miłości

Wynudziła mnie ta książka.

Nic wielkiego się tu nie działo. W momencie kiedy miałam odłożyć tę książkę ( i sama nie wiem czy bym do niej wróciła) nagle został wplątany wątek kryminalny. Pomyślałam, że to super pomysł zważywszy na to, że serio już ziewałam co stronę. No i klops. Chwilę zaciekawienia i znowu wszystko jakieś mdłe. Uważam, że pisanie dobrych kryminałów nie jest takie łatwe jak się wydaje. I tutaj autorka powinna zaprzestać na lekkiej, romantycznej historii. (Rozbawiło mnie to: Jagoda chce pomóc w „sprawie” dlatego prosi brata policjanta o przekazanie policyjnych danych. On oczywiście powie „nie powinienem ci tego dawać, usuń to jak przeczytasz”, ale i tak da! Oui, świetnie!). P a r a n o j a. Kurczę, strasznie nie lubię pisać takich opinii, ale nic innego o tej książce nie mogę napisać… a dawanie oceny 4/10 bez argumentacji to trochę słabe.

Nie jestem w stanie odnieść się do bohaterów bo dla mnie byli nijacy. No, może prócz Emila, który zachowywał się irracjonalnie i mało odpowiedzialnie. Ale może ja jestem „boi dupa” i nie wierzę ludziom, i bałabym się dać pod opiekę na kilka godzin swoje dziecko, osobie którą znam kilkanaście dni. Bo muszę jechać szybciutko do innego miasta. Absurd :).

Jak czytałam ich zbliżenia to czułam się zdegustowana. Jakoś tak… sztywno i drętwo, czułam po prostu zażenowanie czytając to. Nie umiem inaczej tego ująć. Absolutnie nie czułam żadnej chemii.

Książka przewidywalna. Przeczytana i już nie pamiętam o czym była. Nie będę owijać w bawełnę, że czytało mi się ją super, większość jest zadowolona- okej, ja nie będę kłamać swoich odbiorców i jak zawsze stawiam na szczerość.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.