Zguba

„Byłoby miło, gdyby słowa umiały określić wszystko, opowiedzieć to, co się czuje, ale tak nie jest, słowa są kalekie, połamane, walą między oczy albo zatrzymują się w pół drogi. Czasem łatwiej jest nic nie mówić (…)”.

Życie.. Jego cienie i blaski.
Rodzina. Rodzice i ich dzieci.
Stabilizacja.
Kontrola.
Brak kontroli.
Niezmienny rytm niedoskonałej codzienności.
I nagle niespodziewany podmuch wiatru, który sprawia, że względnie uporządkowana rzeczywistość rozpada się na kawałki. A one rozpryskują się po tak wielkiej powierzchni, że nie sposób ich odnaleźć i posklejać w przypominającą formę „sprzed”. Choć są plany, marzenia.. są też niespełnione obietnice, niedotrzymane słowa.. Rozczarowanie, gniew, frustracja, żal. Myśli, słowa i uczucia oraz rzeczowe argumenty i te wyssane z palca idee.. Każdy tu potrzebuje odpowiedzi, a przynajmniej wskazówek. Dla każdego ten „koniec świata” jest inny i jest tylko jednym z wielu takich „końców”, bo znienacka przychodzi kolejny.. I każdy następny zostawia rysę na duszy, ukłucie w sercu, niezmywalne wspomnienie odtwarzane w pamięci i wywołujące lawinę myśli i słów, czasami tych niewypowiedzianych. Łatwo w tym wszystkim zgubić siebie i kogoś „ z kompletu”.. z łatwością posiać wrażliwość, poczucie własnej wartości, wiarę w sens. Trudno odnaleźć nadzieję na lepsze.. nowe, stare, inne. A przecież życie toczy się dalej.

„Zguba” to plastyczna, wielowarstwowa historia o relacjach i stracie. To książka o trzech kobietach i nie tylko. Powieść o świecie dorosłych i świecie dzieci, które tak bardzo się na siebie nakładają, choć i jedni i drudzy tego sobie nie uświadamiają. Do czasu..

Polecam.