Zimne bagno

Przed przeczytaniem książki "Zimne bagno" nie miałam pojęcia, że to jest drugi tom "Trylogii Kamiennego Bagna". Wielka szkoda i oczywiście moja strata. Gdybym przeczytała pierwszy tom "Krąg Polarny", może lepiej zrozumiałabym poczynania głównych bohaterów. Niestety nie wkręciłam się w ten skandynawski kryminał. Nie za bardzo wiem, co poszło nie tak. W połowie książki miałam ochotę odstawić ją na półkę. Jednak nie byłabym sobą, gdybym nie przeczytała jej do końca.
Mamy tutaj do czynienia z przeskokami w czasie, które się ze sobą przeplatają. Poznajemy wydarzenia z XX i XXI wieku.
Na początku naszej historii brałam udział w bardzo przerażającym odkryciu. Dosłownie miałam ciarki na plecach. Dalej nie było lepiej, ale o tym przekonacie się, czytając "Zimne bagno".
Poznałam tajemniczego Wikinga Stormberga. Dosyć intrygująca postać. Czy przeżył życie, tak jak chciał? Biorąc do ręki tę książkę, poznacie jego historię. Nie jest to prosta historia. Na bagnach spotkała Wikinga ogromna życiowa tragedia. Zginęła tam jego ukochana żona Helena. Jej ciała nigdy nie odnaleziono. Co się stanie, gdy po trzydziestu latach ich wspólny syn otrzyma list napisany pismem jego tragicznie zmarłej matki Heleny? Czy to są tylko jakieś zwidy? Czy jakimś cudem Helena przeżyła? A może, ktoś się pod nią podszywa? Tę zagadkę będziecie musieli rozwiązać sami. Czy wierzycie w istnienie duchów? Czy możliwe jest, że Helena domaga się pochówku?
Autorka w swoje najnowsze dzieło wplotła pandemię koronawirusa. Jak sobie z nią poradzili jej bohaterowie?
Jeżeli lubicie skandynawskie kryminały, to przeczytajcie "Zimne bagno".

„Ludzie, którzy nie potrafili znaleźć miejsca w społecznej wspólnocie, często tworzyli własną, poza społecznym marginesem”.

1990 r. Stenträsk. Szwecja.
Helena, kochająca matka dwójki dzieci i szczęśliwa żona policjanta Wikinga Stormberga stała nie tragiczną bohaterką tajemnicy lokalnych mokradeł. Pewnego dnia wyszła na „spacer” zostawiając syna u babci, a młodsze dziecko, córeczkę, biorąc ze sobą. Na kuchennym stole jej mąż odkrył kartkę z taką informacją podpisaną przez żonę charakterystycznym podpisem - gwiazdką w prawym dolnym rogu, symbolem posiadanej przez Helenę blizny po cesarskim cięciu. Godziny mijały, a kobieta nie wracała do domu.. Coś złego musiał się stać. Rozpoczęto zatem poszukiwania.
Mała dziewczynka, córka Heleny i Wikinga została odnaleziona. Była w ciężkim stanie. Jej matki nie odnaleziono nigdy. Zimne bagno uznano za jej grób.. Miejsce to stało się również obsesją jej męża, który nigdy nie pogodził się ze strata miłości swojego życia. Nigdy się z nikim nie związał. Żył życiem swoich dzieci i pracą. Choć wspomnienia z roku na rok bledły, jego tęsknota wręcz przybiera na sile..
Trzydzieści lat później, syn Heleny i Wikinga, Markus otrzymuje tajemniczy list. Ni to groźba, ni ostrzeżenie. Wikinkg rozpoznaje jednak pismo Heleny i jej charakterystyczny podpis – gwiazdkę w prawym dolnym rogu. Rzeczywistość trafia go w splot słoneczny, sam już nie wie, czy traci zmysły, czy może to, w co wierzył przez trzydzieści lat, to było jedno wielkie kłamstwo.. Mężczyzna nie spocznie dopóki nie odkryje prawdy, choćby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobi w życiu..
„Zimne bagno” to klimatyczny skandynawski kryminał, druga odsłona „Trylogii kamiennego bagna”. Jest zawiła zagadka. Mroczna, duszna, lepka atmosfera. Niejednoznaczni bohaterowie. Autorka bez spektakularnych zwrotów akcji i wielkich dram wprowadza nas w świat czających się za każdym zakrętem znaków zapytania i wykrzykników, niewypowiedzianych myśli i obdartych z emocji czynów. Prowadzi do miejsc, gdzie nic nie jest takie jak się wydaje, a rzeczywistość widziana oczami bohaterów co najmniej niepokoi.
Z ogromną ciekawością czekam na finałowy tom tej „Czarnej serii”, bo zarówno pierwszy, jak i drugi stały się niezwykle intrygującą podróżą w głąb „zachmurzonych” ludzkich umysłów.

Polecam.