Zimowe Żuławy. Beata

„Zimowe Żuławy. Beata” to moja pierwsza przygoda z autorką, do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej powieści pani Sylwii Kubik i powiem wam szczerze, że trochę żałuję. Najnowsza książka autorki to bardzo ciepła i klimatyczna opowieść o nadziei, miłości oraz samotności.
Główna bohaterka to osoba, której nie sposób nie lubić. Bardzo ciepła i empatyczna osoba, która stworzyła pensjonat, gdzie co roku stali bywalcy spędzają święta.
Ta książka pokazuje jak samotne potrafią być starsze osoby, które często spędzają święta same. Nie zapominajmy o nich w tej całej gonitwie przedświątecznej.
Autorka zaprasza nas na Żuławy, gdzie czuć klimat świąt. Opisany krajobraz tego miejsca sprawia, że chce się tam być, a do tego przepiękna okładka, od której nie można oderwać wzroku.
Każdy bohater tej książki wzbudza zainteresowanie. Będziemy się śmiać i wzruszać, a także będziemy świadkami rodzącego się uczucia i narodzin nowego życia.
Polecam😊

To była naprawdę nietypowa książka. Wpierw przywitała się z nami żuławska ziemia dzieląc się swoimi planami. I miała w tym celu wiele racji, gdyż kto miłość jej okaże, ona potrafi się odwdzięczać. Dobroć za dobroć, serce za serce, pielęgnacja za żyzne plony. Już po tym przekazie czułam, że to będzie piękna malownicza powieść i wcale się nie pomyliłam. Styl autorki jest przepiękny, wypełniony ciepłem i ozdobnikami ukazującymi nawet rzeczy zwyczajne jako serdeczne i miłe. Przemawia do nas babciną słodkością w której kryje się wieloletnie doświadczenie. Niczym sam Bóg karze ludzi złych i wynagradza tych dobrych sowicie. Żuławy przedstawiła jako chłodny lecz przyjemny krajobraz, otoczony wianuszkiem śnieżnego puchu i dwóch dobrych z natury serc, których będzie się starała przybliżyć do siebie. Cudowna świąteczna atmosfera, kiedy to ludzie krzątają się, by zdążyć jeszcze przed gwiazdką podać wszystkie potrawy. Będą tu również osoby, którym zimowy klimat bardzo dokucza. Ciężko jest im sie przebić przez zaspy śniegu, a przecież wymaga się od niego, by paczki zostały dostarczone na czas. Czy i jemu ziemia okaże rąbek szczęścia? Poznacie również przepiękny pensjonat w którym od razu się zakochacie! Jak miło było czytać o robieniu świątecznych stroików i pieczeniu pierników. Od razu przypomniały mi się moje dziecięce czasy, kiedy to razem z babcią i mamą dbałyśmy, by nie tylko stół, ale i dom wyglądał radośnie i nastrojowo. W książce Beata miała się czym pochwalić, lecz czy był przy niej ktoś, komu mogłaby oddać ten rąbek szczęścia?
Co jeszcze zwróciło moją uwagę, to wielkoduszność ludzka. Oni potrafią sobie pomagać nie oczekując niczego w zamian. Jakakolwiek relacja między bohaterami nie dzieje się szybko, tylko ukazuje ten czas na poznanie siebie, polubienie, dostrzeżenie nie tylko zalet, ale i wad. Im się nigdzie nie spieszy, choć w opowieści wciąż coś się dzieje. Bohaterowie poboczni są tak samo ważni jak ci główni. Cudowna i bardzo klimatyczna. Od tej pory autorka wskakuje na wysoką pozycję ulubionych piór pisarzy. Bardzo ją polecam!