Zwiezda

„Zwiezda” Katarzyny Michalczak to jedna z tych powieści, które nie tyle się czyta, co przeżywa. To literatura pełna trudnych emocji, niewygodnych pytań i moralnych dylematów, od których trudno się uwolnić jeszcze długo po zakończeniu lektury. Autorka zabiera nas do świata zwykłej, codziennej rzeczywistości, która zderza się z wielką historią — wojną w Ukrainie, migracją, macierzyństwem i ludzką potrzebą bezpieczeństwa oraz bliskości.

W centrum opowieści stoi Kinga — czterdziestoletnia matka, partnerka, kobieta codzienności, która nagle przyjmuje pod swój dach cztery Ukrainki uciekające przed wojną. Wraz z nimi przywożony zostaje bagaż doświadczeń, bólu, nadziei i tajemnic. Każda z kobiet ma swoją historię, ale szczególne miejsce zajmuje Katia — młoda surogatka, której los splata się z losem nieznajomego Szweda Hakana. Czy jest ofiarą manipulacji, czy świadomie podjęła swoją decyzję? Czy pomoc, którą otrzymuje, jest wybawieniem, czy kolejną formą kontroli?

To, co początkowo wydaje się aktem dobroci, zamienia się w emocjonalny labirynt, przez który Kinga musi przejść, konfrontując się z własną przeszłością, lękami i wątpliwościami. Autorka niezwykle precyzyjnie pokazuje, że pomaganie innym wymaga nie tylko serca, ale również pokory i umiejętności nieprzekraczania granic. Co to znaczy naprawdę pomóc, a nie wtargnąć w cudze życie z własnymi oczekiwaniami i przekonaniem o słuszności? W tej powieści nic nie jest oczywiste, a każde uczucie ma swoją ciemną i jasną stronę.

Katarzyna Michalczak pisze pięknym, empatycznym językiem, wnikając głęboko w psychikę bohaterów. Jej styl jest dojrzały, intymny i poruszający — bez zbędnego patosu, bez uproszczeń. W dialogach i opisach pobrzmiewa czułość, ale też brutalna prawda o relacjach, samotności, macierzyństwie, tęsknocie za zrozumieniem. To proza, która wymaga emocjonalnego zaangażowania, ale oferuje w zamian pełnię odczuć i refleksji.

„Zwiezda” to książka o wojnie, lecz nie tej na froncie — a tej, która dzieje się w człowieku. O walce z traumą, poczuciem winy, granicami własnej empatii. To również opowieść o różnych obliczach macierzyństwa: czasem czułego i pełnego oddania, czasem trudnego, bolesnego, a nawet zadającego pytanie — czy można przestać być matką?

To powieść głęboka, wymagająca, ale i niezwykle potrzebna. Dla osób, które lubią literaturę psychologiczną, humanistyczną, zmuszającą do myślenia. Dla czytelników czułych na tematy społeczne, migracyjne, etyczne. Dla wszystkich, którzy chcą lepiej zrozumieć świat, innych ludzi — i siebie.

Polecam z całego serca. „Zwiezda” to książka, która wzrusza, niepokoi i otwiera oczy. Pozostawia w nas ślad — a takie historie są dziś na wagę złota.