Życie za życie

Do tej pory Alex Dahl zaserwowała nam już 7 powieści, wszystkie teksty to thrillery z mocno zarysowanym problemem społecznym. Moje spotkanie z twórczością pisarki było absolutnie przypadkowe- często zwracam uwagę na to, co akurat zostało zwrócone w bibliotece i w ten sposób poznaję nowych ludzi pióra. To wspaniały sposób także na to by wiedzieć, jak zróżnicowane są gusta czytelnicze. O nich, nie bez powodu, nie dyskutuje się, nieprawdaż?
Już sam opis fabuły „Życia za życia” umieszczony na tylnej części okładki może w wielu odbiorcach wywołać dreszcze. To nie ckliwy romans lub historia pasująca do fantastyki. To historia, która mogłaby wydarzyć się naprawdę, a ja nigdy nie chciałabym znaleźć się na miejscu bohaterek. Istotny jest też jeden fakt- nie jestem matką, a po drugie nigdy nie spotkałam osoby borykającej się z problemem śmierci własnego dziecka. Śledząc jednak uważnie postawę Alice mogę uznać, że pisarka przypomniała nam o archaicznie brzmiącej epoce renesansu, a dokładnie o „Trenach” Jana Kochanowskiego. Wspominam o nich celowo, gdyż to właśnie „Treny” idealnie podkreślają największy dramat rodzica. Choć Amelie, córeczki Alice i Sindra nie ma fizycznie w domu, to w ich sercach pozostaje ona na zawsze. A serce to nie tylko przenośnia- treść książki mówi o tym narządzie bardzo wiele. „Żeby twoja córka mogła żyć, jej dziecko musi umrzeć”- to cytat z okładki, zatem pewnie już wiecie, że przeszczep to zarówno radość, ale i dramat. Jak historię tę ułożyła Alex Dahl? Sami sprawdźcie.
Dzięki autorce dowiadujemy się też, czym jest skomplikowana pamięć komórkowa. Okazuje się, że przeszczepione serce może jakby przechowywać wspomnienia i zachowania dawcy. Czy biorca przejmie konkretne cechy psychiczne? Ponoć nie ma na to dowodów, ale temat ten jest w powieści bardzo ciekawie zaprojektowany. Poza tym doskonale wiemy, że umysł człowieka jest niezwykle chłonny i skomplikowany. Wszystko jest zatem możliwe, a lekarze nie mogą wszystkiego potwierdzić w sposób sztywno naukowy.
Muszę też koniecznie podkreślić, że woda to piękny, ale i niezwykle niebezpieczny żywioł. Wystarczy chwila nieuwagi, by doszło do dramatu. Przez nieuwagę Alice jej córeczka, Amelie, straciła życie i tym samym automatycznie stała się dawcą swego małego serduszka. Warto zatem wystosować apel do czytelników- pilnujcie swoich dzieci jak oka w głowie. Patrzcie uważnie na to, jak Wasze dzieci pluskają się w wodzie, a nie na nowe plotki na ekranach telefonów. Wieści internetowe mogą poczekać!
Okazuje się też, że dziś, w dobie ciągle rozwijającego się Internetu, odnalezienie konkretnej osoby to istna bułka z masłem. Co takiego zrobi Alice, by odszukać matkę uratowanej dziewczynki? Okazuje się, że zrozpaczeni ludzie nie cofną się przed niczym..
Temat powieści jest naprawdę bardzo dobry i wzruszający, niemniej jednak uważam, że cała historia mogłaby zmieścić się na maksymalnie dwustu stronach. Czasem niektóre przemyślenia bohaterów powielały się, a akcja stawała się mało dynamiczna. Liczyłam także na zupełnie inne zakończenie.
Ogólnie uważam, że „Życie za życie” to dobry thriller, ale na pewno nie bestseller.