Ariadna

Pamiętacie mit o Tezeuszu, który wszedł do labiryntu Minotaura? A pamiętacie kto mu pomógł? Dzięki tej książce na nowo możemy odkryć znany nam mit ze szkolnej ławki, który nabiera zupełnie innego znaczenia, gdy nie opowie go nam ateński książę Tezeusz, a kreteńska księżniczka Ariadna.

W ostatnim czasie powstają coraz to nowe retellingi mitów, które dają nam możliwość poznania danej historii w głębszy sposób za sprawą wypełnienia ich emocjami. Poznając mity greckie w szkole dostrzegałam ich okrucieństwo, ale na pewno nie w takim stopniu jak przy ich retellingu.

O wy, okrutni nieśmiertelni bogowie, którzy za nic macie śmiertelne życie. O wy, egoiści, którzy nie możecie znieść szczęścia innego boga albo choćby najmniejszej zniewagi w waszą stronę i zsyłacie plagi na całe miasteczka. O wy, obłudnicy, którzy mamicie ludzi miłością, by pokazać później, że nie są dla was wystarczający. I ta wasza wieczna potrzeba bycia wielbionym, która zachywca ludzi na tyle, że sami tego pragną, nie patrząc się za cenę którą przyjdzie im zapłacić.

W tym okrutnym świecie mieszkają dwie siostry: Ariadna i Fedra, które są naszymi narratorkami. Nie zobaczymy samego starcia w labiryncie czy innych bitew, bo kobiety nie miały tam wstępu. Poczujemy za to ich ból rozstania i niecierpliwe oczekiwanie. Odważne decyzje, które podyktowane szlachetnymi uczuciami doprowadzają ich w miejsca dalekie od domu i sprowadzają na nie samotność. Oszustwa, których bliscy dopuszczają się względem ich i momenty, gdy od nadmiaru cierpienia lepiej odwrócić wzrok i udawać, że wszystkie niepokojące sygnały nie istnieją. Kończąc tę drogę w miejscu, które przynosi jeszcze więcej bólu.

W tej książce jest mało boskiego blasku, a bardzo dużo smutku i samotności. Współczuję jej bohaterkom, które utknęły w tym labiryncie okrucieństwa.