Bogowie muszą być szaleni

Co zapamiętam z tej książki? Przede wszystkim nastoletnie dramaty (taki miały charakter, chociaż bohaterowie są dorośli, a nawet, jako postacie nadnaturalne, kilkusetletni), miotanie się pomiędzy przyjaźnią a miłością, doskonałość głównej bohaterki oraz idealny wygląd każdego mężczyzny w jej otoczeniu. Co już mi wyleciało z głowy? Yyy... fabuła?

Poważnie, minęło kilka dni od lektury, a ja nie mogę sobie przypomnieć, o co tam chodziło. Dora miała jakąś wizję, była jednocześnie wampirem i wilkołakiem, ale w zasadzie who cares, ważniejsze było to, że uprawiała w tańcu metafizyczny seks, przebrała się za Selenę i oświadczyła jednocześnie dwóm swoim ukochanym, aniołowi i demonowi.

Pierwszy tom Heksalogii o Wiedźmie przeczytałam jako część kolekcji Mistrzów Polskiej Fantastyki. Podobał mi się, chociaż na kilka spraw trzeba było przymknąć tam oko. Pomysł z równoległym magicznym światem, zwyczajnym Toruniem i niesamowitym Thornem, wydał mi się tak intrygujący, że miałam ochotę kupić w ciemno pakiet wszystkich książek Jadowskiej. Tym bardziej, że wydawnictwo SQN wydało je w takiej pięknej tęczowej szacie. Po zapoznaniu się z "Bogowie muszą być szaleni" w sumie cieszę się, że tego nie zrobiłam.

Na portalu czytelniczym Lubimy Czytać użytkownik Vaherem umieścił obszerną opinię na temat tego tytułu, polecam poszukać, bo zgadzam się z każdym jego zarzutem (i podziwiam za włożony wysiłek!). Niemniej są takie opowieści, przy których zgadzamy się, że są złe, ale i tak z radością czytamy je po kryjomu. Szkoda, że na Dorę nie wpadłam 10-15 lat temu, bo wtedy stałaby się dla mnie właśnie takim guilty pleasure. Jako nastolatka wyżej ceniłam sobie warstwę uczuciową i sercowe rozterki od akcji a nawet logiki. Myślę, że wtedy Dora stałaby się mi bardzo bliska.

Z książką zapoznałam się w formie audiobooka, którego nie polecam. Nie wiem, gdzie leży wina, ale bardzo często gubiłam się przy dialogach i nie miałam pojęcia kto do kogo się zwraca.

Polecam przede wszystkim jako fantastyczny romans młodzieżowy nastoletnim czytelnikom. Dorośli też mogą się dobrze bawić, pod warunkiem, że nie zaczną rozbierać tej historii na czynniki pierwsze.

W drugim tomie o przygodach Dory Wilk aż kipi od emocji i akcji. Nasza wiedźma odkrywa swoje dziedzictwo, ale to oprócz dodatkowej mocy przyniesie i kłopoty. Kłopoty to jednak specjalność Dory! Ten cykl to świetna rozrywkowa fantastyka. Jest magia, polityka, walka i rozejm, "międzygatunkowe" spory i... dużo miłości. Ta część jest gorętsza od poprzedniej, a przyjaźń między Aniołem i Diabłem zostanie wystawiona na próbę. Autorka trzyma poziom pierwszej części, a fabuła jest świetnie skonstruowana. Jaką to trzeba mieć wyobraźnię żeby porwać czytelnika i sprawić żeby, tak jak ja, nie mógł się oderwać od lektury. Anecie Jadowskiej się udało. Na pewno sięgnę po kontynuację.

Dory Wilk chyba nikomu nie muszę przedstawiać. Jest to jedna z lepszych bohaterek w polskiej fantastyce. Drugi tom, czyli #bogowiemusząbyćszaleni , to pełna przygód część z tak samo charyzmatycznymi i temperamentnymi bohaterami, jakich spotykamy w "Złodzieju dusz". Dora mieszka razem z Mironem i Joshuą w Thornie. Wydaje się, że ich spokojowi nie zagraża nic, poza pożądaniem, którego nie mogą zaspokoić.

Druga część przygód Dory Wilk jest pełna akcji, ale i miłosnych rozterek. Dora musi zmierzyć się kolejny raz z wampirami, wilkołakami, ale to nie wszystko. Ogólnie powieść czyta się bardzo dobrze, wartka akcja w tym pomaga, dużo się dzieje, a to lubię. Trochę denerwowało mnie, kiedy co chwilę czytałam, jak Dora w myślach tłumaczy sobie relacje między nią a diabłem i aniołem. Czytać to po tysiąckroć to trochę za dużo dla mnie. Ta część historii Dory dużo zmienia w jej życiu, dzieją się rzeczy, jakie mi się nie śniły. Powieść godna polecenia, dobra rodzima fantastyka na wysokim poziomie! Za niedługo na pewno sięgnę po kolejną część!

Dora myślała, że po ujęciu złodzieja dusz uda jej się pożyć trochę w spokoju. Niestety, nowo objęty urząd Namiestniczki Thornu z pewnością jej w tym nie pomoże. Ponadto, w snach zaczyna nawiedzać ją lubująca się w hazardzie bogini, która wciąga Dorę w swoją niebezpieczną grę. Wiedźma i jej przyjaciele nie będą mieli łatwo, ponieważ czeka ich nie tylko podróż do alternatywnego Trójmieścia w celu pogodzenia wampirów, wilkołaków i magicznych, ale także odkrywanie sekretów, o których istnieniu nie mieli pojęcia.
Sięgając po tę książkę nie miałam wątpliwości, że czeka mnie lektura pełna humoru, magii i przygód. W moich oczekiwaniach nie pomyliłam się w najmniejszym stopniu. Aneta Jadowska ponownie serwuje czytelnikowi wybuchową mieszankę romansu, kryminału i porządnie zbudowanego urban fantasy.
Do Thornu wkraczamy w bardzo podobnej sytuacji do tej, w której go opuściliśmy w poprzednim tomie. Patrzymy na wszystko oczami Dory i już od pierwszych stron zostajemy razem z wiedźmą wrzuceni w sam środek emocjonujących wydarzeń. Od samego początku mamy do czynienia z wielowątkowością fabuły i intryg. Nie sposób powiedzieć, który z rozwiązywanych przez Dorę problemów jest najistotniejszy, ponieważ autorce udało się idealnie wyważyć znaczenie poszczególnych informacji.
Bohaterowie książki Anety Jadowskiej są bardzo skrupulatnie i realistycznie skonstruowani. Najlepsze jak dla mnie jest jednak to, że cały czas się oni zmieniają. Niejednokrotnie bolesne lub przykre doświadczenia odciskają na nich piętno i właśnie to sprawia, że Dora, Miron i Joshua są tak realni, że jestem skłonna uwierzyć w ich istnienie. Dynamika ich relacji i zachowań jest zauważalna i z pewnością każdy, kto zwróci na to uwagę, doceni zastosowane przez autorkę zabiegi. Aneta Jadowska udowodniła, że ma w zanadrzu jeszcze kilka sztuczek, którymi w odpowiednim momencie zaskoczy zarówno czytelnika, jak i swoich bohaterów.
Początek książki wydawał mi się dość powolny, ale okazało się, że jest on po prostu misternie zbudowany. Podobało mi się to, że autorka nie bazuje na świecie przedstawionym w pierwszym tomie, ale także tutaj ujawnia kolejne jego sekrety. Nierzadko są one także tajemnicą dla członków różnych systemów. Również opisy miast są bardzo mocną zaletą tej powieści. Opisy alternatywnych wersji i zależności między nimi a realnymi Toruniem czy Trójmiastem nie pozwalają mi wyjść z podziwu nad wyobraźnią autorki. Natomiast relacje między poszczególnymi grupami zamieszkującymi świat stworzony przez Jadowską to istna kopalnia pomysłów i materiał na kolejne przygody Dory. Jedynym wątkiem, który został zepchnięty za daleko na boczny tor jest sprawa szkolenia Witkacego. Mam jednak nadzieję, że sprawa rozwiąże się w kolejnych tomach.
Mam nadzieję, że to, co teraz napiszę nie zostanie potraktowane jako spojler. Muszę jednak o tym opowiedzieć. Nie mogłam się bowiem nadziwić temu, jak coś, co od samego początku wydawało mi się wątkiem bardzo pobocznym i mało istotnym, nagle doprowadziło mnie do spektakularnego punktu kulminacyjnego. Było to niewątpliwie jedno z najbardziej zaskakujących rozwiązań, z jakimi spotkałam się w literaturze. Każdy element intrygi był idealnie wyważony, a napięcie mistrzowsko zbudowane.
Aneta Jadowska udowadnia także, że w języku mniej znaczy więcej. Po co komu szczegółowe opisy zbliżeń erotycznych oraz wulgaryzm na wulgaryzmie? I nie zrozumcie mnie źle - zarówno seks, jak i kilka kurtyzan oraz innych "brzydkich" słów się tu pojawia. Jest to jednak tak dobrze wplecione w akcję i wynika z sytuacji bohaterów, że właściwie nie zwracamy na to uwagi. Przekleństwa? Okay, ale kiedy Dora (jak większość z nas) się wkur....zy. Seks? Też okay, zwłaszcza gdy szalejące hormony dają się wyczuć na kartach powieści. Ale nawet wtedy wszystko jest opisane tak, by czytelnik nie zamknął książki z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Dlatego właśnie podziwiam Anetę jako pisarkę - za jej umiejętność przekazania wszystkiego, co potrzebne w oczywisty, ale nie brutalnie dosłowny sposób.
Nowe wydanie całej Heksalogii jest po prostu bajeczne. Okładka "Bogów..." jest przepiękna, zawiera niesamowitą ilość detali i za każdym razem, gdy na nią patrzę odkrywam coś nowego. Również ilustracje autorstwa Magdaleny Babińskiej umieszczone wewnątrz książki zachwycają. Innymi słowy, ta powieść została wydana tak, jak zasługują na to dobre powieści fantasy.
Książki o Dorze Wilk mogę z czystym sumieniem polecić każdemu, zagorzałym miłośnikom fantasy (zwłaszcza urban fantasy) oraz tym, który dopiero rozpoczynają przygodę z tym gatunkiem. Takiego połączenia magii, intryg i miłości nie zapewni Wam nikt inny!

"Bogowie muszą być szaleni" to kolejny tom heksalogi o wiedźmie - Dorze.
Pomimo złapania złodzieja, życie Dory nie jest wcale łatwiejsze. Mierzy się z kolejnymi trudnościami i nie ma nawet chwili odpoczynku podczas snu.

Aneta Jadowska po raz kolejny zachwyciła mnie, gdyż drugi tom jest równie dobry lub nawet lepszy od pierwszego, co rzadko się zdarza. Z zaciekawieniem śledziłam perypetie bohaterów oraz każde zwroty akcji, których było naprawdę pełno.
Jeśli nie zwracać uwagi na szczegóły to fantastyka utrzymana jest na naprawdę dobrym poziomie. W połączeniu z wątkiem kryminalnym i wątkiem romansu książka bardzo wciąga czytelnika.
Bardzo spodobał mi się trójkąt miłosny pomiędzy postaciami, który dodawał dużo emocji do lektury.
Powieść została napisana w bardzo ciekawy sposób i jest idealna na odstresowanie się po ciężkim dniu. Pomimo, iż książka należy do gatunku fantastyki jest bardzo lekka i przyjemna podczas czytania.
Świetnie bawiłam się przy humorze autorki i nie mogę doczekać się kolejnej części!

Jeszcze nie zdążyła ochłonąć po niebezpiecznej (i śmiertelnej, dla jej człowieczej części) potyczce z szalonym magiem, a już pakuje się w kolejne kłopoty.
Mediacja między wilkołakami, wampirami i magicznymi to niebywale trudne zadanie, jednak kto ma się go podjąć, jeśli nie Dora? Zadanie dodatkowo utrudniają budzące się w niej niespodziewanie geny Królowej Wilków.
Opowieść przepełniona jest zmysłowością i rządzą, bo w szykach bohaterom miesza Jezabel - zawzięta na rodzinę Joshui, wiekowa wszetecznica. Jej erotyczny urok omal nie doprowadza do katastrofy. Niemalże odbiera Dorze wszystkiego, co jest jej drogie... Jednak "Bogowie muszą być szaleni", bo spełniają modlitwy zrozpaczonej wiedźmy... Nie tylko jej Bogini - Pani Północy, ale również Bóg z systemu diabłów i aniołów. Inni bogowie próbują grać maluczkimi w kości, jednak na próżno - Dora na to nie pozwoli.
Jedna z lepszych serii, jakie miałam okazję czytać.
Oby z każdym kolejnym tomem było tak samo dobrze.

Jeszcze nie zdążyła ochłonąć po niebezpiecznej (i śmiertelnej, dla jej człowieczej części) potyczce z szalonym magiem opisanej w pierwszym tomie serii, a już pakuje się w kolejne kłopoty. Pakuje się? To niezbyt fortunne określenie, bo kłopoty same do niej lgną. Bo to akurat ona musiała zobaczyć we śnie pole bitwy, usiane gęsto trupami jej przyjaciół, ale również zupełnie obcych jej wilków, wampirów i magicznych.
Mediacja między tymi grupami to niebywale trudne zadanie, zwłaszcza, że mają do siebie stare, niekryte urazy, uprzedzenia i jawnie okazują sobie wrogość na każdym kroku. Jednak kto ma się tego podjąć, jeśli nie Dora? Zadanie dodatkowo utrudniają budzące się w niej niespodziewanie geny Królowej Wilków. Ujawniają się one dość widowiskowo, w wilczym barze, pacyfikując całe stado i nadając Dorze tytuł honorowej Alfy. Nie obyło się bez gryzienia do krwi i lizania po rękach, ot takie wilcze rytuały. Praktycznie w tym samym czasie wiedźma nagle staje się wampirzą matką, Mistrzynią bez ziemi, mającą dwóch synów pod swoją opieką. Synów, starszych od niej o całe stulecia, jednak bezgranicznie jej poddanych i cierpiących kiedy nie ma jej blisko, kiedy nie mogą jej służyć. Jak mogłaby odmówić im uznania za swoje dzieci? Chociaż po tym postanowiła, żadnych adopcji więcej. Jej pokręcona, wielogatunkowa rodzinka i tak rozrosła się niespodziewanie do całkiem licznego grona.
Opowieść przepełniona jest zmysłowością i rządzą, bo w szykach bohaterom miesza Jezabel - zawzięta na rodzinę Joshui, wiekowa wszetecznica. Jej erotyczny urok omal nie doprowadza do katastrofy. Niemalże odbiera Dorze wszystkiego, co jest jej drogie... Jednak "Bogowie muszą być szaleni", bo spełniają modlitwy zrozpaczonej wiedźmy... Nie tylko jej Bogini - Pani Północy, ale również Bóg z systemu diabłów i aniołów. Inni bogowie próbują grać maluczkimi w kości, jednak na próżno - Dora na to nie pozwoli. Całkiem sprytnie pozwoliła bóstwom złapać się za łby i walczyć bez udziału postronnych.
Jedna z lepszych serii, jakie miałam okazję czytać.
Oby z każdym kolejnym tomem było tak samo dobrze.

Po „Złodzieju dusz”, który bardzo mi się podobał, byłam bardzo ciekawa jak będzie w przypadku „Bogowie muszą być szaleni”. Często się zdarza, że mamy do czynienia z klątwą drugiego tomu. Na szczęście w tym przypadku coś takiego nie miało miejsca. W tym tomie dzieje się bardzo dużo, akacja nawet na chwilę nie zwalnia tempa. Gdy jeden wróg zostaje pokonany, natychmiast pojawia się kolejny. Dora zdobywa nowych sprzymierzeńców, pojawiają się nowi bohaterowie. Czy będą oni dobrzy, czy źli to się jeszcze okaże? Dora i Miron postanawiają dać swojemu uczuciu szansę, jednak nie wiadomo czy ten związek skończy się dobrze. Mam nadzieję, że tak i szybko przekonam się o tym w następnym tomie. Tak jak i w poprzedniej części, czytanie urozmaicają fajne ilustracje. Bardzo lubię takie dodatki w książkach. Podsumowując, książkę polecam w 100 % i szybko zabieram się za kolejny tom.

Dora Wilk po wydarzeniach z pierwszego tomu zmuszona była do porzucenia jednej z dwóch części swojego życia. Musiała na stałe zamieszkać w Thornie i opuścić Toruń, w którym wcześniej pracowała jako policjantka. Towarzyszy jej dwójka najlepszych przyjaciół- diabeł i anioł. Razem muszą uporać się z nowym niebezpieczeństwem, które zagraża całemu magicznemu światu. Jej sny znów nie są spokojne. Nawiedza ją w nich upiorna bogini i wciąga w rozgrywkę, której stawką jest wszystko. Aby nie dopuścić do apokalipsy musi dokonać czegoś, co wydaje się niemożliwe: zjednoczyć wampiry, wilkołaki oraz magicznych. W międzyczasie dowiaduje się wiele o swoim pochodzeniu.
Seria o Dorze Wilk pani Anety Jadowskiej jest moim odkryciem roku. Widzę w niej małe błędy, ale zupełnie nie odbiera mi to przyjemności z czytania. Już dawno się tak dobrze nie bawiłam dzięki książce. Autorka idealnie trafiła w moje poczucie humoru, uwielbiam jak bohaterowie sobie dogryzają. Książka jest bardzo angażująca i wciągająca, dosłownie nie mogłam jej odłożyć. Styl jest lekki więc szybko się czyta. Relacja głównych bohaterów jest świetnie wykreowana. Bardzo się cieszę, że wydawnictwo SQN postanowiło wznowić tą serię. Nigdy wcześniej o niej nie słyszałam i gdyby nie to na pewno bym po nią nie sięgnęła. Dodatkowym plusem są nowe, piękne okładki. Szczególnie podobają mi się przy części drugiej i czwartej. Rysunki zamieszczone w tym wydaniu są świetne. Szkoda tylko, że było ich tutaj mniej niż w Złodzieju Dusz. Na ogół jestem fanką książek typu standalone, ale w tym przypadku chciałabym, żeby tomów było jeszcze więcej. Wydaje mi się, że jedynym aspektem, który może okazać się dla innych znaczącym minusem jest to, że głównej bohaterce udaje się dosłownie wszystko. Nie ma niczego, z czym nie mogłaby sobie poradzić ani nikogo, kto by jej nie polubił. Dla mnie jednak nie ma to większego znaczenia. Nie mogę się doczekać czytania kolejnych części oraz poznania reszty twórczości autorki. Książkę oceniam na 5/5 gwiazdek.