Były sobie świnki trzy. Piekło za rogiem

Daria Orlicz, czyli moja ukochana Katarzyna Misiołek, kazała nam dość długo czekać na kolejny tom cyklu pt. PIEKŁO ZA ROGIEM. Pierwsza część ukazała się we wrześniu 2023 roku, a teraz „Były sobie świnki trzy” mocno podbijają świat słowa pisanego. O wspomniane oczekiwanie nie mam jednak żadnych pretensji, bo im większa niecierpliwość, tym silniejsza jest chęć poznania nowego tekstu, który nadal jeszcze pachnie drukiem. Aby jednak czytać najnowszą powieść pisarki, wcale nie musimy trzymać się chronologii. Pani Daria Orlicz zadbała o to, aby nikt nie odczuwał chaosu, tym bardziej nowy czytelnik, który dopiero poznaje jej świetne propozycje. Bardzo doceniam taki gest, gdyż nie każdy z nas ma możliwość konsekwentnego powiększania swoich zbiorów bibliotecznych, a na możliwość wypożyczenia danej części trzeba jednak nieco poczekać.
Jeśli o mnie chodzi, natychmiast po rozpoczęciu nowej lektury przypomniałam sobie postać Leny „Osy” Osowskiej. Wcześniej wiedziałam, że pomimo młodego wieku już interesuje się światem true crime. Kobieta pracuje jako dziennikarka, naświetla konkretne ówczesne morderstwa. Sama nie jest już anonimowa, często zostaje rozpoznana przez osoby nałogowo przeglądające portale typu YouTube czy Instagram. Jej mroczne zainteresowania nie wzięły się jednak znikąd, lecz nie chcę za bardzo ujawniać wszystkich kart, Prywatne życie Leny warto przestudiować poprzez lekturę pierwszego tomu, do czego szczerze zachęcam innych odbiorców. Teraz praca „Osy” poszerza się, gdyż dołącza ona do obsady redakcji dwutygodnika „Krwawa Rzeźnia”. Czy jednak jej praca to typowe wkładanie kija w mrowisko i wtykanie nosa w sam środek ludzkiego dramatu? Czy dla dziennikarza liczą się tylko pieniądze i chwytliwy tekst na pierwszej stronie? Warto się o tym przekonać i wydać indywidualny werdykt.
Czas akcji nowej powieści nie jest odległy, chodzi bowiem o rok 2023. Wszystko, co złe, brutalne i niewyobrażalnie okrutne dla czytelnika i fikcyjnych bohaterów, dzieje się w Płocku lub jego okolicach. Myślę jednak, że kontrowersyjny temat wyśmiewania otyłości nie potrzebuje konkretnego miejsca- licho nigdy nie śpi, a zło czai się za rogiem. Nieważne, czy jest to duże miasto, miasteczko, czy też wiejska dziura zabita dechami. Ludzie nie mają oporów przed tym, by kogoś wyśmiewać, szykanować, obrażać. Dziś, niestety, mamy ku temu ogromne pole do popisu, gdyż wystarczy dodać jedno zdjęcie, a momentalnie zaroi się ono od plugawych komentarzy… Smutne to, ale bardzo prawdziwe, a Daria Orlicz uczyniła z tak zwanego fat shamingu idealny apel społeczny.
Czy można fantazjować o morderstwie i wybrać sobie odpowiednie ofiary, niczym obrazy w galerii? Okazuje się, że nie jest to żart czy kwestia wyssana z horroru marnej jakości. Choć postaci wykreowane w powieści są fikcyjne, możemy czytać przecież o prawdziwych zabójstwach, które były planowane z perfekcyjną dokładnością. Malo tego, sprawcy stawali się ,,gwiazdami”, a ich nazwiska nigdy nie znikną z naszej świadomości. Popełnione zabójstwa oprawcy traktowali niemal jak zdobycie złotego medalu lub antycznego wieńca laurowego. Przybyłem, zabiłem, zwyciężyłem- tak chciałoby się sparafrazować ich chore i niecne działanie.
W przypadku historii wymyślonej przez Darię Orlicz schemat jest nieco inny, ponieważ niemal natychmiast poznajemy sprawcę, a raczej sprawców głośnych morderstw. Dwaj mężczyźni, którzy mimo więzów krwi, totalnie się od się różnią, wybierają sobie trzy otyłe kobiety i fundują im najbardziej upadlający, szokujący rodzaj pozbawienia życia. Świnie, lochy, grubasy. Zwał jak zwał, ale czy kobiety te, przez swoją tuszę, naprawdę zasługiwały na śmierć? Nie podam szczegółów, ale zapewne nie jest to lektura dla osób spokojnych, aż nazbyt romantycznych. Dzięki pisarce wiemy, czym jest hejt w wydaniu ekstremalnym. Krew leje się tu strumieniami, ale nie to jest najważniejsze. Okazuje się bowiem, że osoba pragnąca zemsty i śmierci wcale nie musi wyglądać źle czy zaniedbanie… Uważajmy więc, z kim rozmawiamy i komu powierzamy swoje sekrety.
Emocje, jakie serwuje nam pisarka, są niesamowite. Widzimy strach, panikę, patologię, histerię, ale też… zajrzenie w głąb własnej psychiki. Bo czy my, Czytelnicy, nigdy nie oceniliśmy źle osoby ważącej zbyt wiele? Czy nie zaczęliśmy bacznej obserwacji, nie uśmiechnęliśmy się szyderczo pod nosem? Ten, kto nigdy tak nie zrobił, niech pierwszy rzuci kamieniem…
Brak szacunku do martwego już ciała to także niezwykle mocny element tej powieści. Pierwsze trzy ofiary kończą bowiem swoje życie na terenie nieczynnej rzeźni, na dodatek ze świńskimi maskami na twarzach. Niemalże wisienką na torcie jest mnóstwo zepsutego jedzenia wokół ciał ofiar. Myślę, że scena ta nadaje się do dobrego filmu grozy.
Celowo nie ujawniam żadnych szczegółów czy imion osób drugoplanowych. Ciekawość można zaspokoić tylko poprzez czytanie tej książki, a nie będzie to przymus, tylko dobry kawał sensownego tekstu. Z przyjemnością poczekam też na kolejny tom, który został zapowiedziany w posłowiu. Nie pomijajcie tego, co na końcu zdradziła nam pisarka, bo to bardzo ważne słowa.
Polecam.