Całe moje życie. Syberyjskie wspomnienia karmelitanki bosej

Wiele osób, które słuchały moich wspo­mnień – kiedy cofając się myślami opi­suję pamiętane obrazy, dziecięce lata, dotyk matki i słowa ojca, kolejną wiosnę strze­lającą zielenią, zapach bzów i maciejki, później wojnę i cierpienie, w końcu lata sieroce, kiedy zabrakło przy mnie mamy i taty, ale był ze mną przecież sam Bóg, czas tułaczki – pyta mnie: 'Dlaczego taka jestem?'. Zastanawiasz się, o co tak naprawdę pytają? Może nie tyle o mnie i o moje życie, co ciekawi ich to, że pamiętam i przede wszystkim mówię o rzeczach dobrych, o cudow­nych chwilach, choć w swej pełni wcale nie pięk­nych… Ale tak je widzę. Przekonasz się, czytając moje wspomnienia. Bo cóż mogę po­radzić na to, że one są piękne, nawet z tych lat, które były przecież tragiczne.