Cela 7

Martha zostaje zatrzymana przez policję – w dłoni ma broń i wykrzykuje, że zabiła uwielbianego przez tłumy celebrytę. Dziewczyna zostaje osadzona w więzieniu, a o jej losie zdecyduje społeczeństwo. Nowy system sprawiedliwości pozwala ludziom oddawać głosy za karą śmierci bądź przeciw niej. Telewizyjny show przez cały czas przekazuje widzom informacje na temat osadzonej, dając im możliwość zdecydowania o jej losie. Czy Martha naprawdę to zrobiła? Czy zemściła się na człowieku, który według niej odpowiedzialny jest za śmierć jej matki?
Cela 7 Kerry Drewery to powieść młodzieżowa, w której do głosu dochodzi zarówno trzecioosobowy narrator, jak i pierwszoosobowy w postaci Marthy. Ten pierwszy relacjonuje wydarzenia, których bohaterami są inne osoby. Dodatkowo mamy jeszcze rozdziały, w których pokazany jest program telewizyjny – zapis wygląda jak scenariusz. Mamy podział na role, informacje poboczne, jest wprowadzenie i szczegółowe dane na temat tego, co właśnie pokazuje się na ekranie.
Nie ma jednego tematu wiodącego w tej powieści. Po pierwsze poznajemy lepiej Marthę i jej historię, przeszłość, co ma duże znaczenie dla fabuły. To dziewczyna, która jest zupełnie inna od tego, jak kreują ją w mediach, warto poznać jej wspomnienia i spojrzeć na całą sprawę jej oczami. Po drugie dostajemy informacje na temat zbrodni, którą popełniła. Coś w rodzaju śledztwa na własną rękę prowadzi Eve – sprawdza, gdzie doszło do morderstwa, rozmawia z ludźmi i chce pomóc Marcie, bo nie wierzy w jej winę. Sprawa Marthy od początku jest przesądzona – dziewczyna przyznaje się do winy, nienawidzi jej społeczeństwo, które kochało jej ofiarę, na dodatek przedstawia się ją w dość nieprzychylny sposób. Czy taka jest jednak prawda? Czy nastolatka mogła zamordować z zimną krwią mężczyznę? I dlaczego się przyznaje, skoro wie, co ją czeka?
I chyba najważniejsze – temat nowego systemu sprawiedliwości. W czasie, gdy żyje Martha, nie ma już sądów. By wyeliminować zbrodnie i możliwość wychodzenia na wolność złoczyńców, oddaje się ich los w ręce ogółu. Przez siedem dni więzień zmienia cele – każda z nich ma w jakiś sposób sprawić, że będzie mu nieprzyjemnie – a w tym czasie na zewnątrz trwa program telewizyjny, który przekazuje informacje na temat osadzonego. Zazwyczaj są one zmanipulowane i przeinaczone, a prezenterzy i widzowie wcale nie zachowują się, jakby chodziło o możliwość wyboru między życiem a śmiercią danej osoby. Robią z tego widowisko, uśmiechają się, są do bólu absurdalni w swoim zachowaniu. Bardziej przypomina to telewizję śniadaniową niż program dotyczący sprawiedliwości. Sam system zakłada, że każdy może wysyłać sms bądź dzwonić nieograniczoną liczbę razy, głosując za śmiercią lub przeciw niej. Tak naprawdę jednak społeczeństwo podzielone jest na bardzo bogatych osobników i skrajną biedotę, dlatego tylko ci pierwsi decydują o losie osadzonego.
Książka pokazuje jedną bardzo ważną rzecz – potęgę telewizji. Już teraz wierzymy mediom – często bezgranicznie – i jesteśmy przez nie ogłupiani, manipulują nami. W powieści zostało to jeszcze wyolbrzymione. Widzowie mogą decydować o tym, czy ktoś umrze. To dla nich forma rozrywki. Wizja ta jest przerażająca, ale wcale nie niemożliwa. I chyba właśnie to jest tak bardzo zaskakujące – gdy zdamy sobie sprawę, że nie mamy problemu z wyobrażeniem sobie takiej sytuacji.
Cela 7 to niezła literatura dla młodzieży. Może akcja nie gna w niej na łeb, na szyję, ale jest to wciągająca powieść, z ciekawą fabułą, oryginalnym pomysłem i niebanalnym wykonaniem. Do tego zakończenie sprawia, że od razu chcemy sięgnąć po kolejny tom. Nie mogę się doczekać, aż dowiem się, co stało się dalej. Polecam, jeśli lubicie książki młodzieżowe, których akcja umieszczona jest w niedalekiej przyszłości, a której wizja może przerazić.

Większość osób posiada w swoich domach telewizor (laptop, radio), a niektórzy nawet kilka. Również większość, każdego wieczoru zasiada przed nimi i ogląda różne, często próżne programy, które niczego sensownego nie wnoszą do życia. Tak samo większa część społeczeństwa idzie za głosem tłumu, nie biorąc pod uwagę tego, czy to, co widzimy w telewizji, jest prawdziwe, czy to tylko misternie uknuta intryga na rzecz lepszej oglądalności – sprzedaży. Media potrafią doskonale manipulować człowiekiem.

Martha żyje w świecie, który głosi zasadę: oko za oko, ząb za ząb – kara musi odpowiadać winie. Dla niektórych nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że o losie skazanego decydują widzowie zasiadający przed telewizorami. A wszystko po to, aby mieć zapewniony pewny rodzaj „rozrywki”. Życie to nie talk-show, aby o czyimś istnieniu przesądzali ludzie majętni za pomocą telefonu, bo zanim podejmie się ostateczną decyzję o egzekucji, powinno się być pewnym czyjejś winy.

Autorka akcentuje, że bogaci i wpływowi są zdolni zrobić wszystko. Mogą oskarżyć, osądzić, oczernić, a tłumy przed telewizorami wierzą w każde ich słowo. Książka: o korupcji i zawieranych układach; o manipulacji i kłamstwach; o złym wymiarze sprawiedliwości; o przepaści między ubogimi a bogatymi; o tym, że bogaty nie znaczy „dobry”, a biedny „zły”. Nie ma tutaj miejsca na szarość, coś pomiędzy jest tylko biel i czerń – niewinny i winny. A o losie skazanych decydują ci, których stać na oddanie głosu.

Książka podzielona jest na siedem rozdziałów, opisujących siedem dni, które Martha spędza w celach śmierci. Historia trzyma w napięciu od pierwszych stron, akcja toczy się dynamicznie, a końcowe rozdziały są niezwykle ekscytujące i zaskakujące. Autorka miała niebanalny pomysł na fabułę i w pełni to wykorzystała, przy czym zwróciła uwagę na to, w jak prosty sposób za pomocą telewizji można manipulować ludźmi. Stworzyła książkę, która idealnie nadaje się do jej zekranizowania. Gdzieś w tle pojawia się wątek miłosny, jednakże autorka nie na nim się skupiła, ale w tym przypadku jest to atutem książki. Zakończenie, które jest otwarte, sugeruje, że być może w przyszłości poznamy historię głównej postaci męskiej, czyli Isaac'a?

Moim zdaniem pisarka sprawnie operuje słowem i kładzie nacisk na mocne i dobrze zobrazowane emocje. Nie nudzi zbędnymi opisówkami, buduje przykuwające uwagę dialogi, które pozwalają bardzo sprawnie chłonąć kolejne strony. Treść skłania do refleksji. A bohaterowie mimo młodego wieku okazują się nad wyraz dojrzali. Jedna z lepszych młodzieżówek, które czytałam w tym roku. Uważam, że czytelnik w każdym wieku znajdzie tutaj coś dla siebie, manipulacja ludźmi poprzez różne środki masowego przekazu nie jest jedynie fikcją stworzoną na potrzeby książki, jest to problem, z którym stykamy się każdego dnia. Polecam.