Ciemiężyca

„Ciemiężyca” Marii Gąsienicy-Zawadzkiej to intensywny i głęboko poruszający thriller psychologiczny, którego akcja toczy się w mrocznych zakamarkach Zakopanego. Tytułowa roślina – trująca i niebezpieczna – staje się symbolicznym kluczem do interpretacji całej powieści, w której duszne, toksyczne relacje oraz rodzinne tajemnice przenikają się z niepokojącą aurą górskiego krajobrazu.
Fabuła opowiada o trojgu bohaterach – Annie, Chrystianie i Bartku – których życiowe ścieżki krzyżują się w dramatycznych okolicznościach. Anna wraca do rodzinnego domu po wypadku swojej matki, z którą łączy ją skomplikowana, głęboko traumatyczna więź. Chrystian – barman uwikłany w relację ze swoją szefową – walczy o odzyskanie kontroli nad własnym życiem, ale jego działania są pełne bezsilności i frustracji. Bartek z kolei to przewodnik górski, uwięziony w emocjonalnie wyczerpującym małżeństwie, którego historia ukazuje, jak człowiek może zostać zapędzony w pułapkę. Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy tych postaci oraz komisarza prowadzącego śledztwo, co nadaje książce wielowarstwowość i pozwala czytelnikowi głęboko zanurzyć się w emocje każdego z bohaterów, a także zrozumieć jego postępowanie.
Gąsienica-Zawadzka z niezwykłą wrażliwością porusza tematy przemocy domowej, traum dzieciństwa, molestowania w miejscu pracy czy psychicznego uzależnienia. „Ciemiężyca” to nie tylko thriller, ale też studium psychologiczne ludzi uwięzionych w destrukcyjnych relacjach i szukających drogi ucieczki. Symbolika ciemiężycy – rośliny o właściwościach trujących, ale też leczniczych – oddaje ambiwalencję tych więzi: mogą być zarówno źródłem siły, jak i powolnego wyniszczenia.
Styl autorki jest mocny, emocjonalny, trafia do czytelnika w głąb. Krótkie rozdziały podtrzymują napięcie, a tempo akcji nie pozwala na odpoczynek. Fabuła obfituje w zwroty akcji, a jeden z najbardziej zaskakujących momentów, zmienia ton całej opowieści.
„Ciemiężyca” to książka, która zostaje z czytelnikiem na długo. Nie tylko przez misternie skonstruowaną fabułę, ale przede wszystkim przez to, jak autorka zagląda w duszę swoich bohaterów. To powieść o więziach, które zamiast chronić, duszą – o potrzebie wyrwania się z piekła codzienności i o cenie, jaką trzeba za to zapłacić.
Zdecydowanie warto sięgnąć po tę książkę, jeśli szukasz literatury emocjonalnie wymagającej, ale jednocześnie dającej głęboki wgląd w psychikę człowieka. „Ciemiężyca” to jeden z najlepszych przykładów na to, że thriller psychologiczny może być nie tylko wciągający, ale i wartościowy.

„Niektóre więzi są jak sidła. Im bardziej próbujesz się wyrwać, tym ciaśniej się zaciskają”.

ABC

Anka, Bartek i Chrystian

Trzy obce sobie osoby, które jednak „coś” łączy…

„(…) każdy z nich boksuje się w życiu z toksyczną osobą”.

Anka po kilku latach wraca do rodzinnego Zakopanego, by zająć się potrzebującą opieki matką. Ich relacja jest wyjątkowo trudna, oparta na wypaczonej miłości, niewybaczalnej krzywdzie, gniewie, żalu, rozczarowaniach, poczuciu obowiązku i frustracji..

Bartek jest przewodnikiem górskim. Prywatnie mężem i ojcem trójki dzieci. Jego małżeństwo to jednak tylko pozory. W rzeczywistości mężczyzna czuje się w tej relacji osaczony i nią zmęczony. Jego przestrzeń życiowa skurczona do minimum przytłacza go odbierając radość życia.

Chrystian to młody mężczyzna u progu życia. Ma narzeczoną i plany na przyszłość. By je zrealizować nie gardzi żadną pracą. Gdy zostaje barmanem, trochę nieświadomie, a trochę na własne życzenie, wplątuje się w skomplikowaną relację z szefową…

Spotkanie Anki, Bartka i Chrystiana okazuje się początkiem owocnej znajomości. Bo choć są sobie obcy, rozumieją się jak nikt inny. Łączy ich więcej niż na początku myślą.. By wzajemnie sobie „pomoc” zawierają więc pakt…

„Ciemiężyca” to świetnie skonstruowany thriller psychologiczny. Niepokojąca historia obnażająca prawdę o toksycznych relacjach, które mogą doprowadzić ludzi w nie uwikłanych na skraj przepaści.. do miejsca, gdzie już tylko krok dzieli ich od podjęcia nieodwracalnej decyzji. Opowieść o ranach, które się nie goją. O piętnie przeszłości. Sytuacjach bez wyjścia. I o tym, że nie ma zbrodni doskonałej.

Polecam.