Cieniobójcy. Księga I. Ziarno

,,Nad kołnierzem, w miejscu gdzie powinna się znajdować twarz, można było dostrzec jedynie ciemność. Jednolicie czarna głowa przypominała ziejącą pustkę, z której w ciszy buchały smoliste płomienie. "

Ta książka jest całkowitym przykładem jak zło potrafi niszczyć dobro i jak dobro w ogóle się nie opłaci. W świecie z książki ludzie, którzy chcą pomagać innym płacą za to srogą cenę, a uczciwi wciąż są biedni, choć marzą o wzbogaceniu. Te aspekty są bardziej stwierdzone niż ukazane. Świat opanowały cienie i trwa nieustająca walka, gdzie przelewa się krew, pękają krtanie, albo odlatują głowy walczących. Walka z samymi cieniami niby jest straszna, ale kiedy na karty opowieści wkracza widmo, robi się jeszcze bardziej niebezpiecznie. Krew tryska na wszystkie strony, gdyż przeciwnicy nie spodziewali się ujrzeć tak ogromnej mocy. Miałam jednak wrażenie, że ludzi do walki nie brakuje, a ich porażka nie była jakoś szczególnie udramatyzowana. Robili co mogli, by reszta była bezpieczna, nawet nie licząc się z tym, że w każdej chwili mogą ponieść śmierć. Same cienie są ogólnie opisane, niby potrafią wykorzystać sytuację, jednak brakowało im konsekwentnego myślenia. Główny bohater wciąż z nimi walczy, starając chronić się tajemnicze kamienie, dzięki którym wciąż mogą być bezpieczni. Jednak wszystko ma swój kres, nawet ich moc. Co zatem musi zrobić, by nie zburzyć tego, co do tej pory mieli? Wiecie co, pomimo ogromnej liczby wrogości i mordów, to nie jest wulgarna opowieść. Czyta się ją lekko, może początek zdobi drobny chaos, ale później jest dobrze. Czasami czujemy jakbyśmy sami musieli walczyć, gdyż autor dokładnie opisał co się dzieje, gdzie kto zmierza, co się psuje, ile czasu zostaje, bo cienie pojawiają się niespodziewanie. Nie wiem jednak czemu, ale chyba męska publiczność doceni ją najbardziej, może dlatego, że przeważa najliczniej. Jest tu oczywiście kobieta z darem, który jest bardziej jej kulą u nogi niż pozytywizmem, ale i tak męskości jest tu ogrom. Polecam, bo jest warta przeczytania:-)

Niech kamień cię strzeże, a serce prowadzi.
Hej, hej !
Jaką powieść fantastyczną ostatnio czytaliście ?
Musimy wam się przyznać,że już dawno nie zagłębiałyśmy się w tego rodzaju literaturę. I chyba nam tego brakowało, bo po przeczytaniu książki o której zaraz wam opowiemy więcej, czujemy przyjemny powiew nowości, nutkę ekscytacji oraz wszechobecny zachwyt. Chyba rzeczywiście brakowało nam odrobiny fantastyki w życiu.
Nasza dzisiejsza recenzja dotyczy książki " Cieniobójcy. Księga I. Ziarno. ", czyli nowości od Wydawnictwa Harde oraz Mateusza Żuchowskiego.
"- Istnieje siedem rodzajów - przerwał jej. - Każdy korzysta z innego kamienia. Kilka już pewnie znasz. Są kinetycy, tacy jak ja, piromanci, tacy jak ty, chronomanci, tacy jak ten, którego śmierć niestety obserwowałaś, vitomanci,którzy utrzymują przy życiu egzotyczne rośliny. Poza tym są jeszcze gromowładni, tłumiący i zmiennokształtni. Tych ostatnich u nas nie znajdziesz. Jedyny znany mi zmiennokształtny to książę Rive-Rion z Urman-Aradu. O nich nie powiem ci wiele."
Mija tysiąc lat odkąd ziemię pokrywa Wszechnoc. Ludzie radzą sobie jak potrafią, korzystając z mocy kamieni, które są źródłem światła i mocy. Jednak w ciemnościach kryją się cienie oraz upiory, niebezpieczne stworzenia, które zagrażają ludzkości. Ich zabójców nazywa się cieniobójcami, to oni dbają o bezpieczeństwo ludzi. Jednym z nich jest Rhyan młody, doświadczony cieniobójca, który podczas jednej misji traci swój oddział a sam zostaje dowódcą. Ponadto w książce poznajemy Ren, która odkrywa w sobie potężną moc, o której wcześniej nie miała pojęcia. Niestety moc kamieni zaczyna słabnąć, co równa się z tym,że na ziemi zapanuje ciemność.
Kochani powiemy wam CZYTAJCIE TĘ POZYCJĘ !
Może nie jesteśmy doświadczonymi czytelniczkami fantastyki i ten rodzaj literatury rzadko gości na naszych półkach, ale ta książka bardzo nam się podobała.
Książka łączy ze sobą wątki fantastyczne, miłosne, polityczne oraz dodatkowo znajdziecie w niej wątki tajemnic, intryg oraz sekretów. Jest to gratka, dla fanów ciemnych mrocznych fikcyjnych historii, związanych z magią i całą tą magiczną otoczką, magicznym światem.
Znajdziecie w niej wiele znanych motywów, jak na przykład walka dobra ze złem. Pomimo tego,że motywy powtarzają się, a nawet możemy powiedzieć,że autor bazował na znanych już nam w fantastyce wcześniej schematach. To i tak ta historia, to taki świeży powiew nowościowy, z bardzo ciekawą fabułą.
Tej książki się trzeba nauczyć, przyswoić ją, a dopiero pod koniec ogarnąć całość. Przynajmniej w naszym przypadku tak było. Z początku ciężko było nam się odnaleźć, ale wydaje nam się,że każda fantastyka tak ma. I musimy przyznać myliły nam się imiona. Ale rzeczywiście jak się już wciągnęliśmy to przebrnęłyśmy przez nią szybciutko do końca dosłownie w kilka godzin.
Ona dosłownie nas wciągnęła, złapała swoimi mrocznymi słowami za ręce i pochłonęła w całości w swoje ciemne zakamarki, rozjaśniając kartka po kartce interesującą, twardą jak kamienie, fabułę.
I ten wątek romantyczny pomiędzy Rhyanem a Lydhią, można się zaczerwienić. Romantasy jak się patrzy. Dla tych fragmentów warto również przeczytać tę historię.
My jesteśmy zachwycone i już nie możemy doczekać się kiedy dorwiemy w swoje łapki drugi tom.
Nie czekajcie, czytajcie.