Czarna kawa

Kolejna książka z Herkulesem Poirotem w roli głównej nasunęła mi na myśl kilka jego cech, które sobie szczególnie cenię. 😄

Oczywiście po pierwsze siłę jego szarych komórek, które nie zawodzą. Dochodzenie do sprawiedliwości w sposób, który na pierwszym miejscu stawia człowieka i to nie tylko ofiarę, ale i wszystkie zaangażowane osoby, nie wyłączając sprawcę, jeżeli zachodzi taka potrzeba. Przy czym Poirot nie boi się stanowczych kroków jeżeli czyjaś motywacja jest na wskroś zła. Lubię go, gdy wchodzi w rolę papy Poirota, który z ojcowskim zrozumieniem stara się podejść świadków do wyjawienia swoich tajemnic (dotyczy to najczęściej młodych kobiet😂). I nie mogę też nie wspomnieć o jego rozczulającym uwielbieniu do gorącej czekolady. ☕ Te i więcej cech składa się na bohatera, którego przygody tak dobrze mi się czyta.

Za jego kreację i niesamowite śledztwa odpowiada niezrównane pióro Christie, które potrafi mnie jeszcze przy tym zaskoczyć w różnych kwestiach. W „Czarnej kawie” byłam pod wrażeniem jej wydźwięku szpiegowskiego i zahaczenie o tematykę jądrową, bo sama sprawa morderstwa była w porządku, ale nie wyróżniała się dla mnie czymś szczególnym na tle innych książek Christie. Na plus, że wszystkie cechy Poirota, które sobie cenię tutaj były i całość dała mi dużo przyjemności z czytania. Zawsze mam ubaw, gdy Poirot już wie kto, ale nikomu nie powie i sam niczym szczwany lis obróci akcję na swoją korzyść.😆

W „Czarnej kawie” znajdziecie też znanych z innych książek Christie inspektora Jappa i niezastąpionego przyjaciela Poirota kapitana Hastingsa. „Czarna kawa” nie jest książką, która wpycha się na podium moich ulubionych książki Christie, ale sama w sobie była przyjemna.