Czas śmierci

,, Jego rytuał nie ograniczał się do zabójstwa. Ogoloną, pozbawioną zębów oraz kawałka mózgu głowę ofiary wysyłał w ogromnym słoju jej najbliższej rodzinie".

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy i nie ważne, że ta sytuacja mogła być wymysłem autora, bo równie dobrze w innych okolicznościach ludzie myślą podobnie. Chodzi mi o sytuację z dziewczyną i nowo kupionym szlafrokiem, gdzie gdyby nie on, to ona by się nie powiesiła. Nikt nie widzi tego, że mogła mieć takie myśli i plany, że chciała sobie odebrać życie, więc widząc nową rzecz tudzież wytrzymałą, użyła właśnie tego. Bo to nie rzeczy sprawiają, że ktoś się zachowuje tak a nie inaczej, tylko sami ludzie, którzy coś planują i z przypadku biorą tą rzecz, bo akurat jest pod ręką i nie muszą szukać czegoś innego. Także sam fakt i tak się dokona, bo tego chcą, to jest ich priorytetem. Pamiętajcie, że to mu kreujemy swoją rzeczywistość, a nie ona nas. Długo mi zajęło bym to pojęła.
Wracając do książki, całość historii jest dosyć niepokojąca. Lekkie poddenerwowanie towarzyszy przy lekturze, bo rzeczy, które są w niej przedstawione pojawiają się nagle. Mamy poszukiwanie mordercy, który nie tylko beszta zwłoki, ale tym samym męczy ich rodziny psychicznie. Wywołuje w nich jakby wielką depresję, mszcząc się w ten sposób również na nich. Pytanie tylko brzmi dlaczego? Jest tutaj też taki zamęt, bo nie wiadomo, czy stary zabójca powrócił czy grasuje nowy, lecz z podobnym postępowaniem. Sprawa jest dziwna, bo dotyczy i pani komisarz i zakonnika. Z początku nie widziałam między nimi związku, ale im dalej, tym mroczniej i coraz bardziej zaskakująco. Lubię kiedy pojawiają się postacie nieoczywiste i taką osobistością był dla mnie artysta z cudowną mocą. Każdy z nich robił co mógł by wejść na trop zabójcy, a im dalej, tym ich czas się coraz bardziej skracał. Nadchodził bowiem dzień w którym co roku ktoś ginął. Jak zatem zatrzymać śmierć? Oprócz morderczej historia mamy też trochę pouczających faktów jak choćby te o momencie śmierci człowieka w wyniku uszkodzenia bądź zmiażdżenia jego mózgu. Te wszystkie dodatki sprawiają, że książka nie jest dla nas tylko zwykłą lekturą, tylko zamienia się w inteligentną encyklopedię śmierci. My wiemy jakimi sprzętami posługują się technicy w miejscu, gdzie doszło do morderstwa przez co możemy sobie wszystko wyobrazić. Opisy są zawsze dokładne i wywołują w nas emocje tylko wtedy, kiedy są one w danym czasie podkreślone. Bywa nieraz, że coś jest straszne, ale nie poświęca się temu zbytniej uwagi, gdyż obojętnie jest przedstawione. Niekiedy również pojawiają się po drodze rzeczy, które nas szokują i autor poświęca im więcej miejsca i wtedy właśnie czujemy strach, przerażenie i niedowierzanie. Pisarz kolejny raz dowiódł, że warto poświęcić swój czas na czytanie jego książek. Ze swojej strony bardzo ją polecam:-)

"Czas Śmierci" to zaskakujący kryminał, gdzie Max Czornyj doskonale łączy wątki grzechów kościoła, seryjnych morderstw i sztuki artystycznego profilowania. Historia rozpoczyna się od śmiałej misji brata Hektora, prowadzącego czytelnika przez gęstą sieć tajemnic. Silnym punktem są wyraziste postacie, takie jak brat Hektor i komisarz Sara Adam, których głęboko skrywane tajemnice dodają smaku fabule. Autor umiejętnie ukazuje, że każdy może być mordercą, jednocześnie poruszając trudne tematy. "Czas Śmierci" to doskonale skonstruowany kryminał, potwierdzający talent Maxa Czornyja i zadowalający zarówno miłośników kryminałów, jak i entuzjastów thrillerów.