Czempion Semaela. Tom 2

"Czempion Semaela" jest kontynuacją "Mroku we krwi", więc jeśli jest tu ktoś, kto nie czytał pierwszego tomu, to może mu być ciężko zrozumieć, co się dzieje w dwójce. Fabuła dalej podzielona jest na wydarzenia obserwowane z dwóch perspektyw - Norana i Winei, mamy do czynienia z dwoma kontynentami i opowieścią z rodzaju magii i miecza. Duża część powieści dotyczyła pierwszego z bohaterów, który bardziej przypadł mi do gustu, co mnie bardzo ucieszyło. Dzięki temu czytało mi się w miarę szybko i przyjemnie.

W porównaniu do tomu pierwszego jest zdecydowanie więcej akcji. Mam tylko dziwne wrażenie, że można było jeszcze trochę nad tą książką popracować. Może to wyłącznie moje roztargnienie, brak odpowiedniego skupienia, ale często się gubiłam. Był taki fragment, gdzie jedna bohaterka rozmawiała po kolei z trzema innymi bohaterami, łapałam się na tym, że tracę orientację, czy to już następna osoba odpowiada. Nie wiem, jak to lepiej wytłumaczyć, te przejścia były dla mnie za krótkie. Tak samo z przemieszczaniem się postaci pomiędzy lokacjami - kiedy to się stało, oni już są tutaj? Całość ma w ebooku około 250 stron, myślę, że więcej opisów miejsc czy lekkie rozluźnienie tych wydarzeń by mi pomogło.

Bohaterowie, poza kilkoma wyjątkami, może nie zlewali mi się w jedną całość, ale nie były to też osobowości, które zapamiętam na dłużej. Cały czas bardzo podoba mi się motyw Norana i jego klątwy, ciekawie było obserwować, jak to się rozwija.

Trzeci tom przeczytam z ciekawości, ale przyznaję, że entuzjazm, który czułam na początku tej trylogii, trochę opadł. Przy pierwszej części traktowałam autora ulgowo, bo to był jego fantastyczny debiut. "Czempion Semaela" jest lepszy, ale dalej brakuje mi tutaj czegoś, co wyniosłoby ten tytuł ponad półkę ze średnią fantastyką. Dobra książka według mnie powinna wzbudzać silne emocje, a przy tej napędzała mnie wyłącznie ciekawość co do wątku jednej postaci.

Polecam samemu przekonać się, jak ta historia się rozwinęła. Myślę, że szczególnie fani fantasy nie będą żałować, że spróbowali.

  Paweł Kopijer to pisarz książek specjalistycznych. Na swoim autorskim koncie ma dwie pozycje ze świata zarządzania szkoleniami.   Zadebiutował w świecie pisarzy fantastyki pierwszym tomem:  KRONIKI DWUŚWIATA, czyli   trylogii Mitry. Jak możecie zobaczyć zbiera on mnóstwo dobrych recenzji. Warto zapamiętać to nazwisko, bo będzie jeszcze o nim głośno. 
Tomy z   trylogii Mitrys:
  „Mrok we krwi” -  Wdana, premiera 2019-07-18
 „Czempion Semaela"-  Wdana, premiera 2020-08-27
 "Sploty Przeznaczenia"- Zapowiedz 

Ponieważ jest to drugi tom nie będę się rozpisywać o fabule. 
Powiem tylko, że pociągnie są wątki z pierwszego oraz dowiadujemy się całkiem nowych rzeczy. Jednak trzeba przyznać, że oba tomy tworzą spójną historię.

Im większa moc i możliwości, tym większa odpowiedzialność. (s.82)

W świecie książek istnieje  coś takiego ja syndrom "drugiego tomu" (co oznacza, że pierwszy tom był super, a drugi nie dorasta mu do pięt... albo w sumie stron) na szczęście jeśli chodzi o kroniki "Dwu świata tom II Czempion Semaela" nie musimy się tego obawiać. Tak naprawdę ten tom jest idealną kontynuacją pierwszego. Dowiadujemy się więcej informacji jak to bywa w trylogiach jest to tom, który jest rozwinięciem. Jak cudownie było wrócić do tego świata i przeżywać dalszą podróż z bohaterami. Do tego postacie coraz bardziej się przed nami otwierają. Jedynym minusem jest jego objętość. Niestety jest krótszy od pierwszego tomu. Co mogę powiedzieć o tej trylogii. To idealna seria dla każdego fana fantastyki. Polecam i młodszym i starszym czytelnikom. Na pewnie się nie zawiedziecie. 
 Koniecznie sprawdźcie stronę autora, by dowiedzieć się trochę więcej (https://kopijer.pl/). Poza tym znajdziecie tam również super gadżety, które idealnie dopełnią lekturę książek. Za to z mojej strony mogę powiedzieć, że polecam i zachęcam do lektury. Oczywiście ja już wyczekuje trzeciego tomu. I zakończenia tej historii. 
Nie mogłabym dać innej oceny 5/5
Każda magia zostawia po sobie jakieś ślady. Każda inne. (s.62)

Pierwszy tom porwał moje serce. Pomijając, ze ówcześnie ludzie w autobusie dziwnie mi się przyglądali nie tylko z powodu cudnej okładki i kobiety na niej zilustrowanej – dziwactwem był fakt, że byłam jedyną osobą z książką. Niemniej jednak na kontynuację serii Mitrys przyszło mi czekać rok. I wcale nie żałuję tego oczekiwania, bo to co Autor dla nas wypracował jest naprawdę świetne!

Nasi bohaterowie dojrzewają i doznają swoistej przemiany. Mamy też okazję poznać kilka nowych person, a wiadomo to zawsze mocno cieszy. Podoba mi się, że Autor w jakimś stopni zmusza nas do skupienia przy kontynuacji, ale zarazem przenosimy do świata fantastyki, który nadal nas zaskakuje! Najważniejsze w całym przedsięwzięciu jest fakt, że pan Paweł ani chwili nie zwalania tempa! Jego historia nabiera jeszcze więcej kolorów i rozmienia je na różne odcienie – to najlepsze porównanie jakie może być tutaj użyte. Główny wątek jest najmocniej skupiony na Noranie, okey, mnie to odpowiada, wiadomo tutaj możemy poznać go niemalże od deski do deski. Doskonałym posunięciem jest to, że akcji mamy tutaj od groma! Nie ma mowy o nudzie, a fabuła nabiera z każdą strona coraz więcej magnetyzmu. Więc nie mowy o porzuceniu powieści w kąt. Bardzo się cieszę, że pan Kopijer rozwija świat ciągle i ciągle, a tym samym nie możemy mieć pewności, że zza rogu nie wyskoczy nam coś zaskakującego.

Nie ukrywam, że cieszy mnie, iż na naszym rynku pojawia się coraz więcej pisarzy, którzy nie boją się przelewać na papier swoje twory. Ja z fantastyką żyję od wielu lat, a kiedy mam okazję oddawać się świetnemu językowi, Autorowi, który nie osiada na laurach i nadal się rozwija to naprawdę taka książka jest samą przyjemnością.

Muszę też napomknąć, bo inaczej mnie rozsadzi, że uwielbiam w powieściach retrospekcje. To taki rodzaj poznawania przeszłości, że aż historia nabiera przyjemnej nuty, a nasze pytania bez odpowiedzi nie pozostają już bez nich. Możemy zagłębić się w przeżycia naszego ulubionego bohatera, a jego postępowanie w wielu przypadkach okazuje się być słusznym (albo też i nie – to już indywidualna ocena). Tak czy siak – serdecznie polecam i namawiam na zapoznanie nowej opowieści fantastycznej.