Cztery pory kobiet

Anna Podsiadło zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, ponieważ „Cztery pory kobiet” czytałam bardzo chętnie i uważnie. Czasem się śmiałam, czasem uroniła mi się łza, ale o to zapewne chodziło autorce. Szkoda tylko, że na razie nie będę mogła śledzić dalszych poczynań literackich pisarki. Wszystko przez to, że jej inne propozycje to bajki dla dzieci. Liczę jednak na to, że skoro „Cztery pory kobiet” zostały wydane stosunkowo niedawno, to niebawem autorka znowu mnie sobą oczaruje.
W Opolu mieszkają cztery dorosłe kobiety: Magda, Monika, Justyna i Karolina. Każda z nich ma zupełnie inny charakter, zupełnie inne priorytety życiowe i inne problemy, a jednak tworzą one niezawodną grupkę przyjaciółek. Zawsze mogą się sobie zwierzyć, poprosić o pomoc. Nieważne, czy akurat wybiła godzina piętnasta, czy też trzecia w nocy- gdy trzeba sobie pomóc, robi się to bez mrugnięcia okiem. Jak dla mnie było to coś urzekającego, dlatego że dziś trudno znaleźć osobę, z którą można konie kraść. Przyjaźń aktualnie przybrała zupełnie inny wymiar, a szkoda… W jaki sposób pomagały sobie wymienione bohaterki? Z jakimi traumami się zmierzyły? Nie chcę tego opowiadać, ale autorka naprawdę zadbała o to, by czytelnik się nie nudził.
Nie chcę też opisywać charakteru każdej z czterech kobiet, niemniej jednak najbardziej zapadnie mi w pamięci historia Magdy. Ona i jej mąż Patryk przeżyli coś naprawdę makabrycznego, a mimo to musieli iść dalej przez życie. Autorka udowodniła tym samym, że w związkach nie cierpią tylko kobiety. Mężczyźni też przeżywają dramaty, mają prawo do chwili słabości. Ba, mogą nawet uronić łzę, bo wstyd to kraść, a nie płakać. Co takiego stało się w ich życiu? Sami to sprawdźcie. Wiem jedno- rozumieć mogą ich tylko ci, którzy także przeszli przez podobne piekło.
Podczas lektury zadawałam sobie wiele pytań. Zastanawiałam się, czy na czyimś nieszczęściu można zbudować swój raj na ziemi? Czy jest to w ogóle możliwe, skoro mamy coś takiego jak sumienie?
Wielu czytelników, zarzuciło też pisarce, że „Cztery pory kobiet” to książka wręcz przesiąknięta erotyką. Ja nie zgadzam się z takim stwierdzeniem. Zawsze sądziłam, że o współżyciu, trzeba umieć pisać. Bywa przecież, że czytelnik jest znużony, zniesmaczony i przez to przerywa dalszą lekturę. W przypadku Anny Podsiadło erotyka ma raczej wymiar psychologiczny- istotą związku jest bardzo szczera rozmowa, na tematy łóżkowe też. Można tu się pokusić o porównanie do dialogów na temat kuchni czy muzyki- jeśli nie znamy upodobań partnera czy partnerki, to nie przygotujemy pysznego posiłku i nie zatańczymy ochoczo na parkiecie. Aluzja jest chyba zrozumiała.
Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Nie jest ona obszerna, a krótkie rozdziały zawsze przypisane są konkretnej bohaterce. Czy możemy potępiać niektóre ich zachowania? Cóż, ideałów nie było, nie ma i nie będzie. Świetne dopasowano też okładkę- każdą z czterech róż można przypisać konkretnej bohaterce lub etapowi w życiu. Bywa, że na nowo rozkwitamy, więdniemy z powodu natłoku obowiązków, zamarzamy niczym skała lub po prostu pięknie się prezentujemy.
Polecam.