Czułe podróże

Po „Czułe podróże” sięgnęłam głównie ze względu na bardzo dobrze znane mi nazwiska pisarek. Nie chciałam czuć się zawiedziona, a istnieją autorki, które zawsze dają mi porządną dawkę mądrej i nieprzesłodzonej literatury. Sądząc po okładce można założyć, że będą to opowiadania o miłości, gdzie zagubiona i porzucona kobieta spotyka na swojej drodze mega przystojnego Adonisa. Całe szczęście, że tak NIE jest, a to, co możemy przeczytać, można z całą pewnością porównać do prawdziwego życia. Nie zawsze bowiem wszystko się udaje, nie zawsze też można zakochać się od pierwszego wejrzenia. Sama, jako realistka, zdecydowanie wolę, by fikcyjne historie nie wywoływały we mnie uczucia mdłości.

Lekturę „Czułych podróży” specjalnie odłożyłam na marzec, bo już niedługo zawitają do nas ciepłe, słoneczne dni, a grube kurtki czy swetry będzie można z powodzeniem zmienić na lekkie, przewiewne i kolorowe ubrania. Zawsze o tym marzę, gdyż zima nie jest zbyt przyjemna, a egipskie ciemności o godzinie szesnastej potrafią nawet wywołać coś w rodzaju depresji. Kocham swój kraj, szczególnie język, ale szkoda, że wiosna nie zawsze jest słoneczna, a lato zbyt krótko trwa. Dzięki omawianej antologii poczułam się niemal jak na wakacjach- nic, tylko leżeć, odpoczywać i cieszyć się piękną aurą.

Spośród wszystkich sześciu opowiadań najlepiej oceniam historie wykreowane przez Magdalenę Majcher, Nataszę Sochę i Joannę Szarańską. Nie chcę ujawniać szczegółów, ale dzięki autorkom wiemy, że nie wszystko w naszym życiu będzie piękne i zgodne z naszymi marzeniami. Poza tym, pióro Magdaleny Majcher doskonale pokazuje, jak na przestrzeni dekad zmieniła się mentalność Polaków. Kiedyś, gdyby autorka chciała wydać swoje opowiadanie, mogłaby być potępiona, jednak teraz jej historia ma bardzo aktualny wydźwięk. O co chodzi? Warto samemu się przekonać.

Antologia ta to też bardzo przyjemne podróże w określona miejsca. Grecja, Hiszpania, Toskania, Lanckorona, Rumunia, Wenecja. Sama najbardziej chciałabym odwiedzić Hiszpanię- podoba mi się styl życia Hiszpanów, ich język (jestem samoukiem), jak też potrawy. Oby tak się kiedyś stało, to moje marzenie, a te czasem się spełniają.

Z całą pewnością zapamiętam też definicję nudy, którą klarownie przedstawiła nam Natasza Socha. Uznała ona bowiem, że „nuda to nic innego, jak czysta karta papieru i kilka kredek, które ma się w ręce”. Tylko od nas zależy, jaki rysunek stworzymy, jak wykorzystamy dane nam narzędzia. Poza tym, wcale nie potrzebujemy drogich hoteli, basenów czy drinków z palemką. Cisza, spokój, piękne rośliny i śpiew egzotycznych ptaków to także powód do euforii.

Bardzo się cieszę, że zakupiłam tę antologię. Nie jest to może książka na miarę ideału, odrzuciłam tylko początkowe opowiadanie, lecz na pewno będę ją polecać innym czytelnikom. Malownicze opisy wielu europejskich miejsc z pewnością zachęcą część odbiorców do uczestnictwa w wycieczce marzeń.