Deja vu wyd. 2

Z powieściami Jolanty Kosowskiej bardzo mi po drodze, ale nie tylko ze względu na ich treść- bardzo adekwatną do gatunku obyczaju. To, że chętnie sięgam po nowe powieści, jest też wynikiem spotkań z pisarką podczas Targów Książki w Poznaniu. Dwukrotna możliwość, czyli w tym i ubiegłym roku, pomogła mi zrozumieć, że osoba rozpoznawalna w świecie literatury obyczajowej nie musi udawać wielkiej gwiazdy i zbywać swoich fanów. Znowu było wręcz przeciwnie- Jolanta Kosowska to osoba bardzo serdeczna, chętna do rozmów, a jej wpis to nie tylko autograf, tylko szalenie miła dedykacja. Dla mnie to istne trofea na lata, zaś dla autorki rodzaj głębokiego szacunku dla pasjonatów słowa pisanego. Tak trzymać!
Choć „Déjà vu” nie jest najnowszą książką Jolanty Kosowskiej, to długo nie mogłam po nią sięgnąć. Wszystko było wynikiem stałego wypożyczania przez inne osoby. Mało tego- próbowałam tego dokonać w kilku filiach, lecz zawsze z marnym skutkiem. W końcu jednak moneta szczęścia odwróciła się na moją stronę, lecz czy fabuła mnie zachwyciła? Tak, nie żałuję czasu na poznawanie poszczególnych rozdziałów. Każdy wątek okazał się być dobrze przemyślany, nie odczuwałam nudy, chaosu i nie zmuszałam się do poznania zakończenia. Ono samo także mnie zaskoczyło, co akurat uznaję za zaletę, a nie wadę danej książki. Dotychczas znany mi styl pisarki nie zmienił się- to dla mnie bardzo pocieszająca wieść, ponieważ wiem już, na co mogę liczyć podczas czytania tekstów pani Kosowskiej.
Myślę, że wielu z nas zainteresuje nie tylko piękna okładka, ale sam tytuł. Każdy z nas dosłownie przeżył wspomniane déjà vu. Według zapisów słownikowych konkretna osoba ma wrażenie, że to, co w danym momencie się wydarzyło, miało już miejsce w przeszłości. Jednocześnie ma świadomość, że jest to niemożliwe. Sama sądzę, że nie jest to zbyt komfortowe przeżycie, lecz zapewne na ten temat istnieją odmienne teorie. To zapewne temat do indywidualnych przemyśleń. Jak zatem słynne déjà vu pasuje do opowieści pisarki i co ma wspólnego z poszczególnymi wątkami? Warto samemu się o tym przekonać. Zapewniam, że powieść nie jest trudna pod względem czysto literackim, można ją czytać zarówno podczas urlopu, jak i przed snem. Pośpiech nie jest czytelnikom potrzebny.
Na ogólne podwyższenie oceny powieści wpływa na pewno wątek pamiętnika- przemyślenia pisane ręcznie to jedno z moich zainteresowań. Bardzo żałuję, że czynność ta przechodzi już niemal do lamusa i wydaje się bezsensowna. Ja nigdy nie zgodzę się z takim myśleniem- papier ścierpi wszystko i jest znakomitym archiwum dla naszych najskrytszych myśli. Sama tworzę pamiętniki, a wysiłek tworzony przez osobę piszącą uznaję za coś romantycznego i ciekawego zarazem. W trakcie lektury szybciej biło moje serce, gdyż niejednokrotnie odnosiłam się do swoich prywatnych zapisków. Jak zatem pisarka wplotła wątek pamiętnika w życie Rafała Wrońskiego- lekarza i wykładowcy etyki? Według mnie, zafundowała nam kawał dobrego i sensownego obyczaju, ale celowo nie ujawniam żadnych szczegółów czy imion osób drugoplanowych. Ciekawość można zaspokoić tylko poprzez czytanie tej książki, a nie będzie to przymus, tylko dobra opcja relaksu.
Trzeba też pamiętać, że książki Jolanty Kosowskiej to zawsze małe lub większe podróże. Była już na przykład Madera, wiadomo też, że pisarka bardzo kocha urokliwą Grecję. Tym razem jednak fabuła bardzo mocno skupia się na zakątkach Wenecji, o czym czytamy na samym początku. Nigdy tam nie byłam, ale historia stworzona przez Jolantę Kosowską niejednego odbiorcę zachęci albo do czytania, albo do podróży. A może do obu tych cudownych spraw? Kto wie, wszystko zależy tylko od nas- zapalonych czytelników.
Myli się jednak ten, który uważa, że „Déjà vu” to bajeczka albo róża bez kolców. Do napisania powtarzalnej i niezbyt sensownej opowieści autorka nie byłaby już chyba zdolna…
Polecam.

Czy towarzyszyło Wam kiedyś uczucie déjà vu? Czy zdarzyło się, że mieliście pewność, że w danym miejscu już byliście i nie możecie sobie przypomnieć, kiedy i dlaczego? U mnie zdarzyło się do kilka razy i do tej pory nie wiem, jak to możliwe! Nie będę dawać przykładów, bo to zupełnie nieistotne. Istotna jest powieść, którą mogłem przeczytać i która sprawiła, że będę ją długo mieć w pamięci.

Zanim o jej treści, kilka słów o samej autorce. Jolanta Kosowska pochodzi z Opolszczyzny. Część swojego życia spędziła na Dolnym Śląsku we Wrocławiu. Związana też była w niewielką miejscowością Sobótka, z której to rzesze turystów ruszają na magiczną górę Ślężę, która należy do Korony Gór Polski. Pani Jolanta pisze piękne książki (ostatnio Cicha noc urzekła mnie i wiedziałem, że po jej książki sięgnę z ogromnym zainteresowaniem). Liczyłem, że Déjà vu będzie książka, która, po przeczytaniu, zostanie przeze mnie zapamiętana na długo.

Nie byłem w Wenecji, choć Włochy odwiedziłem i byłem zauroczony. To włoskie miasto jest ważnym miejscem dla losów bohaterów powieści. Właśnie na okładce możemy podziwiać to niesamowite miasto. Widzimy Canal Grande w całej okazałości z Bazyliką Santa Maria della Salute. I to wszystko w ciepłych, żółtych kolorach.

Przenieśmy się jednak do początku powieści. Rafał Wroński jest lekarzem, wykłada również na uczelni etykę zawodową, niełatwy w sumie przedmiot. Właśnie wrócił do Polski po tym, jak na kilka lat wyemigrował do sąsiedniego kraju, do Niemiec. Teraz obejmuje to stanowisko po innym lekarzu, Marcu Brzezińskim. Marco był uwielbianym wykładowcą przez studentów, jednak umiera nagle. Zostawia swą ukochaną studentkę Anię, która znika bez wieści. Wroński wynajmuje dom, w którym, jak się okaże, mieszkała wspomniana Anna. W nim znajduje rzeczy należące do kobiety, mnóstwo ubrań i to, co najważniejsze, albumy zdjęć i pamiętnik. Temu wszystkiemu przygląda się kot Murano, zostawiony przez przepełnioną żałobą, kobietę. Rafał wie, że nie powinien czytać zapisków Anny. Jednak było to silniejsze od niego. Lektura tak go wciąga, że niespodziewanie i całkiem nieświadomie wkracza w życie zakochanej pary: Anny i Marca.

I to najciekawsze, przeżywa istne déjà vu! Wydaje mu się, że w wielu miejscach Wenecji już był, że znał Annę, ba! Język włoski, którego nie znał... zna. Zdaje sobie sprawę, że nie powinien więcej otwierać pamiętnika. To, co przeczytał do tej pory, powoduje, że nie ma już odwrotu. Jak skończy się ta historia? Jak Rafał będzie reagował na to, co nierealne, na to, co nie powinno się wydarzyć, na to, co niewytłumaczalne? A może Wy poczujecie się, że Wenecja jest Wam bardzo bliska...

Poruszająca, piękna, wzruszająca. Znakomita literatura, która powinna zostać przeniesiona na ekrany kin. Polecam wszystkim fanom literatury obyczajowej.