Dom Straussów

Adrian Bednarek przyzwyczaił mnie do tego, że pisze dobrze, ciekawie, a jego historie zawsze oscylują wokół tajemniczej zbrodni. Autor nie gustuje w tekstach delikatnych, a zatem jego pomysły nie są przeznaczone dla każdego czytelnika.
Wiedziałam też, że „Dom Straussów” to polska wersja slashera, a zatem wykreowani bohaterowie zaczną znikać w niewyjaśnionych okolicznościach, a dawka przemocy nie będzie mikroskopijna. Wręcz przeciwnie- slasher musi zawierać wiele scen kojarzących się z przemocą, krwią i śmiercią. Z przykrością muszę stwierdzić, że Adrian Bednarek nie zaciekawił mnie swoją opowieścią. Niemal zmuszałam się do czytania kolejnych rozdziałów i bardzo żałuję, że zakupiłam tę niedługą powieść. Jest to o tyle zaskakujące, że w większości przypadków wysoko oceniam książki pana Bednarka, a tym razem treść jest zwyczajnie za słaba.
Nie chcę nawet przytaczać poszczególnych wątków i głównych problemów zawartych w książce- nie zafascynowała mnie opowieść tytułowego Straussa, nie ma w niej niczego zastanawiającego i na tyle mrocznego, by czuć dreszcze na ciele, a na to najbardziej liczyłam.
Bardzo nieudany tekst nie oznacza jednak, że totalnie porzucę zapoznawanie się z twórczością Adriana Bednarka. Co więcej, to tylko moje spostrzeżenie, a o gustach się nie dyskutuje.
Nie odradzam, ale i nie zachęcam do lektury. Wybór pozostawiam czytelnikom. Sama szybko zapomnę, o czym rozmawiali ze sobą bohaterowie „Domu Straussów”. Ogólna ocena powieści na portalu Lubimy Czytać jest bardzo niska- teraz doskonale to rozumiem…