Dziewczyna z portretu

Dziewczyna z portretu - David Ebershoff

Dziewczyna z portretu to powieść Davida Ebershoffa oparta na życiu małżeństwa Einara i Gerdy Wegenerów, artystów z Danii. W 2016 roku premierę będzie miał film pod tym samym tytułem oparty na książce Ebershoffa. W jednej z ról występuje Eddie Redmayne, zdobywca Oscara.

David Ebershoff

Amerykański pisarz i nauczyciel. „Dziewczyna z portretu” jest jego debiutancką powieścią. Został uznany z jadną z najbardziej wpływowych osób ze środowiska LGBT. Jest również cenionym redaktorem.

Kim jest dziewczyna z portretu

Książka „Dziewczyna z portretu” opisuje prawdziwą historię Einara i Gerdy Wegenerów. Pewnego dnia Gerda poprosiła męża, by pomógł jej dokończyć obraz – miał zapozować w damskim ubraniu. Na przebieranka na żarty odmieniła całkiem ich życie… Nagle w Einarze obudziła się kobieta, Lili. Miłość Gerdy i Einara została wystawiona na ciężką próbę, do ich małżeństwa dołączył ktoś jeszcze. Książka to opowieść o miłosnym trójkącie, poświęceniu i oddaniu. Na przełomie lat 20. I 30. XX wieku Einar przeszedł serię operacji zmiany płci. Na podstawie jego wspomnień powstała książka Davida Ebershoffa, obejmująca 6 lat z życia małżeństwa.

Fragment książki

Greta pojawiła się w drzwiach.

– Na pewno nie masz nic przeciwko temu, żeby zrobić sobie przerwę i pomóc mi przez chwilę? – powiedziała z włosami odciągniętymi do tyłu. – Nie prosiłabym cię, gdyby to nie było ważne. Chodzi o to, że Anna znowu odwołała sesję. Mógłbyś włożyć jej pończochy? – spytała. – I buty?

Kwietniowe słońce zza pleców Grety przenikało przez jedwab, który leżał miękko na jej dłoni. Za oknem Einar widział wieżę Rundetårn, podobną do wielkiego ceglanego komina, a nad nią maszynę Deutscher Aero-Lloyd, która jak co dzień pyrkotała z powrotem do Berlina.

– Co ty mówisz, Greta? – zdziwił się Einar.

Oleista kropla farby skapnęła mu z pędzla na but. Edvard IV zaczął szczekać, jego biały łeb zwracał się to w stronę Einara, to w stronę Grety.

– Anna znowu odwołała sesję – powtórzyła Greta. – Ma dodatkową próbę Carmen. Potrzebuję pary nóg, żeby dokończyć jej portret, bo inaczej nigdy się z tym nie uporam. I pomyślałam sobie, że twoje nogi mogą się nadać.

Greta podeszła do niego i podała mu musztardowe buty z cynowymi sprzączkami. Miała na sobie zapinany z przodu fartuch z naszywanymi kieszeniami, w których upychała rzeczy nieprzeznaczone dla oczu Einara.

– Przecież nie zmieszczę się w butach Anny – powiedział Einar.

Patrząc na nie, wyobraził sobie, że może buty będą jednak na niego pasowały, ponieważ jego stopy były małe, wysoko sklepione i miękko wyściełane na pięcie. Palce miał smukłe, z kilkoma cienkimi czarnymi włoskami. Wyobraził sobie zwiniętą pończochę, która prześlizguje się po białej skórze jego kostki. Po małej poduszce łydki. Łączy się z haczykiem podwiązki. Einar musiał zamknąć oczy.