Dziwne losy Jane Eyre

Romans wszechczasów? Co takiego jest w tej Jane Eyre, że będę teraz jedną z kolejnych osób, które rozpływają się na sam widok tytułu? 😍

Nie wiem jakie zamieszanie wywołała ta książka w momencie jej wydania w 1847 roku, bo na pewno jakieś musiała. Szczególnie, gdy pod uwagę weźmiemy cechy samej Jane, która nie zachowuje się do końca według przyjętych norm tamtych czasów. A jednocześnie nie mogę też nazwać Jane buntowniczką, bo w całej swojej osobowości łączy coś takiego co pozwalało jej zachować dawne konwenanse bez zatracenia siebie. Jestem pod ogromnym wrażeniem jej myśli i słów, które są takie szczere, ale bez naiwnej szczerości. Jej historia od czasów dzieciństwa jest smutna, ale nie na tyle, by nie przemycić tam dobrych uczuć. Z resztą jak myślę o samej Jane i całej historii to widzę pełno sprzeczności, które wchodzą ze sobą w idealną harmonię.

W wieku osiemnastu lat Jane będąc guwernantką znajduję pracę w posiadłości Thornfield Hall. Jej pracodawcą zostaje pan Rochester, a pomiędzy nimi rodzi się uczucie. Byłam zachwycona tym jaka Jane była otwarta i zamknięta w stosunku do pana Rochestera. Ich rozmowy jako równy równemu wywoływały u mnie uśmiech na twarzy, a scena z cyganką sprawiła, że zaczęłam się głośno śmiać. 😂

Tym bardziej doceniam możliwość bycia sobą w wykonaniu Jane przy Rochestrze, gdy znam dalszą część tej historii. Nie będę ukrywać, że jeden z kluczowych momentów, który zmienia wszystko, czyli tajemnica pana Rochestera nie była dla mnie zaskoczeniem. Niestety w innych książkach („Trzynasta opowieść” czy „Nóż”) trafiłam na spoilery do tej powieści, więc nie było, aż tak mocnego elementu szoku.

Jednak zaskakująco wcale to nie osłabiło mojego zachwytu dla całej historii, bo wszystko pomiędzy było takie fascynujące i co chwila obracające sytuacje już po ujawnieniu tajemnicy. Końcówka mnie rozbroiła i patrząc na całość mogę się podpisać pod tym, że to jeden z romansów wszechczasów. ❤️