Finalistka

True crime- gatunek literacki, w którym Magdalena Majcher postanowiła chyba osiąść na dobre. Czy jest to prawidłowy wybór pisarki? Jak na razie oceniam jej działania bardzo dobrze. Obok „Małych zbrodni” i „Mocnej więzi” powstała obecnie „Finalistka” spełnia wszystkie elementy potrzebne do tego, by wykreować skrupulatny opis prawdziwego morderstwa. Co więcej, w gatunku tym nie chodzi tylko o pokazanie sprawcy i ofiary. Bardzo ważne są też wszelkie pobudki psychologiczne oraz działania służb mundurowych.
Warto podkreślić, że imiona i nazwiska osób występujących w „Finalistce” zostały ZMIENIONE, ale zabieg ten absolutnie nie wpływa na całość fabuły. Zresztą, kto chce, w sieci może przeczytać wszystko o Agnieszce Kotlarskiej- Miss Polski 1991, a także pierwszej modelce, która zwyciężyła w bardzo prestiżowym konkursie Miss International. Autorka bardzo dobrze podkreśliła, że nie jest to zwyczajna opowieść o pięknej kobiecie, która doświadczyła wielu sukcesów. Czytelnicy mają raczej zrozumieć, że wręcz dzika fascynacja może przerodzić się w obsesję i zakończyć zbrodnią, o której w latach dziewięćdziesiątych mówiła cała Polska.
Agata i Dariusz to główni bohaterowie prawdziwej opowieści. Ona- ukazana jako piękna nastolatka, marząca o nauczaniu języka niemieckiego, bardzo zżyta i oddana rodzinie. Jej plany zmieniają się poprzez oszałamiającą urodę. Dziewczyna zdobywa najważniejsze tytuły, choć nawet o nich nie śniła. Pewnego dnia jedno spojrzenie wystarcza, by jej dalsza kariera rozwijała się zupełnie inaczej. Na jednym z pokazów przypadkowo zauważa ją niejaki Dariusz. Mężczyzna, jak na realia lat dziewięćdziesiątych, uważany był za niezbyt elokwentnego, mało towarzyskiego starego kawalera. Unikał ludzi w pracy, choć swój zawód wykonywał bardzo dobrze. Poza pracą miał nietypową pasję- pisał bajki o krasnoludku i księżniczce. Gdy spotkał na swojej drodze piękną Agatę, poczuł, jak gdyby miłość od pierwszego wejrzenia naprawdę istniała. Co jednak można robić, gdy uczucie działa tylko w jedną stronę, na dodatek jest mocno wyimaginowane? Można zamienić się w stalkera, czyli w osobę nachodzącą swoją zdobycz/ofiarę. Sama pisarka słusznie podkreśliła, że w latach dziewięćdziesiątych pojęcie stalkingu nie funkcjonowało jeszcze w polskim kodeksie karnym. Jakie były motywy Dariusza? Czy Agata zgłaszała sprawę najbliższym? Czy czuła krążące wokół niej zagrożenie? Warto się o tym dowiedzieć- tym bardziej, jeśli nie znaliście wcześniej tej historii.
Opowieść o zamordowanej Miss Polski 1991 to nie tylko bardzo przykładny opis działań stalkera. Magdalena Majcher słusznie uważa, że osoba nagabująca nie ma zła wypisanego na twarzy. Naszym oprawcą, a nawet przyszłym mordercą, może być ktoś absolutnie normalny, bez widocznego mordu w oczach. Co kieruje takimi osobami i jaki wpływ na ich dorosłe życie miał okres dojrzewania? O tym także jest ta książka, a sfera psychologiczna Dariusza czasami mrozi krew w żyłach i skłania do refleksji. Niby nie dzieje się nic szczególnego, a jednak napięcie narasta.
Autorka nie zapomniała też o tym, by pokazać, jak bardzo niesprawiedliwie i jednoznacznie oceniane są kandydatki na tytuł Miss Polski. Zamordowana Agata związała się bowiem z Markiem, organizatorem konkursów piękności. Po kątach mówiło się więc, że sławę modelki zyskała ona przez łóżko, a nie przez prawdziwy dar piękności. Taka opinia nie zmieniła się do dziś, a jest to bardzo krzywdzące. Myślę jednak, że opis tego, jaka była Agata, może pozytywnie wpłynąć na społeczeństwo. Może dzięki Magdalenie Majcher zazdrosne nastolatki przestaną doszukiwać się wszelkich podtekstów seksualnych?
Jako wieloletnia fanka twórczości Magdaleny Majcher mogę stwierdzić, że z łatwością zauważam jej talent twórczy, a także wiem, że jej opisy książkowe nie są czarno-białe czy też zero-jedynkowe. Kolejny raz udało się się napisać coś, co wciąga i skłania do głębszych przemyśleń. Mam jednak nadzieję, że kiedyś jeszcze wróci do fikcyjnych powieści obyczajowych, bo i w nich świetnie się odnajdywała.
Czy polecam najnowszą „Finalistkę? Oczywiście- w książce tej doskonale widać, że piękno to nie tylko nagroda, ale i przekleństwo. Obsesja niejedno ma imię.