Frankenstein (ilustrowane brzegi)

Pozycję rozłożyłam sobie na klika dni, gdyż spodobał mi się styl w jaki została napisana. Jestem z rodzaju tych, że boją się skończyć czegoś, co wzbudza mój zachwyt. To strach przed końcem, który wiem, że nadejdzie i nie powróci do czasu, aż będę chciała ponownie z niego skorzystać. Nie wiem jak wy, ale ja bardzo lubię, kiedy w książce zawarte są listy. Tutaj zdobią one nadawcę, który wypisuje do swojej siostry. Tutaj może sobie pozwolić na bycie sobą i używanie porównań bardzo podobnych, które mogłyby dotyczyć niemal każdego dziecka. Przekazuje jej swoje plany, tematy, które krążą mu po głowie i czuć w nich taką ekscytację, jakby pierwszy raz te myśli właśnie podczas pisania przyszły mu dopiero do głowy. Zwierza jej się z tego o czym kiedyś marzył i co pragnie zrobić, w jakim iść kierunku. On pragnie chwały ponad wszystko, co można sobie wyobrazić. W kolejnych listach czas płynie znacznie szybciej. Co ciekawe im dalej, tym bardziej poetycki miały wydźwięk. Zwraca się do niej z szacunkiem i liczy, że zdołają się zobaczyć. To listy bez odzewu, czasami opisuje w nich ludzi, których spotkał i którzy go fascynują. Zacytuje nam również wypowiedź człowieka, który wywarł na nim wrażenie, choć powiedziałabym, że doznali tu obopólnej korzyści. Następne wchodzimy w opowieść towarzysza, która rozpoczyna się innym drukiem. To od tej pory zrodziła się prawdziwa historia o szalonym naukowcu, który pragnął stworzyć coś niemożliwego. Dać życie tam, gdzie wcześniej go nie było. Wyszła z tego kupka braku miłości i wsparcia. Potrzeba stworzenia ukształtowała się na krab zapotrzebowań ludzkich i nieco dla niego nieosiągalnych. A że niedaleko pada miłość od nienawiści... Czy w takim przypadku zemsta jest dobrym rozwiązaniem? Myślę, że czytelnik dostał ważne i jednocześnie trudne pytanie od Autorki, bo któż to bardziej winny jest, ten, co pragnął i nie dostał, czy ten co chciał dać i wybrakowanie otrzymał?
W dzieciństwie słyszałam o tej opowieści, jednak pierwszy raz miałam okazje ją przeczytać. A wydana jest w cudownej i mrocznej skąpanej w zieleni oprawie, by podkreślić klimat zgnilizny, który hipnotyzuje swoimi odcieniami. Dokładnie jakby dostała życie w braku życia. Pokręcone ale dla tej książki wytłumaczalne:-) To piąta część wspaniałej serii, którą wydawnictwo Replika wznowiło w kolekcjonerskiej oprawie. Wyszło naprawdę fantastycznie:-)