Gra o tron

Grube, opasłe tomisko "Gry o tron" zapowiada podróż w szeroki, nieznany świat. I tak faktycznie jest. Już od pierwszej strony czytelnik zostaje wręcz zawalony mnogością bohaterów, imion, nazw, miejsc itd., czując się w tym gąszczu nieco zagubiony. Jednak - parafrazując pewne znane powiedzenie - im dalej w las, tym prześwit pomiędzy drzewami daje więcej światła. W przypadku "Gry o tron" im więcej przeczytaliśmy stron, tym sytuacja staje się klarowniejsza, a powiązania pomiędzy poszczególnymi bohaterami zaczynają się zrozumiale zacieśniać. Sporą pomocą w zorientowaniu się w sytuacji są poszczególne rozdziały, nazwane imionami najważniejszych bohaterów i opisujące właśnie ich losy. Z początku takie przeskoki, zmiany wątków i scenerii mogą nieco irytować, ale z każdym kolejnym rozdziałem czytelnik doceni ten zabieg autora, dający różnoperspektywiczne rzuty okiem na ruchy poszczególnych pionków w grze o królewski tron.
Słówko o głównych bohaterach - każdy z nich jest postacią oryginalną, niemożliwą do jednoznacznej oceny. Trudno określić, kto w tej powieści jest dobry, a kto zły; trudno więc z czystym sumieniem opowiedzieć się po którejkolwiek ze stron. W każdym razie kreacja bohaterów stworzona przez Martina zasługuje na spore słowa uznania. Z racji tematu powieści relacje międzyludzkie zostały wysunięte na pierwszy plan, co przyćmiło obraz reszty przedstawionego świata. Trochę szkoda, bo gdyby Martin pokusił się o szerszy i bardziej tajemniczy opis mroku poza Murem, gdyby baśniowy klimat czuć było jeszcze intensywniej, a zbyt często rzucane na wiatr powiedzenie, że "nadchodzi zima" niosłyby ze sobą groźniejsze przesłanie - powieść zyskałaby naprawdę wiele.
Mimo paru niedociągnięć "Gra o tron" jest książką bardzo dobrą. Intryga goni intrygę, wartka akcja co rusz zaskakuje czymś nowym, dynamiczna fabuła nie pozwala zasnąć, a ciekawość, jak zakończy się gra o tron Siedmiu Królestw, nie pozwala zbyt szybko odłożyć tej książki na półkę.
Gra jak to gra - są zwycięzcy i są przegrani; albo wygrywasz, albo umierasz; najokrutniejszym decydentem losu jest tutaj siła i będący w powszechnym użyciu miecz. Ponadto światem martinowskiej powieści rządzą zawile snute intrygi, wszechobecne spiski, wieloletnie sojusze, rodzinne koneksje, rodowe zależności, zdrady, barbarzyńskie praktyki i bezlitosny kodeks wojownika. A prowodyrem wszystkiego jest oczywiście człowiek - rządny władzy i tylko z pozoru kierujący się w swoim postępowaniu rycerskim honorem.
Czy przesadzę, gdy na koniec powiem, że "Gra o tron" to osadzona za Murem, wśród zamków, rycerzy i wilkorów, krwawa "Moda na sukces"?