...i ujrzeli człowieka

Całą pozycję czytało mi się bardzo zagadkowo. Autor rzucał nami w najróżniejsze odmęty emocji, by pod koniec rozdziału pokazać, że nie wiemy jeszcze wszystkiego. Jakby miał zamysły, które rozwinąć miał właśnie sam czytelnik. Spodobały mi się cytaty z Pisma Świętego. Świat jaki mi opisał potrafił hipnotyzować na tyle, że wyobrażałam sobie każde z wydarzeń. Zwłaszcza przeniesienie do przeszłości, gdzie panował wtedy Tyberiusz. Podobały mi się opisy wyglądu tamtych ludzi, gdzie na nogach mieli sandałki, nosili długie brody, a ich ciało pokrywało całe mnóstwo włosów. Nie trudno się domyślić, że ludzie z tamtego czasu zdawali się być mniej inteligentni, jednakże bardziej zawzięci. Próbowali zrozumieć skąd przybysz się pojawił, a ten musiał sporo kombinować, by odpowiadać informacjami w ich przedziale czasowym. Spotkanie samego Jana Chrzciciela już było dla mnie zaskoczeniem, ale to z kim spotkał się później było dla mnie jakby nowym doświadczeniem cielesnym. Kiedyś bowiem często zastanawiałam się jak wygląda Jezus i jaki był w barwie głosu oraz sposobie wysławiania się. Pomimo tego, że to opowieść okryta fantazją, jakoś tak bardziej mnie poruszyło, kiedy właśnie weszliśmy niemal do Jego czasu. Jednak nie tylko tą opowieść tutaj ujrzymy. Mamy też wplecione życie Karla jako dziecka, kiedy był karany, kiedy w szkole wymagali od niego coraz więcej i kiedy starał się być lepszy, ale nie zawsze mu to wychodziło. W ten sposób skacząc od czasu do czasu, nie wiemy co nas może spotkać. Ja nie mam awersji do religijnych tematów, a wręcz przeciwnie, lubię o nich czytać. Zawsze ciekawił mnie punkt widzenia innych ludzi, a pisarz lubi poruszać tematy dotyczące właśnie tych sfer. Szokuje i zaskakuje, ale według mnie jest to tylko na plus. Postacie opisuje tylko te, które czemuś mają się przysłużyć. Nawet, jeśli miotają kimś jakieś zmartwienia, to jednak jest gdzieś taki zapłon, który każe wierzyć, że wszystko się uda i skończy dobrze. Przeczytałam ją z przyjemnością, dlatego wam polecam:-)