Jabłko

Kiedy w 2002 roku Michel Faber wydał Szkarłatny płatek i biały obszerną powieść naśladującą dzieła wiktoriańskie – czytelnicy i krytycy literaccy wpadli w zachwyt. Książka błyskawicznie stała się bestsellerem na całym świecie, również w Polsce przez wiele tygodni utrzymywała się na listach najchętniej kupowanych tytułów. Autor otrzymał setki gorących próśb o kontynuację opowieści. Jabłko jest jego odpowiedzią na te prośby. W Szkarłatnym płatku Faber skoncentrował się na losach atrakcyjnej ulicznicy Sugar oraz jej związku z Williamem Rackhamem nieudolnym spadkobiercą rodzinnej fabryki perfum. Jabłko to zbiór siedmiu opowiadań, w których główne role grają bohaterowie pojawiający się w powieści. Poznajemy dalsze historie prostytutek z domu pani Castaway, obserwujemy poczynania Rackhama w drugim małżeństwie, dowiadujemy się więcej o Sugar. Podobnie jak Szkarłatny płatek, opowiadania napisane są językiem żywym, pełnym aluzji literackich, skrzą się inteligentnym poczuciem humoru i oczarowują znakomicie zarysowanym tłem historycznym. Każda z opowieści jest jednocześnie osobnym tekstem, sprawiającym przyjemność również tym, którzy Szkarłatnego płatka nie znają. Wielbiciele Szkarłatnego płatka (a tych nie brakuje) będą zachwyceni. Jabłko zaspokoi ich ciekawość, pozwoli im ponownie przywitać bohaterów, których wcześniej opłakali, skazali na zapomnienie lub pożegnali. „Scotsman” Z polskich recenzji powieści Szkarłatny płatek i biały: Szkarłatny płatek i biały to studium ludzkich charakterów, XIX-wiecznych obyczajów i odwiecznych zasad relacji między płciami. Pełnokrwiste, a zarazem dziwnie delikatne, błyskotliwe i ckliwe, wielkoduszne i oskarżycielskie. Nic, tylko czytać i zazdrościć. Kazimiera Szczuka, „Gazeta Wyborcza” Najważniejsze, że tę powieść pochłania się z niebywałą przyjemnością: zachwycając się rysunkiem psychologicznym postaci, kompletnie zapominając o fikcyjności przedstawionego świata, pragnąc tylko wiedzieć, czy inteligentna Sugar cudem pokona społeczne bariery i jak to wszystko się rozwiąże, bo finał ma charakter otwarty. Marta Mizuro, „Odra” Ostrzegam tych, którzy czasu nie mają – książka silnie wciąga i trudno ją odłożyć na bok. Anna Dziewit, „Lampa”