Karnawał

Pióra Alicji Sinickiej nikt nie musi mi przedstawiać, zapoznałam się z nim już kilka lat temu i nie żałuję tego. Co więcej, pierwszy raz od niepamiętnych czasów zachowałam się jak przysłowiowa sroka, gdyż w przypadku „Karnawału” niemal zakochałam się w pięknej i błyszczącej okładce. Zwykle tego nie robię- owszem, mogę pochwalić szatę graficzną, która także jest ważna, lecz nigdy najważniejsza. Tym razem jednak nieważne, kto byłby autorem „Karnawału”, i tak zakupiłabym tę propozycję. Nie dość, że okładka jest przyciągająca, to na dodatek świetnie pasuje do fabuły. Maska wcale nie musi być atrybutem balu przebierańców. My, ludzie, sami potrafimy ją tworzyć i stawać się oportunistami- osobami bez zasad, które dopasują się do innych, byle tylko zyskać coś na konkretnej znajomości. Czy w przypadku „Karnawału” Alicji Sinickiej chodzi o jakiś rodzaj fałszu? Sami to sprawdźcie.
Bardzo się cieszę, że autorka wciąż odwołuje się do zasad konkretnego rodzaju thrillera. Domestic noir, bo o nim mowa, to bardzo emocjonujący gatunek, w którym wiele się dzieje, a czytelnicy nie do końca wiedzą, co może być rzeczywistością, a co stuprocentową fikcją. Jeśli ktoś nie zna szczegółowych cech domestic noir, warto, by się z nimi zapoznał. Gwarantuję, że duża grupa świeżych czytelników pokocha ten specyficzny rodzaj dreszczowca. Szkoda jednak, że tym razem nie jest on taki mocny, jak rzeczywiście mógłby być…
Musiałam też sprawdzić, czy wybrane przez autorkę miejsce akcji jest prawdziwe. Choć wyspa Czarci Ostrów brzmi dość bajkowo, to jest to realne miejsce w Polsce. Tak nazywa się jedna z ośmiu wysp na jeziorze Śniardwy. Właśnie tam grupa młodych znajomych organizuje imprezę. Wszystko dzieje się za sprawą Kai- córki bogaczy, a domek znajdujący się na wyspie jest własnością jej ojca. Nie ma tam za bardzo zasięgu, a dotarcie na sąsiednią wyspę także może stanowić problem. Jest zimno, ciemno, a nagle ginie jedna z osób, która opiekowała się terenem należącym do rodziców Kai. Mało tego, młodzi uczestnicy imprezy zaczynają coraz bardziej wątpić w swoje bezpieczeństwo, gdyż niespodziewanie giną kolejne osoby. Dlaczego dochodzi do mordów? Kto jest taki zwinny i przebiegły? Kim są poszczególni imprezowicze? Dlaczego znajomi nagle zaczynają podejrzewać samych siebie? Czyżby zaufanie do towarzyszy mogło zniknąć w ułamku sekundy? Zapraszam do lektury.
Mija dwadzieścia lat, a Amelia, jedna z bohaterek feralnej zabawy, wciąż nie może się pozbierać. W jej życiu osobistym także nie wszystko ułożyło się poprawnie, Boi się ona także o swoją małą córeczkę, Zosię. Gdy kobieta zaczyna dostawać dziwne wiadomości, panika narasta. W tym celu chce ona koniecznie porozmawiać z Robertem, dawnym partnerem Kai. Czy dowiedzą się oni, kto nie daje im spokoju? Dlaczego koszmar z imprezy ciągle powraca?
Podzielam zdanie innych czytelników- uznali oni, że akcja była wciągająca do momentu ujawnienia zabójcy. Uważam, że autorka odsłoniła karty zdecydowanie za wcześnie, a dalsze dialogi nie zawsze uchodziły za sensowne. Szkoda, bo liczyłam na coś, co wbije mnie w fotel, a tak się nie stało. Nie oznacza to jednak, że całą powieść uznaję za złą. Autorka dobrze pokazała, że życie ludzi bogatych wcale nie mus być interesujące. Wręcz przeciwnie- czasami ich pomysły są głęboko niedorzeczne lub nawet niemoralne. Zastanówmy się więc dobrze, czy pieniądze zawsze dają nam szczęście.
Dobry chwyt to też ukazanie, jak bardzo mroczna i ukryta może być ludzka natura. Często sądzimy, że dobrze kogoś znamy, gdy tymczasem ktoś nie wyjawił nam wielu spraw z przeszłości. Dlaczego się maskujemy? Dlaczego nie mówimy prawdy i kreujemy się na kogoś zupełnie innego? Czy w taki właśnie sposób można uciec od ówczesnych traum? Jest to idealny temat do głębokiej analizy.
Powieść tę podzieliłabym dokładnie na pół. Pierwsza mocno mnie interesowała, natomiast druga tak naprawdę mogłaby nie istnieć. Książki nie odradzam, ale z całą pewnością nie jest to najlepsza historia wykreowana przez pisarkę. Było dobrze, ale nie wybitnie. Wciągająco? Tak, lecz tylko fragmentarycznie.