Kirke

Kirke urodziła się wśród bogów, lecz nigdy do nich nie pasowała. Brakowało jej bezwzględności, wyniosłości, okrucieństwa i piękna. W oczach swojej boskiej rodziny od zawsze stanowiła jedynie uciążliwą przeszkodę, którą przestawia się z miejsca na miejsce, ukrywając przed wzrokiem tych, z których zdaniem się liczono. Brak potężnych mocy sprawiał, że Kirke stawała się jeszcze większym rozczarowaniem. Nikt nie podejrzewał jednak, że drzemie w niej nieznana siła, której żadni bogowie nie są w stanie powstrzymać.
Kiedy Kirke zostaje ukarana za swoje błędy i skazana na życie w odosobnieniu na wyspie, wszyscy myślą, że będzie to jej koniec – zerwanie z pełnym luksusu życiem w pałacu Heliosa. Wygnanie staje się jednak początkiem prawdziwego życia Kirke, otwiera jej drzwi do świata śmiertelników, w którym czuje się lepiej niż tam, skąd pochodzi. Kirke będzie musiała wziąć los we własne ręce i zawalczyć o to, co kocha, ponieważ chciwi olimpijscy bogowie przyglądają się jej, gotowi odebrać to, co dla niej najcenniejsze.

Ja i mitologia nie zawsze się lubiłyśmy. Odkąd pierwszy raz spotkałam się z bogami greckimi i ich rzymskimi odpowiednikami, będąc w piątej klasie podstawówki, zawsze miałam problem z wkuciem do głowy ich imion, atrybutów i cech. A jako że frustrowało mnie wszystko, czego nie potrafiłam pojąć, szybko mity stały się moimi znienawidzonymi opowieściami. Na szczęście z biegiem lat moja awersja do nich zelżała, kilka razy podejście do czytania mitologii zakończyło się sukcesem, jednak wciąż sięgałam do tych antycznych historii z obawą. Gdy zobaczyłam Kirke po raz pierwszy, pomyślałam, że to jest to! Dzięki tej książce ostatecznie przekonam się do mitologii! Czy udało mi się?

Kirke jest bohaterką, która dorasta wraz z naszym zagłębianiem się w powieść. Choć słowo „dorasta” dotyczy tutaj głównie aspektów osobowości, ponieważ Kirke, jako córka boga Heliosa i nimfy Perseidy, nie starzeje się, a przynajmniej nie tak, jak śmiertelniczka. Żyje ona bowiem setki, a kto wie, czy nawet nie tysiące lat. W odosobnieniu. Samotnie. Na wyspie nazwanej Ajaja. Wyniosłym bogom olimpijskim naprawdę nie potrzeba wielkiej zachęty, aby ukarali kogoś, kto im zawadza, wiecznym wygnaniem. Kirka miała to nieszczęście, że od samego początku wzbudzała w swojej boskiej rodzinie negatywne odczucia: zawód jej zwyczajnością, rozczarowanie jej brakiem mocy, niezrozumienie jej niechęci do brutalności, a w końcu strach na widok tego, co dziewczyna potrafi. Pozbyto się jej więc, jak wadliwej części doskonałego mechanizmu, i umieszczono na dzikiej, nieokiełznanej wyspie.

Zagubiona, nieporadna i szukająca poparcia i akceptacji innych Kirke zmienia się nie do poznania w czasie kilku setek lat, jakie spędza na Ajaji. Poznaje każdy zakątek wyspy, wkrada się w łaski dzikich zwierząt, które ją zamieszkują, a przede wszystkim rozwija swoje magiczne umiejętności, dzięki którym później nazywana będzie „czarownicą z Ajaji”. Pod koniec powieści w tej bohaterce nie sposób odnaleźć tej młodej, burzliwej Kirke. Staje się stanowczą, waleczną i odważną kobietą, która jest gotowa walczyć o tych, których kocha, i nie boi się stanąć oko w oko z bogami. Już nie schyla przed nimi głowy, nie spogląda bojaźliwie – tym razem staje przed nimi jak równy z równym i domaga się tego, co się jej należy.

Kirke zdecydowanie nie jest książką, którą czyta się w zawrotnym tempie. Niewielka czcionka, duży format i ogólna tematyka powieści sprawiają, że wątpię, aby ktokolwiek przeczytał ją w ciągu jednego posiedzenia. Zwykle denerwuję się, gdy jakaś książka zabiera mi zbyt dużo czasu, ponieważ wolę co kilka dni przeskoczyć do kolejnej lektury, jednak w przypadku Kirke czas nie ma żadnego znaczenia. Powieść Madeline Miller jest szalenie wciągająca i mówię to ja – osoba, której stosunek do mitologii stoi pod wielkim znakiem zapytania. Za każdym razem, gdy otwierałam książkę, odpływałam: nie liczyły się dla mnie upływające minuty, mało wygodna pozycja czy czekające obowiązki. Nie spodziewałam się, że powieść stworzona na podstawie historii, które wszyscy doskonale już znamy, może okazać się tak fascynująca.

Kirke jest bowiem swego rodzaju rekonstrukcją klasycznych mitów, które mogliśmy poznać choćby dzięki Janowi Parandowskiemu. Madeline Miller sięgnęła do źródeł mitologicznych i na podstawie tych starożytnych opowieści utkała własną. Przez Kirke przewijają się rozmaici bohaterowie, zarówno bogowie zamieszkujący Olimp, jak i sławni śmiertelnicy, a my dzięki Kirke poznajemy ich intrygujące historie. Można powiedzieć, że powieść Madeline Miller jest przystępniejszą i o niebo przyjemniejszą wersją mitów, które czytaliśmy w szkole. Dla osób, które tak jak ja miały problemy z ich zrozumieniem i przyswojeniem, jest to idealna opcja, aby przekonać się do mitologii.

Nie mogłabym nie poświęcić choć jednego krótkiego akapitu wspaniałemu wydaniu tej książki, które zrobiło furorę w Internecie. Śmiało stwierdzam, że jest to najpiękniej wydana lektura w mojej biblioteczce i jestem dumna, że takie cudo ozdobi moje półki. Twarda oprawa, obwoluta, złote zdobienia na ciemnej okładce… Czego chcieć więcej? Wszystkie okładkowe sroki będą w siódmym niebie!

Kirke wykonała swoje zadanie – sprawiła, że nie patrzę już na mitologię przez pryzmat nieciekawych doświadczeń sprzed laty, lecz widzę w niej fascynujące historie, którymi ludzie wiele tysięcy lat temu usiłowali tłumaczyć sobie zjawiska zachodzące we wszechświecie. Madeline Miller na podstawie popularnych mitów stworzyła magiczną opowieść, przez którą płynie się, zapominając o Bożym świecie, z bohaterami, których chce się odkrywać i poznawać. Z czystym sumieniem polecam Kirke każdemu – jeśli miałabym wybrać jedną książkę, czytaną przeze mnie w ciągu kilku ostatnich miesięcy, o której z pewnością mogę stwierdzić, że zostanie doceniona przez ogromną część odbiorców, zdecydowałabym się na powieść Miller.

booksofsouls.blogspot.com