Kochanek mojej żony

,, -Uważaj, bo jeszcze się w tobie zakocham.
- Może właśnie o to mi chodzi? - odparł, patrząc jej w oczy.
-Cytując pana Zagłobę: ,,Jak psu na budę potrzebna nam miłość "- odparła".

Powiem wam, że to pierwsza książka przy której czytając odczułam, że jeszcze jestem młoda. Bowiem od samego początku do końca jest tutaj obecny pewnego rodzaju spokój, jakby powieść mógł przeczytać każdy, ale najlepszym odbiorcą byłyby osoby po czterdziestym roku życia. Być może takie odniosłam wrażenie, gdyż większość osób jest w okolicach tego wieku, a dzieci lub młodzież są ukazani bardziej z punktu widzenia osoby starszej. Być może syn Leny miał prawo być nieco opryskliwy, gdyż widział jak jego matka była całowana przez obcego mężczyznę, ale autorka nie ukazała go ze strony pokrzywdzonej, tylko karcącej jego zachowanie. To ponownie podkreśla tu dojrzały punkt widzenia. Mamy tutaj różnej długości rozdziały, historię opowiada nam narrator ale pod kątem różnych bohaterów. Na samym początku książki mamy wypisane postacie z dodatkiem kim są, ale tylko u tych, którzy będą mieli tu coś do zrobienia. Opis ten służy do wyjaśnienia kto kim jest, gdyż nie ma w tekście wyjaśnienia kim są, jest tylko ich imię, bądź nazwisko. Dopiero po 33 stronie zdarzy się opis kogoś, kto aktualnie będzie obmawiany. Praktycznie całą książkę będzie zdobiło pewnego rodzaju niedowierzanie. Są osoby, które wiedzą, że postępują niewłaściwie, a później jest ukazane zdziwienie, że ktoś kimś był, że ktoś coś robił, że ktoś kogoś zawiódł. Jakby każdy widział tą drugą osobę w samych superlatywach i nagle jego obraz został zburzony. A postaci jest tutaj naprawdę dużo i każda ukazana w jak najdoskonalszy sposób. Nie ważne ile ma się lat, czy prawie czterdzieści, czy niedługo sześćdziesiąt, każda osoba ma się tutaj czym pochwalić, a wiemy o tym, bo sami to podkreślają. Dbają o siebie i cieszą się, że mijające życie obchodzi się z nimi łaskawie. Z różnych względów osoby z książki spotkają się na wspólnym rejsie. Gdy już pojawiają się na statku, wtedy autorka wplata ich nagłe dziwne zachowania, niektórzy jakby specjalnie grali aktorski występ, nawet ja im nie wierzyłam. Później nachodzi zwątpienie, bo ktoś tam ginie, a my mamy prawie każdą osobę podejrzewamy o ten niecny czyn. Jak sądzicie z jakiego powodu ktoś stracił życie?
Naprawdę świetnie mi się ją czytało. Ma duży druk i średnią ilość dialogów, wieczorkiem oczy nie męczą się od czytania. Napięcie wpierw jest niedostrzegalne, później narasta, pozostaje na danym poziomie i ponownie rośnie. Według mnie warto ją przeczytać.