Kolaborantka

„Kolaborantka” to opowieść o miłości, która rozkwita w najmniej odpowiednim momencie, o wewnętrznych rozdarciach i dramatycznych wyborach, jakie niesie wojna. Tło historyczne jest dopracowane, ale to emocje grają tu pierwsze skrzypce. Barbara Wysoczańska stworzyła poruszający portret kobiety, która wbrew wszystkiemu próbuje pozostać wierna sobie. Zakończenie złamało mi serce, ale wiem, że taka literatura właśnie zostaje z nami na długo. Nie da się jej zapomnieć.

„Ludziom ciągle się wydaje, że świat jest czarno-biały. Że coś jest albo dobre, albo złe i nie ma nic pośrodku. A ten środek istnieje i stanowi esencję wszystkiego”.

Ona – piękna panienka z dobrego domu, która osiągnąwszy pełnoletność zasmakowała cierpkiego smaku dorosłości. Odważnie wyruszyła na śmiałą wyprawę, która miała odmienić jej życie. Tymczasem rzeczywistość okazała się gorzka i brutalna..

On – przystojny, ambitny inteligent, etnolog, człowiek z poukładanym życiem prywatnym i zawodowym.

Stefania i Adam poznają się w 1930 r. w Krakowie. Czy to przypadek, czy przeznaczenie – tego jeszcze nie wiedzą. I choć ich spotkanie trwa dosłownie chwilę, pamięć o sobie pozostaje w ich sercach na zawsze..

Po kilku latach skryta z zakamarkach pamięci Adama kobieta ponownie staje na jego drodze. Teraz jest jednak dumną Stellą von Ulfeldt – żoną austriackiego arystokraty i nazisty..
Zmieniły się czasy, zmienili się też oni..

Czy łączące Stefanię i Adama uczucie w tak trudnej wojennej rzeczywistości jest w stanie przetrwać mimo wszystko, wznieść ich na wyżyny możliwości, rozpalić umysł do działania, skłonić do pojęcia właściwych decyzji..?

„Kolaborantka” kolejna niezwykła, chwytająca za serce powieść historyczna Barbary Wysoczańskiej ubrana w poruszające obrazy, zachwycająca słowem i stylem, dotykająca duszy i grająca na najczulszych strunach wrażliwości. Wojenna rzeczywistość wydaje się tu tak namacalna, trzeźwa, nieprzerysowana, że budzi niepokój i nakręca spiralę myśli. Przedstawiona na jej tle historia kobiety i mężczyzny nie jest ani czarna, ani biała, za to pena emocji – pochłania, wzrusza, nie pozwala o sobie zapomnieć na długo.. bo dzieje się w czasach, gdy działania ludzi determinują: wychowanie, rozkaz, strach i wola przetrwania.

Polecam.