Koniec maskarady. Czas Żniw. Tom 4

Tę książkę czytałam najdłużej z całej serii Czasu żniw. Nie ma się co dziwić, zwłaszcza że jest to spory grubasek 😊

Po błyskawicznym nadrobieniu pozostałych trzech tomów nie miałam wyjścia i przeczytałam również Koniec maskarady. Przyznam, że losy Paige Machony bardzo mi się spodobały i byłam ciekawa czy uda jej się osiągnąć swoje cele. Tak Jak sądziłam, nie wszystko szło po jej myśli.

W tym tomie nie odwiedzimy żadnego dotychczas znanego nam miejsca, gdyż (tu spoiler dla osób nie znających zakończenia Pieśni jutra) Blada śniąca została zesłana do Francji. Poruszamy się więc w zupełnie innym kraju, z inną kulturą i posługujemy się w znacznej mierze innym językiem. Jaki jest cel Czarnej ćmy ? Otwórz postanawia ona znaleźć sprzymierzeńców w walce. Jej wyczyn został doceniony przez licznych Francuzów. Można by więc sądzić, że osiągnie ten cel szybko. Tylko jak przekonać ludzi by podążali za kimś kto według nich jest martwy? To tylko jedna z przeszkód, która staje jej na drodze.

W tej książce na pewno można się spodziewać ciekawej akcji i niespodziewanych zwrotów akcji. Kto jest kim? Kto z kim współpracuje? A kto tylko udaje sojusznika?
Na te pytania z pewnością uzyskacie odpowiedzi :)

Ja serdecznie polecam zarówno ten tom jak i pozostałe. Z niecierpliwością czekam również na kontynuację:)

Serię zaczynałam czytać od prequela, Bladej Śniącej, dlatego gdy przebrnęłam przez wszystkie tomy, czekałam niecierpliwie na Koniec Maskarady. Mam wrażenie, że z tomu na tom Shannon pisze coraz lepiej, książka ta była bowiem chyba najlepsza z cyklu! Nie mogłam się od niej oderwać, a losy Paige przyprawiają czytelnika o wachlarz emocji. Nawet nie wiem, kiedy pochłonęłam to opasłe tomiszcze. Naprawdę polecam cały cykl, a w szczególności Koniec Maskarady. To uniwersum pochłania podczas czytania i wciaż siedzi w głowie, nawet po przeczytaniu. Warto przeczytać!

Czytając początek tj. pierwsze 400stron Końca Maskarady byłam niestety mocno znudzona. Miał być dziki, płynący krwią Paryż a dostałam raczej rozmazany widok z okna na wieżę Eiffla. W dodatku brudnego okna. Czułam się zawiedziona bo poprzednie tomy serii były naładowane akcją już od pierwszych stron i tu liczyłam na to samo. Niestety było nierówno i dość chaotycznie. Może to kwestia zmian w tłumaczeniu?
Jednak kiedy moje zniechęcenie osiągało już apogeum na str ok 400, po wejściu do Apolyona, w końcu zaczęło się coś dziać! Tak! Szkoda, że dopiero przy finiszu ale lepiej późno niż wcale. Ostatnie 200str to praktycznie same zwroty akcji i to takie, że po prostu nie ma opcji żeby nie otworzyć choć trochę ust ze zdziwienia. WOW!!Autorka dała się ponieść. Tak to wszystko poplątała, że nie wiadomo już komu ufać i kto jest w końcu tym złym.
Misternie tkana od samego początku serii intryga polityczna stopniowo nabiera kolorów. Dostałam odpowiedzi na niektóre pytania z poprzednich tomów i w końcu zaczynam dopasowywać elementy układanki w jakąś tam większą część całości. Niestety trochę czułam, że to już ponad połowa serii i zbliżam się ku końcowi... Ale pewnie autorka mnie jeszcze nie raz zaskoczy.
Jesli zaś chodzi o Paige i Arcturusa... No właśnie... Ramię w ramię walczą z Nashirą i Sajonem ale czasem także sami ze sobą. Ich decyzje a raczej decyzje Paige są mocno nieprzemyślane i odciskają piętno na ich i tak już dość skomplikowanej relacji. I kiedy już wszystko zaczyna wjeżdżać na dobre tory to pyk i Paige stwierdza, że jest zbyt nudno i trzeba napsuć trochę krwi... Jest to bardzo męczące i mam nadzieję, że w kolejnych tomach się to zmieni.
Niemniej jednak całość oceniam bardzo dobrze. Mocna końcówka sprawiła, że zapomniałam o słabym początku i niezdecydowaniu Paige. Zostawiła mnie natomiast z wielkim kacem książkowym a na kolejny tom przecież trzeba jeszcze dłuuugo czekać...

Pisanie kolejnych tomów przez tyle lat prowadzi do jednego stwierdzenia: autorka chce by co jakiś czas odświeżać sobie całą historię po kolei 🙈 Nie miałam zbytnio czasu na reread 3 wcześniejszych tomów ale to nie problem. Ważne rzeczy zawarte są w słowniczku na tyłach książki przez co pamięć się trochę odświeża. Co prawda na pewno uciekło mi kilka samczków ze względu na zaniki pamięci ale nie przeszkadza to w czytaniu i zrozumieniu wydarzeń w tym tomie.

Niestety ten tom strasznie zniechęcił mnie do Paige. Zrobiła się strasznie naiwna, samolubna, nieracjonalna a do tego odwagę zamienia na brawurę. Naczelnik zawsze stanowił zagadkę i w tym tomie się to nie zmieniło. Pojawiają się kolejne intrygi i coraz więcej osób o niecnych zamiarach. Nie wiadomo komu ufać. Miałam totalny mętlik w głowie. Dodatkowo autorka miażdży zakończeniem co sprawia, że czytelnik ma jeszcze więcej pytań niż wcześniej. Początek historii był męczący, chociaż nowelka wyjaśnia obecny stan Paige można było ją sobie darować albo skrócić to do jednego rozdziału. Bardzo dużo użalania się nad sobą ale jestem w stanie zrozumieć ten stan z wiadomych przyczyn. Niekoniecznie pojmuję inne bardzo ryzykowne działania jakie podejmuje dziewczyna.

W ogólnej ocenie historia z czasem wciąga i nabiera tempa ale według mnie jest chyba trochę rozwleczona bo w ostateczności za dużo to się nie dowiadujemy. Fanom serii na pewno ten tom przypadnie do gustu. Całościowo seria Czas Żniw jest naprawdę dobra i polecam ją fanom fantastyki.

To moja pierwsza książka tej autorki i na pewno niejedyna. Chętnie przeczytam wcześniejsze tomy. Fantastyczne opisy, pobudzające wyobraźnię i przenoszące czytelnika w zupełnie inny świat. Bardzo mrocznie, niebezpiecznie, pełne akcji tomisko. Precyzyjnie opisane walki, barwne postacie i i ciekawe dary, którymi się posługują. Nie mogłam oderwać się od książki.