Kroniki Jednorożca. Polowanie

Z tego, co zauważyłam to jest to trzecie wydanie tej książki. Jak zwykle styl autora jest nieco sztywny i nie posiada w sobie żadnych pozytywnych wydarzeń. Powiedziałabym nawet, że najważniejsza jest tutaj chciwość i nie tylko człowieka, ale i samych rządzących. Oczywiście historia jest dosyć współczesna, jedynie niewiele osób posługuje się dawną mową. Główna postać jest człowiekiem, który potrafi czytać w czyichś myślach. Jego osoba przestaje poruszać się samodzielnie odkąd władza dostrzega jego zdolności. Widząc wielką przyszłość, poszukują ludzi zbliżonych do człowieka z wielkim darem. Później mamy pewien przełom, gdyż natrafiają na kolejnego, który potrafi przewidzieć przyszłość. Zostaje nazwany jednorożcem z wielu powodów, które jak najbardziej do niego pasują. Mamy ukazane sytuacje, kiedy ich dary się przydają, ale i bywają bardzo niebezpieczne. W momencie zagrożenia oni sami bywali spanikowani i widać było, że wiedzą i widzą więcej aniżeli zwykły człowiek. W ogóle cała książka jest przeraźliwie szybka. Miałam wrażenie, że czytając poruszam się jedynie na kortyzolu, a ich emocje nie potrafią opadnąć. Nie było tutaj postaci bez winy, a ci najbardziej bliscy nauk kościoła mieli najwięcej za uszami. Zupełnie jakby sugerowali się tym, że pomimo ich złych uczynków, postępowanie według ich nauki sprawi, że ich winy zniknął i zostaną zbawieni. W momencie, kiedy ktoś wykrzyczał ich przewinienia czuli się niemal nadzy, tchórzliwi w swoich skorupach. Wszelkie dary, które postacie tutaj posiadały czasami bardziej im przeszkadzały aniżeli pomagały. Nie chcieli, aby ludzie o nich wiedzieli, a w momencie, kiedy wiadomość rozniosła się po kraju czuli niemal desperację przed tym, co ktoś może im zrobić. W tej książce dla wyższych celów wsadza się do więzienia ludzi, którzy w ogóle na to nie zasługiwali. Wszelkich informacji dowiecie się najwięcej z dialogów, których jest bardzo dużo. Koniec nie jest zaskoczeniem, gdyż opisano, że ciąg dalszy nastąpi, więc czekamy na kolejny tom wartkiej akcji. Tak sobie pomyślałam, że ci, którzy faktycznie mają jakiś dar, lepiej, aby wciąż pozostawali nieodkryci:-)