Księżyc nad Bretanią

„Księżyc nad Bretanią” to druga część optymistycznej trylogii Niny George. Podobnie jak pozostałe powieści, stanowi ona zamkniętą całość, więc można ją czytać bez znajomości wcześniej wydanego „Lawendowego pokoju”.

Akcja zaczyna się w momencie, gdy główna bohaterka, Marianne, postanawia popełnić samobójstwo. Właśnie w tym celu przyjechała z Niemiec do Paryża, analizując po drodze swoje szare, niespełnione życie u boku nudnego i apodyktycznego męża. Jak nietrudno się domyślić, pełen desperacji plan się nie udaje, a Marianne po różnych perypetiach w szpitalu trafia do małej bretońskiej miejscowości, w której powoli dochodzi do siebie. Tu poznaje ciekawych ludzi, którzy – podobnie jak ona – borykają się z różnymi życiowymi problemami. Tu też dojrzała kobieta zaczyna rozumieć, że nigdy nie jest za późno na zmiany i podejmowanie ważnych decyzji.

„Księżyc nad Bretanią” to powieść, od której trudno się oderwać, mimo iż akcja nie pędzi tu z zawrotną prędkością. Wciągające okazują się jednak codzienne rozterki i przeżycia głównej bohaterki oraz jej przeszłość, którą poznajemy dzięki retrospekcjom. Nie mniej interesujące są losy drugoplanowych postaci, z których większość skrywa jakieś tajemnice. Ich stopniowe odsłanianie na pewno sprzyja lekturze.

Autorce udało się połączyć radość ze smutkiem, optymizm ze zwątpieniem, wiarę w przyszłość ze zniechęceniem. Te bowiem emocje towarzyszą i Marianne, i jej nowym znajomym, którzy zmagają się z losem, własnymi wadami i nieodpowiedzialnymi, podjętymi w pośpiechu decyzjami.
Jest w tej książce miejsce na wzruszenia i na uśmiech, a przede wszystkim na refleksje. Nina George osiągnęła taki efekt, pisząc lekko, ale ujmująco, bez popadania w banał czy sztuczność.

Niewątpliwą zaletą powieści jest też jej niepowtarzalny klimat. Autorka krótkimi lecz barwnymi, sugestywnymi opisami oddziałuje na zmysły czytelników – niemal fizycznie czuje się tu powiew morskiej bryzy, świeżość poranka i lepkość letniego upału oraz smakowite zapachy, jakie wydobywają się z restauracyjnej kuchni. Aż chciałoby się rzucić wszystko i odwiedzić malowniczą Bretanię…

Polecam przede wszystkim miłośnikom ciekawych historii obyczajowych oraz fanom europejskiego Południa.
BEATA IGIELSKA