Kto chce ich śmierci?

Po raz pierwszy sięgnęłam po książkę autorstwa Cary Hunter licząc na lekturę pełną emocji, trzymającą w napięciu, jednak nieco się zawiodłam. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy różnych osób, mamy tu mieszane style narracji: fragmenty artykułów prasowych, stenogramy rozmów ze świadkami, nagrania z kamer oraz raporty policyjne. Wszystkie te mieszane style narracji wydawać by się mogło okażą się interesującym zabiegiem, jednak nie czynią tej książki ciekawej, a wprowadzają dodatkowy chaos. A wszystko dlatego, że jest tego za dużo i trzeba być mocno skupionym na lekturze, żeby nie pogubić się w zawiłościach fabuły.

Czytając nie sposób wytypować winnego, ale taki jest właśnie charakter książek kryminalnych, aby skłonić czytelnika do myślenia, nabierania podejrzeń czy poszukiwania odpowiedzi na postawione pytania. Zabrakło mi najważniejszego elementu, który charakteryzuje powieści utrzymane w klimacie kryminalnym - emocji i napięcia. Otrzymujemy w zamian realistyczny opis śledztwa, który dla mnie jest nudny i nieco chaotyczny

„Kto chce ich śmierci?” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Cary Hunter. Jej poprzednie dwie książki cieszyły się dużą popularnością więc tym bardziej ciekawił mnie jej styl pisania. Książka okazała się być wciągającym thrillerem psychologicznym, w którym krok w krok towarzyszymy policjantom w prowadzeniu trudnego śledztwa.

Detektyw Adam Fawley w nocy zostaje wezwany do płonącego domu. W środku znaleziono dwóch chłopców. Młodszy umarł na miejscu, a starszy walczy o życie w szpitalu. Ich rodziców nie było w domu i nikt nie może się z nimi skontaktować. Detektyw razem ze swoją ekipą śledczych muszą ustalić gdzie są rodzice chłopców oraz to, kto doprowadził do tragicznego w skutkach pożaru. Podczas przesłuchiwania rodziny, znajomych i współpracowników poszkodowanej rodziny, na jaw wychodzą niewygodne fakty i skrywane przez nich tajemnice. Dzień za dniem detektyw Fawley mierzy się z wieloma niejasnościami wypływającymi na światło dzienne, ale też próbuje uporządkować swoje życie osobiste.

Autorka świetnie scharakteryzowała wszystkich bohaterów, ukazując ich zalety i wady w pełnym świetle. Nie tylko poznałam detektywa Adama Fawleya, ale też resztę jego współpracowników, z których każdy był zupełnie inną osobowością. Bardzo podobało mi się towarzyszenie wszystkim policjantom w prowadzeniu trudnego śledztwa. Autorka wprowadziła nas w meandry policyjnej pracy, przesłuchiwania, analizowania i grzebania w przeszłości ofiar. Na początku nie byłam przekonana do braku rozdziałów w książce, jednak krótkie fragmenty poprzeplatane różnymi formami, przesłuchaniami świadków, artykułami w gazetach, komentarzami czytelników portali informacyjnych, fragmentami raportów, przekonały mnie do siebie. Dzięki elementom retrospekcji poznałam bliżej rodzinę Esmondów i co nieco dowiedziałam się o ich wzajemnych relacjach i tym, co działo się w ich domu przed pożarem. To wszystko sprawiło, że książkę czytałam z dużym zainteresowaniem i wiem, że na pewno sięgnę po inne książki tej autorki.

To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zachwycona! Akcja powoli się rozwija i zaczyna od pożaru domu w spokojnej dzielnicy. Na miejscu okazuje się, że jedno dziecko jest martwe, drugie w stanie ciężkim i nigdzie nie ma rodziców. Razem z detektywami bierzemy udział w śledztwie, z którego wyłania się obraz głowy rodziny, inny od tego, który był oficjalnie dostępny. Klimat i napięcie powoli się potęguje, autorka podrzuca tropy, dowody, często także dla zmylenia akcji.

Książka "Kto chce ich śmierci" to ostatnia część od Cary Hunter z detektywem Adamem Fawleyem! Kryminał wciągnął mnie na tyle, że przeczytałam go w jeden dzień i od razu mogę Wam powiedzieć, że nawet jak nie czytaliście dwóch poprzednich części, to zdecydowanie i tak możecie od razu sięgnąć po tę. Widać rozwój autorki! Jak dla mnie najbardziej dopracowana i najlepsza z całej trójki!

Książka zaczyna się od śledztwa policyjnego. Dowiadujemy się, że w bogatej angielskiej dzielnicy miał miejsce pożar. W domu najprawdopodobniej uwięziona została dwójka chłopców, a strażacy zaczynają przegrywać z ogniem. Niestety kontakt z rodzicami chłopców jest niemożliwy. Nikt nie wie, co się z nimi stało i gdzie tak naprawdę mogą się oni znajdować. W tej powieści mamy przeplataną teraźniejszość, z różnymi artykułami z gazet, kawałkami śledztwa, rozmowami telefonicznymi oraz z przeszłością. Powoli wszystko zaczyna nam się zazębiać, mamy przed sobą obraz rodziny, która wcale nie prezentuje się jak z obrazka! Widzimy problemy, z jakimi musieli się borykać i zastanawiamy się, czy to właśnie one przyczyniły się do tak ogromnej tragedii.

Książka to połączenie kryminału psychologicznego z powieścią obyczajową. Mamy w niej bardzo dużo różnych wątków, przypuszczeń i zdecydowanie jest to powieść wielopoziomowa. Do tego mamy również pokazane prywatne życie detektywa i jego współpracowników. Mnie koniec zaskoczył! Rozwiązanie, którego wcale się nie spodziewałam i tym samym sprawił on, że powieść oceniam jeszcze wyżej. Zdecydowanie POLECAM!