Leć Motylku!

Przyznaję, że sięgając po "Leć, motylku" liczyłam na naprawdę dobrą lekturę, zwłaszcza po przeczytaniu kilku niesamowicie zachęcających fragmentów. I na początku faktycznie książka bardzo mi się podobała. Zaiskrzyło i wciągnęło mnie praktycznie od pierwszych stron, więc myślałam, że zostanie tak już do ostatniej kropki.

Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że po drodze coś się zepsuło. Nie zrozumcie mnie źle, nie była to zła książka. Ogólnie czytało się ją całkiem szybko i przyjemnie, natomiast mnie osobiście czegoś w niej zabrakło.
Bohaterowie jak dla mnie zostali przedstawieni nieco zbyt powierzchownie. Tak naprawdę nie dowiadujemy się o nich praktycznie nic, po za jakimiś szczątkami informacji na temat ich przeszłości, czy wyglądu. Prawdę mówiąc, cała ta historia została przedstawiona jakoś tak blado i niewyraźnie. Odniosłam też wrażenie, że niektórym wydarzeniom ukazanym w książce odrobinę brakowało spójności i realności. Pojawiały się nagle i tak samo nagle znikały. Niektóre dialogi i sceny wydawały mi się jakby wymuszone, strasznie sztuczne, momentami dziecinne, wręcz żenujące.

Generalnie książka była w porządku, ale jak dla mnie nic po za tym. Nie urzekła mnie niczym szczególnym, ani też nie wywołała we mnie zbyt wielu emocji. Może gdybym nie pokładała w niej tak dużych nadziei, odebrałabym ją całkowicie inaczej, lepiej. Tymczasem ja nastawiłam się na coś zupełnie innego, mocnego, wzruszającego, wywołującego w czytelniku całą paletę emocji. A to co dostałam, nie do końca pasuje do moich wyobrażeń.

Jeśli ktoś zapytałby mnie, czy polecam tę książkę, to szczerze? Nie miałabym pojęcia co mu odpowiedzieć. Mnie ta książka średnio się podobała, natomiast wiem, że jest mnóstwo osób, które odebrały tę pozycję całkiem inaczej niż ja. Dlatego jeśli chodzi o "Leć motylku" najlepiej jest się chyba po prostu przekonać osobiście.

http://www.angelika-jasiukajc-blog.pl/2021/03/recenzja-lec-motylku-dominika-smolen.html#more

Kolejna powieść Dominiki i kolejne spotkanie, które było kwestią czasu. “Leć, Motylku!” nie jest tytułem, który cokolwiek mógł mi powiedzieć, a opis z okładki sugerował zupełnie inną historię, niżeli się spodziewałam. Nie ukrywam, że tematyka, którą poruszyła Autorka zaskoczyła mnie ogromnie, bo tym razem pani Smoleń zabiera nas w historię zupełnie inną, życiową i nie spotkaną przeze mnie w jej powieściach.

Poznajemy młodą dziewczynę, Viktorię, która boryka się z anoreksją. Choroba jest paskudna i swoje macki wyciąga w najmniej oczekiwanym momencie. Jednakże jej determinacja, by coś zmienić, by walczyć i by móc normalnie żyć, funkcjonować, daje jej ogromny power, by stawić czoła swoim problemom. Nasza bohaterka podejmuje decyzję, by podjąć się nauki na studiach. Jednocześnie postanawia być samodzielną i zamieszkuje w akademiku. Kiedy w jej życiu pojawia się Alex, otwierają się dla Victorii nowe możliwości. Pytanie: czy dziewczyna zechce zaryzykować i być po prostu szczęśliwą?

Autorka zaskoczyła mnie ogromnie! Nie spodziewałam się po Dominice tak poważnej i dojrzałej historii – broń Boże, nie uważam, że nie ma do tego predyspozycji, jednak jej wcześniejsze powieści, które miałam przyjemność czytać, były bardziej beztroskie i lekkie fabułą. Przede wszystkim ta historia jest nasycona gamą emocji, które towarzyszą nam każdego dnia – w końcu anoreksja to nie pojedynczy przypadek, ale choroba wielu kobiet na świecie. Wspaniałe było, jak Autorka poprowadziła losy bohaterów, jak mogli oferować sobie wzajemne wsparcie, że to wszystko było taki codzienne, było “po prostu”. Dominika oparła mocno opowieść na emocjach, dzięki czemu miałam ochotę biec do Victorii i po prostu dopingować ją najmocniej jak potrafię!

Jakby jednak mało, Dominika dorzuciła do swojej powieści jeszcze problem porzucenia przez rodzica i co idzie za wcześniej wspomnianą chorobą – brak akceptacji siebie. Zdecydowanie jestem fanką pióra, imponuje mi tym, że nie zamyka się na jednym rodzaju książek tylko sukcesywnie porusza różne tematy – mieliśmy okazję spotkać sport, muzykę, a także świat gier komputerowych. Myślę, że nie ma nic lepszego do Autora, który non stop się rozwija. Brawo!