Lechowe Pole 955

Niniejsza publikacja omawia w sposób popularnonaukowy przyczyny i przygotowania, przebieg oraz skutki i następstwa bitwy stoczonej 10 sierpnia 955 roku na Lechowym Polu pomiędzy rycerstwem zjednoczonych księstw niemieckich (wspomaganych przez 2 legiony czeskie) a węgierskimi wojownikami. Hufce lekko- i ciężkozbrojnej jazdy dowodzone przez niemieckiego króla Ottona I przeciwko konnym łucznikom i piechocie z węgierskim wodzem Bulcs na czele. Po stronie niemieckiej germańskie szczepy Sasów, Bawarów, Franków i Szwabów, słowiańskie legiony z Czech oraz oddziały z podbitych plemion południowego Połabia. Po przeciwnej stronie elitarna konnica węgierska posiłkowana piechotą złożoną z ludów Kotliny Panońskiej. Bitwa przeszła do historii jako jedna z ważniejszych w dziejach Europy i to z wielu przyczyn. Zakończyła ona trwający 60 lat okres węgierskich najazdów na Europę Zachodnią. Na podstawie przekazów historycy obliczyli liczbę węgierskich najazdów tylko na obszary wschodniofrankijskie w latach 900-955, było ich 32. Bitwa stała się wielkim triumfem Ottona Wielkiego, rozgromieniu uległa większa część wojsk węgierskich wraz z najważniejszymi wodzami. Jeszce na polu bitwy upojeni sukcesem rycerze okrzyknęli Ottona cesarzem, Imperatorem, na wzór późnoantycznych legionów rzymskich. W 962 roku Otto I został koronowany i namaszczony w Rzymie na cesarza, do czego by nie doszło bez zwycięstwa na Lechowym Polu.Wszyscy powstańcy postanowili jednomyślnie, że jedynym wyjściem jest śmierć samobójcza i to taka, o której wszyscy Żydzi będą długo pamiętać (prawdopodobnie gdyby nie dzieło Józefa Flawiusza, pamięć ta byłaby jednak krótka, niepełna, zniekształcona i mimo wszystko mogłaby nie dotrwać do naszych czasów). Natychmiast przystąpili do realizacji tego planu. Każdy z bojowników udał się do miejsca przebywania rodziny i tam, chociaż w sercach wszystkie żywe były uczucia dla osób i ukochanych, zwyciężył głos rozumu, który im mówił, że powzięli najlepsze postanowienie co do losu swoich najdroższych. Masada ruiny starożytnej twierdzy żydowskiej w Izraelu, w Okręgu Południowym, na północny-wschód od miejscowości Arad, która znajdowała się na górze wznoszącej się ponad 400 m nad poziomem Morza Martwego w pobliżu jego zachodniego brzegu. Pierwsze umocnienia pochodzą z II w. p.n.e.; rozbudowane i ufortyfikowane w latach 37-31 p.n.e. Przez Heroda Wielkiego, po jego śmierci obsadzone przez garnizon rzymski. W 66 r. n.e. w czasie wojny żydowskiej Masadę zajęli zeloci. W 73 r. n.e. Masada była jednym z trzech ostatnich punktów oporu przeciw Rzymianom. Oblężenia twierdzy podjął się Flawiusz Silwa. Na czele broniących się zelotów stał Eleazar ben Jair.