Leśniczówka cudów

Książka jest wydana w klimacie świątecznym, ale najbardziej przypomina o nim piękna chatka, wykonana calutka z drewna. Ona skrywa w sobie wiele tajemnic i klimatów w których wierzy się w cuda, oraz taką wsiąkającą w człowieka otoczkę wybaczania, pomimo tego, że każda z postaci ma na swoim nie sumieniu, ale wnętrzu, cały ogrom traum i nienawiści. Tutaj postacie wyobrażają sobie jak mogłyby wyglądać ich święta, gdyby kogoś wokół siebie mieli. Jak by to było, gdyby biały puch otulił świat i drzewa, rośliny, a nawet ubrania. To nie opisy Mikołaja czy bombek, ale nastrój i przepyszne jedzenie zdobią klimat oczekiwania na święta. I nigdy nie wiadomo co tutaj przyniesie dzień następny. Piękne było to, że postacie potrafiły docenić piękno chwili, choć musiało utrwać nieco gorzkiego życia, żeby do takich wniosków mogli dojść. Oboje musieli dorosnąć, przeżyć piekło, zakopać je głęboko i odosobnić się od wszystkich, by samemu pozostać ze swoimi urazami i niesprawiedliwościami, które ich spotkały. To typowy motyw drugiej szansy, ale w innym wydaniu niż myślicie. Przez całą treść się przepływa. Każde zdanie jest zastanawiające i jednocześnie płynie spokojnym strumyczkiem, gdzie zakłopotanie rośnie wraz z każdą następną stroną. Początek książki nie jest przyjemny, gdyż ukazana została śmierć matki młodej dziewczyny i walka o prawdę jej ojca. Życie w domu dziecka i obmyślanie zemsty na człowieku, który odebrał jej wszystko. Odszukanie go i wymierzenie surowej kary, takiej samej i tak mocno bolesnej, dotykającej jego największego skarbu, tak samo wielkiej kary jaką on przed laty wymierzył jej rodzinie. Pomimo całej wściekłości jaka tutaj jest, to najdelikatniejsza wersja jej wydania. To taka złość od strony bezmocy, oczekiwania, że gdy wyrówna się rachunki wszystko wróci do normy, a napady paniki odejdą w zapomnienie. W momencie, kiedy staje oko w oko ze swoim wrogiem, niemoc jako małej dziewczynki dotyka ją z każdej strony. Z biegiem czasu zaczyna dostrzegać inne cechy człowieka, który zabrał jej tatę. To trudne do przetrawienia, dlatego tak wiele jest tutaj zakłopotania i niepewności. Tutaj jedynie czas może pokazać jak to wszystko się potoczyło. Niestety już nic więcej nie mogę wam zdradzić. Uwierzcie jednak na słowo, że to przepiękna opowieść o ludziach skrzywdzonych w innym wymiarze. Tutaj czas biegnie od obecnego do dziesięciu lat wstecz, kiedy rozgrywał się cały koszmar. Myślenie obecne tłumaczą dawne zdarzenia i było to wspaniałe uzupełnienie. Ta opowieść ma moc, ale sami zobaczcie czego. Jestem przekonana, że warto ją przeczytać, bo to wiem i czuję. Wy też to poczujecie:-)
Najdziwniejsze w tym wszystko było to, że czułam jakbym już tą opowieść znała. I nie wiem dlaczego;-)