Lunia i Modigliani

Już kilkakrotnie czytałam literaturę piękną, gdzie obecna była sztuka, dlatego chętnie po nią sięgnęłam. I choć domyślałam się, co tu może się wydarzyć, to jednak były tu wątki, których nie spotkałam w innych książkach. Pierwszym jest prowadzenie opowieści do której wkradają się czasy wojenne, a w nim opisy Francji. Niby ogólnikowo, ale mamy zaznaczone tutaj piękno, które sobą oferują. Autorka zauważa tutaj nawet drobne detale. Widzi gdzie padają promienie słońca i od czego się odbijają. Zauważa z czego zrobiony jest balkon i nadaje mu wręcz górnolotne nazwy. Każde zdanie bez względu czego się tyczy, jest wypełnione pięknem i najwyższą poezją. Książka byłaby dla mnie idealna, gdyby właśnie nie opisy wojny, wspominanie o tym ilu ludzi straciło swoje życie. Niby poprzedza je subtelny wzrok głównej postaci, która potrafi się wpatrywać z uwielbieniem w pewnego mężczyznę i sama wie, że jest bacznie obserwowana. Jesteśmy wprowadzani w niewinny flirt, w ciepłotę, która się pomiędzy nimi tworzy, aż tu nagle ponownie czytamy o tym jak ktoś ma źle i zamiast szczęścia i piękna, które przed momentem się odczuwało, nadchodził smutek i ból. Ból z tego względu, że jej opisy bywają bardzo realistyczne. Nic tak nie przemawia do naszego serca jak poezja, którą ten żal zagłuszał. Ja odczuwałam to jako niespodziewany policzek. Jakbym mogła unosić się w powietrzu, czuć niesamowicie przejmujący zapach i miłość, która rozrywała serce i nagle bum, ktoś chlusnął by we mnie zimną wodą i zaczęłabym spadać. Oczywiście później ponownie wkraczałam w ten marzycielski stan i ponownie byłam z niego gaszona. Jest również możliwość, że tylko ja tak to odczułam.
Poznając postać kobiecą nie da się nie zauważyć, że piękno i sztuka są jej życiem i szczęściem. Prowadząc z kimś rozmowę on zauważa, że ludzie piszący z reguły żyją w biedzie. Są jakby oddzieleni od reszty społeczeństwa ze względu na dar pisania, czy malowania. Ona bardzo by chciała, by ktoś ją pokochał ze wzajemnością. Napotyka na swojej drodze pewnego mężczyznę, który zawraca jej w głowie. To spotkanie dwóch podobnych dusz, sztuki malarstwa i pióra. To historia prawdziwa kobiety, która wyjeżdżając do Paryża szuka lepszego życia. Jednak czy z tego spotkania wynikło coś więcej? Czy będąc powierniczką jego serca i duszy, mogła być też kimś więcej?
Polecam do przeczytania każdemu, kto lubi sztukę i piękno zawarte w słowach. Myślę, że czytając ją nie będzie to czas stracony:-)

Białe płótno naciągnięte na blejtram, umieszczone na sztaludze, a obok pędzle i farby. Zwykłe rzeczy, których wartość określa cena w sklepie, ale tylko do czasu, gdy człowiek weźmie w rękę pędzel, umoczy go w farbie i przyłoży do płótna. Wypełni tą pustą przestrzeń kształtami i kolorami, które ukazują mu się w głowie i spędzając godziny w pewnym momencie nastanie chwila, gdy pędzel już ostatecznie zostanie oderwany, a na sztaludze już nie stoi zwykłe płótno, a dzieło sztuki. Obraz.

Amadeo Modigliani był malarzem włoskiego pochodzenia, który tworzył swoje największe dzieła w Paryżu na początku XX wieku. Autorka opierając się na faktach stworzyła fabularyzowaną historię życia malarza, w którego talent najbardziej uwierzyli Polacy mieszkający w Paryżu i interesujący się sztuką.

Poznajemy Leopolda Zborowskiego, który chce zacząć pracować w zawodzie marszanda i zachwycony twórczością Modiglianiego chce sprzedawać jego obrazy, a przede wszystkim sprawić, by malarz został sławny i doceniony w środowisku artystów. Książka ukazuje nam trudną twórczą drogę Modiglianiego, kulisy pracy marszanda na początku XX wieku i ciężkie czasy życia w trakcie wojny.

Ale jak sam tytuł wskazuje na scenie pojawia się ona, Lunia Czechowska, która zafascynowana dziełami artysty zaczyna się zakochiwać w nim samym. Przebieg tej miłosnej historii może was zdziwić. Mnie zachwyciła postawa Luni, która na tak młody wiek była wyjątkowo dojrzała. I to właśnie Lunia jest bohaterką, którą można polubić, bo cóż samego Modiglianiego ciężko mi lubić, a momentami podczas czytania miałam go dość.

Książka daje nam też do myślenia względem wartości i uznania dzieł, gdy autor żyje i gdy umiera. Powieść w powolnym klimacie z przewagą smutku, ale jest też w niej kilka zaskakujących elementów. To była ciekawa podróż, by podpatrzeć jak między innymi powstał słynny obraz autora właśnie z Lunią, który został skradziony i do tej pory nie został odnaleziony.