Madmuazelka

Na początek nie przychodzi mi nic lepszego od podsumowania tej powieści stwierdzeniem: ale to było wyśmienite! Tak jak w przepisie, który potrzebuje dobrych składników, tak tutaj miks gatunków dał niesamowicie spójną całość.

Idąc dalszymi porównaniami na myśl przychodzi mi pojęcie powieści szkatułkowej, bo „Madmuazelka” taka dla mnie jest. Podzielona na części, opowiedziana z różnych perspektyw, przekrojona czasowo od lat 70 ubiegłego wieku do 2016 roku. Niby odrębnie, a co chwila można odnaleźć łączące je więzi. Historia czterech pokoleń osadzona w większości w Polsce i Francji.

Jej punktem wyjścia jest śmierć doktora Marka w 1986 roku, która wydarzyła się w Ustce. Nikt wtedy nie został oskarżony, a powieść krąży wokół dwóch stwierdzeń. Po pierwsze „dlaczego wcześniej nie zrobił tego ktoś inny?”, a po drugie „jak łatwo można pomylić sprawców z ofiarami?”.

Ta książka ma nieco ponad 300 stron, a jest w niej zawarta mądrość, dobra zwyczajność, okrutna rzeczywistość, erotyczna sensualność, szczypta kryminalnego suspensu i autentyczna historia ostatnich kilkudziesięciu lat Francji, Polski, a nawet Afryki. Niejedna dłuższa powieść tyle w sobie nie ma. Do tego jeszcze dochodzą wyraziści bohaterowie, których profile charakteru są pogłębione, zachowując przy tym oszczędną formę przekazu.

Patrząc się po opisie i okładce myślałam, że styl książki będzie bardziej poetycki, ale teraz już wiem, że wcale mi nie był tutaj potrzebny, by zrobić wrażenie. Właśnie ta zwykła-niezwykłość przekazu tyle ze sobą niosła.

Jeżeli traficie na ten ciekawie brzmiący tytuł to uważam, że nie powinniście być zawiedzeni. Kryje się tu dużo, ale bez przetłoczenia. Mądrze, ale bez wybielania tego jak jest. Zastanawijąco jak ludzie mogą wpływać na swoje losy.