Martwa strefa

Sam Stephen King uznaje „Martwą strefę” za swoją ulubioną powieść, a taka ocena bardzo zachęciła mnie do sięgnięcia po książkę. Czcionka jest może nieco mała, ale wydaje mi się, że wiele wątków jest tu niepotrzebnych, jakby wepchniętych na siłę. Książka została wznowiona w 2007 roku, a intensywność wypożyczeni sugerowała, że jest to coś bardzo dobrego, niepowtarzalnego. Opis umieszczony na okładce jeszcze bardziej rozbudził moją wyobraźnię czytelniczą, ale była to swego rodzaju zasadzka. Chwilami męczyłam tekst, nie odnalazłam się też w wątkach politycznych- nie lubię tego tematu, a po drugie uważam go za zbyteczny w tej historii.
Sam pomysł był świetny, taki w stylu Kinga, ale autor chciał chyba zbyt wiele pokazać w jednej książce. To złe posunięcie, tym bardziej, że mistrz grozy ma na swoim koncie mnóstwo trafnych historii, nie musi więc zachowywać się ja debiutant…
Głównym bohaterem jest Johny Smith- młody nauczyciel języka angielskiego. Kadra nauczycielska, a przede wszystkim uczniowie, bardzo lubią prowadzone przez niego zajęcia. Mężczyzna jest też w szczęśliwym związku, a zatem niczego mu nie brakuje. Niestety, jest on typowym przykładem osoby, której w jednej chwili zmienia się całe życie. Perypetie po nieszczęśliwym wypadku dają nam też szansę na poznanie stuprocentowego Stephen Kinga, który, tym razem, nieco się zagalopował. Rzeczywistość mieszająca się z fikcją to u tego pisarza chleb powszedni, a zagadnienia medyczne nie zostaną od razu zapomniane. Wszak ludzkiego mózgu nie znają dobrze nawet wybitni uczeni, dlatego zachowania głównego bohatera mogą nas szokować jak też zmuszać do refleksji. Czy chcielibyśmy odczytywać przyszłość i przeszłość każdej napotkanej osoby? Taka umiejętność wydaje się fascynująca, ale zapewne nasze myślenie zmieni się po całkowitym przeczytaniu „Martwej strefy”.
Fenomen psychiczny, talent proroczy- tak określano w książce głównego bohatera, ale nie tylko on zostanie zapamiętany przez odbiorców. Podnieść ciśnienie może nam Vera- matka Johna, osoba wręcz katastroficznie wierząca w Boga. Jak widać, przesadzać można na każdym polu życia…
Jak już wspominałam, pomysł związany z zachowaniem głównego bohatera zrobił na mnie wrażenie, ale autor mógł nieco zwolnić. Wtedy nikt nie odczuwałby uczucia chaosu.