Miasto Mgieł

Miasto mgieł” to jesienna, nachmurzona historia o ludziach skrywających sekrety ciężkiego kalibru, tajemnice zamglone pamięcią i niepamięcią. Gęstym osadem ograniczającym zmysły dane człowiekowi do obrony. Chmurą oszukującą oczy, uszy, przytępiającą węch, dezorientującą..

„Sandomierski październik” wita tu nas typowo jesienną aurą. Z pozoru spokojny czas w turystycznym miasteczku niespodziewanie burzy brutalne morderstwo kobiety budzące niemały niepokój. I nie, nie.. Ojciec Mateusz nie zostaje zawezwany do tej sprawy, a podkomisarz Bruno Kowalski. Śmiem twierdzić – bardziej spostrzegawczy, szachrajski gracz nie bawiący się w półśrodki, gardzący kalkulacją, a stawiający raczej na swój instynkt samozachowawczy – rasowy policjant, facet z przeszłością, głodem prawdy i apetytem na sukces. Niestety na jednej zbrodni się tu nie kończy, a ich cwany sprawca szybko zostaje okrzyknięty „Wampirem z Mgły” i budzi powszechny strach lokalnych mieszkańców..

Czy ktoś w Sandomierzu urządził sobie „manifestację sił piekielnych”? A może polowanie na wampiry? Czy też przesadził z inwencją szykując się do Halloween..?

Podkomisarz Kowalski, choć w dużej mierze musi działać po omacku jak we mgle, ma nieocenione wsparcie lokalnego historyka, Krzysztofa Szorcy (być może ktoś z Was go kojarzy),dawniej konsultanta policyjnego, a dziś spokojnego nauczyciela historii z żyłką kamikadze😊. Czy panowie wygrają wyścig z czasem o największą z możliwych intratę, ludzkie życie..

„Miasto mgieł” to kolejna odsłona Michała Śmielaka. Tym razem, choć Autor nie tryska humorem, oczarowuje mrocznym klimatem, pokerowym stylem i frapującymi historycznymi wstawkami. Polecam.

Jeżeli jesteś osobą, która lubi dawne legendy, zwłaszcza te o wampirach, wilkołakach czy też wąpierzach, to historia od razu ci się spodoba. Jest przy tym mocno wciągająca, bo kiedy przechodzimy do czasów dużo wcześniejszych jesteśmy świadkami historii, która potwierdza dziwne zjawiska, przemianę ludzi w potwory i żądne krwi bestie. Uczciwie przyznaję, że momentami aż dreszcz przechodził mi po skórze. Te wydarzenia były tak realne jakbym sama w nich uczestniczyła. Autor dodał tu teorię spiskową dotyczącą braci Kaina i Abla, przyznaję, że w życiu ani przez chwilę takich myśli nie miałam. Nawet zastanowiłam się, czy za czytanie takich słów nie spotka mnie kara;-) Czytając tą książkę odniosłam wrażenie, że Sandomierz jest dla autora jakby jakimś cudem, gdyż opisywał go na wszelkie rodzaje. Jaka była pogoda, co tam się znajdowało, taki akt miłości do tego miejsca. Piękne opisy doceniłam, przynajmniej teraz wiem więcej o miejscu w którym nigdy nie byłam. Znając już pióro autora wiedziałam, że nie spotkam tutaj zwykłych umarlaków. I żeby wyżej podpiąć poprzeczkę, osoba, która prowadzi śledztwo w pewnym momencie nie mogła tego robić. Oczywiście dopilnowała jednak, by każdy trop był mu przekazywany. Te wszystkie poszlaki często wskazywały na dwuznaczne tajemnice, zwłaszcza czytając uprzednią legendę, byliśmy naprowadzeni na tok myślenia, który nie do końca był taki, jak się wydawało. Postacie z książki dużo mieszały, obawiały się o swoje sekrety i dlatego prawda nie gościła w każdym domu. Autor dawał nam wpierw poczucie bezpieczeństwa, a później z hukiem je odbierał. Czytelnik albo czuł się zły, albo przestraszony. To dosłownie idealna lektura na czas przed Halloween:-)
Ogólnie cała książka mi się podobała, tylko nieco te wątki poboczne troszkę mieszały w wydarzeniach. Wychodziło na to, że były dłużej opisane niż wątek główny. Dlatego najlepiej czytać ją w ciszy i niekoniecznie wieczorem, bo naprawdę narobi wam sporo strachu:-) Ma mniejszy druk, więc nie da się jej przeczytać na raz. Myślę, że jest warta uwagi:-)