Miłość dla dorosłych

Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek czytała literaturę duńską, a zatem powieść Anny Ekberg stanowiła dla mnie nowość pod każdym kątem. Niespodziankę stanowił też fakt, że „Miłości dla dorosłych” wcale nie napisała kobieta. Anna Ekberg to bowiem pseudonim, pod którym ukrywa się para dwóch pisarzy. Ludzie pióra często tworzą coś bez użycia swoich rzeczywistych danych personalnych, ale tu zaskoczenie jest jeszcze większe.
„Miłość dla dorosłych” była zwykłą rekomendacją, którą znalazłam na jednym z portali książkowych. Podobał mi się zarys fabuły, gdyż uwielbiam czytać o problemach społecznych- zdradach, rozwodach, skrywanych tajemnicach. Czy jednak mogę uznać wspomnianą powieść za udaną? Cóż, moja opinia jest raczej połowiczna- zdarzały się momenty, w których chemia między mną a tekstem wzrastała, ale też chwilami odczuwałam nudę. Przeciąganie tekstu dla kilku dodatkowych stron naprawdę nie jest dobrym posunięciem.
„Miłość dla dorosłych” to historia niby zwyczajnej rodziny. Leonora to dawna skrzypaczka, która odnosiła ogromne sukcesy zawodowe i bardzo kochała to, co robi. Jej mąż, Christian, to natomiast biznesmen, który wraz z bratem Peterem prowadzi prężnie działającą firmę budowlaną. Sam Christian, jak i jego brat, są bardzo nowocześni, planują budować budynki bardzo współgrające z ekologią. Chcą też by ich projekty cieszyły oko i w tym celu zatrudniają Zenię, panią architekt. Od tego czasu zaczynają się schody, bo Christian i Zenia nie są sobie obojętni. Czy Leonora dowie się prawdy? Czy będzie chciała walczyć o swoje małżeństwo? A może zrobi wszystko, by zniszczyć wiarołomnego męża? Warto się tego dowiedzieć, bo postawa Leonory nie jest przypadkowa. Ona i Christian mają dorosłego już syna Johana, ale dawniej musieli walczyć o jego życie. Groziła mu śmierć, a oczywistym jest, że kochający rodzice podpiszą nawet pakt z samym diabłem, byle tylko uratować swoją latorośl. Dlaczego zatem Christian decyduje się na zdradę? Dlaczego rani kobietę, która porzuciła swoją karierę, w pełni poświęciła się rodzinie? No i dlaczego ogólnie wybiera się na kochanka/kochankę kogoś totalnie odmiennego?
Jak zwykle w takich przypadkach zaczyna się pranie brudów i wyciąganie historii, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Jakiego haka Leonora ma na swojego męża? Czy jest ona sprawiedliwa w swoim działaniu? Czego natomiast dowie się Christian? Sama nie chcę tego opowiadać, ale ukryte informacje o głównych bohaterach wcale nie były takie wciągające. Momentami miałam wrażenie, że autorzy celowo przeciągają wszystkie wątki, byle tylko zapełnić puste kartki. Szkoda, bo książka miała duży potencjał, ale nie został on w pełni wykorzystany.
Widać też, że autorzy bardzo swobodnie traktują erotykę. Udowodnili, że ludzie dzielą się na dwie grupy- bardzo wstydliwych i tych, którzy ciągle szukają nowych wrażeń łóżkowych. Znalazłam tutaj niecodzienne porównanie zbliżeń do… marketu. Tak, tak, początkowo brzmi to dziwnie, ale to właśnie w dużym sklepie bierzemy z półek to, na co aktualnie mamy ochotę. Jaka w tym temacie jest Leonora, a jaka Zenia? Autorzy podkreślają też bardzo oczywisty fakt- kiedyś trudniej było kogoś przyłapać na zdradzie, a teraz? Mamy przecież telefony, maile, portale społecznościowe. Historia Leonory i Christiana mówi wyraźnie o tym, że jeżeli ktoś tworzy miłosny trójkąt, to musi być bardzo, ale to bardzo uważny.
Cała książka składa się z trzech części i jest opowiedziana z perspektywy… policjanta. Nie chcę ujawniać, dlaczego tak jest, niemniej jednak wolę, gdy konkretna fabuła ma formę pierwszo, a nie trzecio osobową. Szkoda, że pisarze zdecydowali się w większości na tę gorszą wersję. Minusem jest też bardzo mały druk, który może przeszkadzać osobom słabo widzącym.
Ogólnie powieść nie jest rewelacyjna, ale też nie uznaję jej za totalny niewypał. Słowo przeciętna pasuje do niej najbardziej. Szkoda, bo czuję, że mogło być znacznie lepiej.