Miłość, proszę pani

Twórczość Agnieszki Jeż poznaję stopniowo nie tylko dzięki internetowym wpisom czy uczestnictwie w corocznych Targach Książki. Wszystko, co do tej pory wykreowała pisarka, zostało mi przypomniane przez bardzo bliską memu sercu osobę. Co więcej, osoba ta łamie w drobny mak odwieczny stereotyp, jakoby mężczyźni w ogóle nie sięgali po książki, a jeśli już, to muszą to być teksty fantasy lub historie z mordem w tle. Opowieści romantyczne mogą ująć i męską część odbiorców, z czego akurat bardzo się cieszę. Fabuła danej książki ma nas przecież nie tylko wzruszać, ale i zmuszać do refleksji, a która kobieta nie chciałaby spotkać romantycznego mężczyzny?
„Miłość, proszę pani” to z całą pewnością historia pełna kontrastów, także tych na tle epoki. Pisarka stworzyła dwie fikcyjne postaci- Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę. Kontrast między nimi aż razi, ale jest to zabieg w pełni celowy. Dzięki niemu czytelnicy lepiej rozumieją, jak różne i nierzadko niesprawiedliwe bywa życie człowieka. Podczas gdy Irena może pochwalić się mężem, bezrefleksyjnymi skokami w bok, dziećmi i wszelkimi dobrami materialnymi, druga z kobiet spada na sam dół drabiny społecznej. Teresa widzi wszelkiego rodzaju zło, a jej dom rodzinny przywodzi na myśl najgorszy koszmar, jaki tylko można sobie wyobrazić. Musimy też pamiętać o tym, że cała akcja powieści dzieje się w dwudziestoleciu międzywojennym, a zatem zupełnie inaczej postrzegało się świat, inaczej wyglądały relację kobiet z mężczyznami. Czy jednak odwiecznie los człowieczy musi być tak okrutny? Dlaczego jednym oferuje się kawior i szampana, a drugim najgorsze resztki z pańskiego stołu? Jak w ogóle dochodzi do spotkania oby pań i co z niego wyniknie? Szczegóły pozostawiam złaknionym dobrej lektury czytelnikom. „Miłość, proszę pani” z pewnością do niej należy.
Już sam początek tekstu przenosi nas w zupełnie inny obszar akcji. Królują tu niemal archaiczne stroje kobiece z rękawiczkami i kapeluszami na czele. Poprzez malownicze opisy aż sami pragniemy założyć taki strój i poczuć dawny szyk, elegancję, wpojone maniery etyczne. Elementów danej epoki jest tu znacznie więcej, bo nie tylko o wystrój czy zachowanie człowieka tutaj chodzi. Zapewniam, że dla wielu czytelników będzie to wspaniała przygoda, coś w stylu wehikułu czasu.
Nie wszystko jest tu jednak fikcyjne czy najzwyczajniej w świecie zmyślone. Autorka postanowiła stworzyć coś na wzór plecionki literackiej, gdzie bohaterowie nieprawdziwi mają szansę rozmawiać z bardzo znanymi dziś poetami. Czy to dobry pomysł? Cóż, wiele osób stwierdziło, że był to nieco chaotyczny zabieg, ja jestem dokładnie tego samego zdania. Co powiedzą inni odbiorcy? Przekonajmy się.
Agnieszka Jeż świetnie podkreśliła, że miłości zaplanować nie można. Pojawia się wszędzie, o każdej porze. Czy czytelnicy zgadzają się z tym faktem? Jestem bardzo ciekawa ich opinii.
Treść książki to też zupełnie inne spojrzenie na temat macierzyństwa. Kobieta była niegdyś stworzona wyłącznie do przedłużania gatunku, zaś mężczyzna- do uciech, niekoniecznie ze swoją małżonką. Te słowa potwierdzali nawet ówcześni lekarze, co jeszcze bardziej bulwersuje czytelników. Niestety, wiele tematów nie przedawnia się, można je uznać za uniwersalne. Autorka bardzo intensywnie zajęła się tematem aborcji. Czy bolesna strata dziecka zmieniła coś w mentalności kobiet i mężczyzn? Jak trauma ta była postrzegana kiedyś, a jak dziś? Warto się temu przyjrzeć i wyciągnąć daleko idące wnioski.
Książkę, polecam, choć jest pisana specyficznym językiem, mocno odbiegającym od współczesności.

Gdybyście mogli porozmawiać z kimś kogo podziwiacie kom byłaby ta osoba?

Najnowsza powieść Pani Agnieszki Jeź ma nie tylko piękną klimatyczną okładkę, lecz także urzekające wnętrze.
"Dorosłego człowieka powinno zajmować coś innego. Wie Pani co?
Miłość, proszę Pani."
Uwielbiam książki w których autorowi udaje się zabrać czytelnika w podróż, a gdy dodać do tego mocne kobiece postaci jest doprawdy idealnie.
Dwie kobiety, dwa skrajnie różne światy. Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę dzieliło dosłownie wszystko. Podczas , gdy pierwszej udało się odnieść sukces i poukładać życie wedle swych planów, Teresa walczy o wyrwanie się ze szponów biedy wszystkimi dostępnymi jej sposobami.
Obie panie nie są wolne od problemów, a jednak nigdy się nie poddały i to również sprawia, że fabuła staje się dużo bardziej interesująca.
Historia jest opowiadana naprzemiennie z perspektywy obu głównych bohaterek, co pozwala lepiej je zrozumieć.
Na uwagę zasługuje ponadto epoka w której została osadzona akcja książki- jest to okres dwudziestolecia międzywojennego - czas rozwoju sztuki i literatury, przepychu i skrajnego ubóstwa. Jednym słowem-dominują kontrasty. Słynne kawiarnie, przedstawienia teatralne a przy tym postaci które żyły naprawdę, przede wszystkim Tadeusz Boy-Żeleński.
Szybko wciągnęłam się w tę opowieść w głębi duszy kibicując zarówno Irenie jak i Teresie.
Autorka w sposób niezwykle realistyczny kreśliła portrety psychologiczne nadając im głębię.
Jednocześnie zaś im dalej, im więcej przeczytanych rozdziałów tym było bardziej intrygująco, emocje zaś wrzały wyzierając z każdej strony i sprawiając, że całość przerosła moje oczekiwania.
Jak to się często zdarza los bywa przewrotny i to co zesłał trzeba będzie stracić ..
Czy w tym wszystkim jest miejsce na miłość i szczęśliwe zakończenia?
Nie zdradzę szczegółów by nie odzierać całości z magii..
Musicie przekonać się sami i uwierzyć mi na słowo - naprawdę warto się skusić na tę literacką perełkę. ❤️