Moi mężczyźni

"Wypuściła z rezygnacją powietrze i spojrzała mi w oczy.
– Nie jestem dobrą opcją na kogoś, z kim chcesz wejść w coś więcej – wyszeptała.
– Mimo to jesteś tutaj – zauważyłem równie cicho. –
Zostałaś dłużej.
– Maks, jestem kobietą złamaną – powiedziała z żalem tak wielkim, że nieprzyjemnie podniosły mi się włoski na przedramionach. – Taka kobieta nigdy nie stanowi dobrej opcji."

Kobieta z bagażem i mężczyzna po przejściach. Los stawia sobie na drodze ludzi, którzy uważają, że nie są dobrą opcją dla kogoś kto chce wejść w głębszą relację. Wiecie jakie jest życie, ma swoje plany i w nosie ma to co my chcemy, a w przypadku Weroniki, Maksa i Damiana było to zagranie poniżej pasa. Tak nie można bawić się uczuciami!

"Moi mężczyźni" jest napisana z punktu widzenia mężczyzny i możecie wierzyć lub nie, ale to jedna z tych książek gdzie musisz przerwać czytanie, bo ładunek emocjonalny rozsadza cię od środka. I choć chcesz już poznać zakończenie to nie możesz tego zrobić, bo nie masz na to siły.

Nie potrafię... Albo nie chcę?
Jest we mnie tyle sprzecznych myśli i emocji, że nie wiem jak to ubrać w całość.
Chaos. To mam w głowie po przeczytaniu ostatniej strony. Jestem tak zła na autorkę, że mam ochotę skopać jej tyłek. Ale z drugiej strony dziękuję jej za tę historię, bo gdyby nie pewne wydarzenia, nie byłaby w rezultacie tak dobra jak jest.

"Zbyt krótko byliśmy ze sobą, bym mógł to zatrzymać. Zbyt krótko, by mogła przekierować uczucia na mnie. A ja... o parszywy losie, nie miałem innego wyboru, jak wesprzeć ją w każdej decyzji."

Ta książka jest jak życie. Realna, brutalna, bolesna, a zarazem dająca nadzieję. Bo są takie momenty, które dzieją się po coś i nie od razu widzimy w tym sens. Dopiero po czasie zauważamy, że dla jednych koniec staje się początkiem dla drugich. Jednym coś zabiera, drugim daje. I zawsze jest jakiś termin ważności. Od nas zależy jakie wnioski wyciągniemy i jak pokierujemy dalszym życiem. Czy zauważymy sygnały? Dobrze je zinterpretujemy? A może odłożymy na później, bo są ważniejsze sprawy? Tylko czas tak nieubłaganie pędzi, a my nie nadążamy...

Jak zakończy się opowieść trojga ludzi będących na granicy, której przekroczenie nie pozwala na odwrót? Kogo zaboli najbardziej to co przygotowało przeznaczenie?

Z tą książką pędziłam do przodu napędzana namiętnością i budzącymi się uczuciami. Gnałam za pragnieniem bliskości, czułości, prostych chwil jak kawa o poranku z ukochaną osobą.
I nagle zderzyłam się z murem.
Budziłam się z otępienia.
Szukałam.
I znalazłam odpowiedź na pytanie "dlaczego teraz?"
Ty też ją odnajdziesz gdy przeczytasz ostatnie zdanie.